De 60 beste tv-series aller tijden

Naar aanleiding van de 60e verjaardag van televisie in Vlaanderen publiceert Knack Focus de ultieme Tv Top 60. Dit zijn de beste tv-series uit de afgelopen decennia .

Naar aanleiding van de 60e verjaardag van televisie in Vlaanderen publiceert Knack Focus de ultieme Tv Top 60. Dit zijn de beste tv-series uit de afgelopen decennia volgens hoofdredacteur Stefaan Werbrouck.

1 The Wire VS, 2002-2008 (5 seizoenen) Er zitten in deze top 60 een handvol series waar ik op een bepaald moment letterlijk tranen bij heb gelaten, en deze nummer één hoort daarbij. (Als u het echt wilt weten: de andere staan op plaats 6, 18, 19 en 46 – en op plaats 11, maar daar was het van het lachen.) Het moment in kwestie kwam tegen het einde van het vijfde seizoen, een scène waarin Michael zijn halfbroer Bug ging afzetten bij zijn tante. De tiener Michael had zijn jongere broertje altijd zoveel mogelijk beschermd tegen het harde leven op straat, maar omdat hij zelf langzaam maar zeker opgeslokt werd door de drugshandel, was de enige manier om Bug verder te vrijwaren hem volledig opgeven. En dat afscheid levert twee minuten hartverscheurende tv op.

Ik geef het maar mee, omdat mensen die The Wire nog nooit gezien hebben op basis van de korte inhoud zouden kunnen denken dat het een nogal saaie reeks is. Ze gaat over de war on drugs in Baltimore, over hoe de instellingen alle individuele vrijheden beknotten, over hoe het kapitalistische systeem ervoor zorgt dat mensen enkel nog door een economische bril worden gezien… Enfin, het lijkt op een kruising tussen een cursus sociologie en een pamflet tegen het neoliberalisme geschreven door Paul Verhaeghe. Maar – u voelt ‘m al komen – niets is minder waar. The Wire is dan wel opgevat als ‘een Griekse tragedie met de bureaucratie in de rol van de goden op de Olympusberg’, zoals bedenker David Simon het ooit heeft omschreven, het blijft in de eerste plaats geweldig meeslepende tv, met personages die je nooit meer vergeet – van de homoseksuele gangster Omar over de tot de misdaad gedoemde Michael tot de verslaafde politie-informant Bubbles, die voortdurend zijn eigen oorlog tegen de drugs uitvecht – met veel humor, weliswaar meestal van de iets zwartere soort, en met een prachtig einde. The Wire duurt 60 uur maar is elke minuut daarvan waard.


2 The Simpsons VS, 1989- Afgelopen voorjaar hield de Amerikaanse entertainmentwebsite Vulture een zoektocht naar de beste komische reeks aller tijden. Uiteindelijk kwam het tot een duel tussen twee giganten, Cheers (in onze lijst op nummer 12) en The Simpsons. De recensent die moest beslissen, was duidelijk: ondanks al zijn duidelijke kwaliteiten was Cheers niet echt een partij voor de animatieserie die in de afgelopen 25 jaar zo vaak de toon heeft gezet op het vlak van humor, zo vaak andere reeksen en films perfect heeft geparodieerd en zo belangrijk is geweest. ‘Cheers is een prachtige, perfecte parel die ligt te schitteren op het strand’, schreef hij. ‘Maar The Simpsons is het strand.’

Het is een conclusie die niet tegen te spreken is. Kijk gewoon eens naar het beginjaar van The Simpsons, en besef dat toen, in 1989, het internet – tenminste, zoals we dat nu kennen – nog niet eens bestond. En toch was zoveel van de humor – de kleine visuele grapjes op de achtergrond, de woordspelingen, de culturele referenties… – van bij het begin op maat van het internet gesneden, bedoeld om herbekeken en gedeeld te worden. Niet dat The Simpsons visionair was, eerder dat een hele groep mensen opgegroeid is met de reeks en de invloed ervan overal is doorgesijpeld. En ja, natuurlijk zijn de laatste seizoenen niet meer zo goed als in het begin, maar het tegendeel ware pas wonderbaarlijk geweest, en die eerste pakweg vijftien jaargangen zullen altijd een mijlpaal blijven.


