Het doodenge en diepgravende ‘The Haunting of Hill House’ is onze tv-tip van de dag

Netflix heeft weinig voeling met horror, dachten we sinds de tv-adaptaties die de streamingdienst maakte van genreklassiekers als Scream en The Mist. Net daarom is het een verrassing dat The Haunting of Hill House wél hoge ogen gooit.

Netflix verrast met The Haunting of Hill House niet alleen als doodeng spookverhaal maar ook als veelgelaagd en intelligent drama over verlies, rouw en ontwrichte families.

Showrunner Mike Flanagan ( Geralds Game, Oculus) baseerde zijn reeks op de gelijknamige en meermaals verfilmde pulpklassieker van Shirley Jackson, zij het dan uiterst losjes. Vijf broers en zussen die samen met hun vader een twintigtal jaar geleden in het holst van de nacht hun behekste landhuis moesten ontvluchten, worstelen nog steeds met de gevolgen van de gruwel waaraan ze daar werden blootgesteld.

Steven (Michiel Huisman) is een succesvolle pulpauteur die zich bezighoudt met het paranormale, Shirley (Elizabeth Reader) runt een begrafenisonderneming om het contact met de doden te behouden, en de andere drie gaan gebukt onder verslaving, neuroses en ander fraais. Na een tragisch voorval voelen ze zich geroepen terug te gaan naar de plaats waar de misère begon. Waarna de misère opnieuw begint, natuurlijk.

Flanagan kon van The Haunting of Hill House een hapklaar, formulair spookverhaal gemaakt hebben, maar sloeg een andere weg in. Aanzwellende muziek die onheil aankondigt, is zo goed als afwezig, en hoewel de serie regelmatig excelleert in schrik- en gruweleffecten – onder meer kattenliefhebbers en mensen die het moeilijk hebben met de postmortale behandeling van lichamen kijken beter af en toe door de wimpers – huldigt Flanagan even vaak de ongeschreven regel ‘wat je niet laat zien, is zoveel enger’. Reken daarbij de erg niet-lineaire vertelstructuur en je krijgt een serie die alle conventies van het genre op losse schroeven zet.

Wie door het spookverhaal heen kijkt, ontdekt bovendien een heel mooi geconstrueerd verhaal over hoe families met dood en verlies omspringen – een thema dat in woord en beeld als een rode draad door de reeks loopt. Enige manco’s: de afwezigheid van A- en zelfs B-listacteurs – alleen Carla Gugino en goeie ouwe Timothy Hutton komen enigszins in de buurt – is opvallend, en door de vele flashbacks en personages duurt het even voor The Haunting of Hill House zich volledig onder je hersenpan nestelt. Maar zodra dat zover is, zit je met genoegen en stukgebeten nagels te kijken naar een meeslepende reeks waarin niet alleen de geesten kloppen, maar ook een onstuimig hart.