3 The Sopranos VS, 1999-2007 (6 seizoenen) ‘Ik was ze beu, tv-series waarin het verhaal elke week netjes afgerond moest worden. Ik wilde iets maken waar de kijker zijn aandacht bij moest houden.’ Aldus David Chase in een interview uit 2001, twee jaar na de start van The Sopranos, de reeks waarmee hij de aandacht van de Amerikaanse tv-kijker probeerde vast te houden. En of hem dat gelukt is, want de reeks over maffiabaas/familieman/psychisch wrak Tony Soprano werd een van de eerste grote successen voor HBO en had op haar hoogtepunt in de VS kijkcijfers waar de meeste series op die betaalzender enkel van kunnen dromen, zelfs een fenomeen als Game of Thrones. Niet slecht voor een reeks die niet alleen ging over een maffiabaas met een bazige moeder en slaapproblemen, maar gaandeweg ook een commentaar werd op het Amerika van begin 21e eeuw, op de zin en onzin van psychotherapie, op onze dubbelzinnige houding tegenover geweld in de massamedia en op nog zoveel meer. Was The Sopranos feilloos? Neen, zeker in de tweede helft had de reeks een paar inzinkingen en het open einde voelt nog steeds wat dubbel aan, zeker in vergelijking met de manier waarop andere HBO-coryfeeën als Six Feet Under of The Wire er een punt achter hebben gezet. Maar het blijft een van de grootste kunstwerken uit de tv-geschiedenis. Bada bing!


4 The Office VK, 2001-2003 (2 seizoenen) Het is een beetje oneerlijk en onzinnig om de kwaliteit van reeksen van ettelijke seizoenen lang te vergelijken met die van een serie die nauwelijks twaalf afleveringen beslaat – veertien, als je de dubbele kerstspecial meetelt. Wie 60 uur tv te vullen heeft, zal al sneller eens een zwakker moment hebben dan wie maar een tiende daarvan hoeft te maken. Maar los daarvan zijn de twaalf uur van The Office wel van een erg zeldzame perfectie, met momenten vol van plaatsvervangende schaamte maar ook met melancholie en tragiek, tegelijk onweerstaanbaar grappig en ondraaglijk droevig.


5 Breaking Bad VS, 2008-2013 (5 seizoenen) Breaking Bad is uniek. Niet vanwege het pure vakmanschap waarmee de reeks gemaakt is en dat ervoor zorgt dat er in elke aflevering wel een moment zit dat je adem afsnijdt, of vanwege de visuele bravoure in zoveel scènes, maar omdat de serie draait om verandering. De afgelopen jaren speelden slechteriken heel vaak de hoofdrol in tv-reeksen maar je wist van bij het begin wel waar je aan toe was: Tony Soprano was van bij de start een wrede maffioso, Vic Mackey schoot bij de start van The Shield een collega in koelen bloede neer, Don Draper is altijd een rokkenjager geweest. Maar Walter White begon als een bescheiden leraar die het lot slechte kaarten had toebedeeld en veranderde in een crimineel die besliste over leven en dood van anderen. Hoe een reeks eindigt, maakt natuurlijk veel uit voor de plaats die je ze kunt geven in een lijst als deze: zolang de finale niet uitgezonden is, is het lastig om een echt oordeel te vellen over een serie, en als het slot tegenvalt, kan dat een schaduw werpen op wat eraan voorafging. Het einde van Breaking Bad is bij ons nog niet op tv geweest, maar neem het van ons aan dat het verhaal van Walter afloopt op een manier die de hele reeks recht doet.


6 The Shield VS, 2002-2008 (7 seizoenen) De Britse krant The Guardian omschreef The Shield ooit als ‘een politieserie van de hoogste kwaliteit maar waar geen hype over bestaat’ – destijds een verwijzing naar The Wire, een serie die altijd fel bejubeld is maar nooit hoog heeft gescoord in de kijkcijfers. Zelfs bij liefhebbers van kwaliteitsseries is The Shield inderdaad vaak onder de radar gebleven. De reden: ze heeft haar gezicht niet mee. De foto’s van hoofdpersonage Vic Mackey, politieagent in Los Angeles, laten vermoeden dat het een hersenloze actieserie betreft, met veel geweld en weinig nuance. In werkelijkheid is het één lange exploratie van de donkere ziel van Mackey, die tot veel bereid is om de straten van LA veilig te houden en tot nog meer om zijn eigen zakken te spekken. The Shield is bovendien een van de weinige series die zeven seizoenen lang alleen maar beter werd, wat uitmondde in een van de knapste finales ooit.


7 Seinfeld
VS, 1989-1998 (9 seizoenen) Seinfeld wordt weleens de ‘comedy about nothing’ genoemd, maar die bijnaam doet de serie eigenlijk geen eer aan. Ja, er gebeurt inderdaad weinig of niets in een willekeurige aflevering (één episode toont niets meer dan de vier hoofdpersonages die hun auto zoeken in een parkeergarage), maar Seinfeld is wel heel rijk aan ideeën. Er is geen enkele serie die zo de vinger legt op de kleine mysteries van het dagelijkse leven, de dingetjes die samenleven met andere mensen soms zo moeilijk maken, en die er zo een hilarische draai aan kan geven. Het meest verbazende aan Seinfeld is echter zijn succes: voor u de VS nog eens een cultureel niemandsland noemt, bedenk dat deze hyperintelligente en absurdistische reeks – waarvan bijvoorbeeld één aflevering (The Betrayal) achterstevoren werd verteld als hommage aan het gelijknamige toneelstuk van Harold Pinter – er jarenlang de populairste comedy was.


8 Mad Men VS, 2007- ‘It’s like looking into something very deep’, zegt accountmanager Ken Cosgrove in het tweede seizoen van Mad Men terwijl hij staat te kijken naar een schilderij van Mark Rothko in het bureau van zijn baas. ‘You could fall in.’ Het is een quote die de reeks perfect samenvat, omdat Mad Men zoals het werk van Rothko – een schilderij met enkele blokken in verschillende tinten rood – op het eerste gezicht eenvoudig en afstandelijk lijkt maar, naarmate je de nuances begint te ontdekken, almaar fascinerend wordt. Het citaat bewijst ook hoezeer Mad Men een echte literaire tv-serie is, met thema’s en motieven – zoals het ‘vallen’ van de personages – die voortdurend doorschemeren in de dialogen en verhalen. De charme is in het recentste seizoen wel een beetje verminderd, maar er is hoop dat het zevende en laatste seizoen de puntjes op de i zal zetten.


9 Twin Peaks VS, 1990-1991 (2 seizoenen) Op zich de meest vernieuwende tv-serie ooit, een reeks die alle deuren opengooide en toonde dat het kleine scherm tot grote kunst in staat is. Of toch één seizoen lang, want nadat ABC – in een van de meest onbegrijpelijke beslissingen uit de tv-geschiedenis – de twee makers David Lynch en Mark Frost had verplicht bekend te maken wie de moordenaar van Laura Palmer precies is, gleed de reeks weg in absurditeiten, maniërismen en onbegrijpelijke plotwendingen.


10 The Twilight Zone VS, 1959-1965 (5 seizoenen) De oudste reeks in deze lijst en nog steeds een van de beste. Nochtans ontbreken in The Twilight Zone enkele ingrediënten die de laatste jaren zowat synoniem zijn geworden voor kwaliteit: in plaats van een complex scenario gespreid over verschillende seizoenen krijg je hier in elke aflevering een op zich staand verhaal, met telkens andere personages en een duidelijk einde. Geen roman dus maar een verzameling short stories, maar aangezien kortverhalenschrijfster Alice Munro de Nobelprijs Literatuur heeft gekregen, verdient The Twilight Zone een plaats in deze top 10. Omdat de serie vandaag nog steeds verrassend modern aanvoelt en er in heel veel afleveringen in slaagt om via de omweg van sciencefiction een moreel probleem aan te snijden, met op het einde een twist die vaak nog steeds kan verrassen.


11 Arrested Development VS, 2003-2013 (4 seizoenen) ‘This is the story of a family whose future got abruptly cancelled’, zo start het vierde seizoen van Arrested Development, gemaakt zeven jaar na het einde van het derde en pas na lang aandringen van duizenden – vooral Amerikaanse – fans. Het is een grap die je pas snapt als je het hele achtergrondverhaal van de woelige productie van de reeks kent, en daarom zo typisch. Arrested Development zit vol dat soort grappen, obscure verwijzingen naar de slechte kijkcijfers van de serie, naar de actualiteit, naar andere reeksen, naar de carrière of het privéleven van de acteurs.. En het rare is: ook al snap je slechts 10 procent van die referenties, toch blijft dit een van de grappigste series ooit gemaakt, een reeks waarin humor in al zijn aspecten aan bod kan komen, van flauwe woordspelingen over visuele grappen tot echte slapstick – of hoe moet je twee volwassen mannen die met elkaar op de vuist gaan in een ballenbad anders noemen?

12 Cheers VS, 1982-1991 (12 seizoenen) ‘Sometimes you wanna go where everybody knows your name.’ Voor miljoenen kijkers in de jaren tachtig was dat de bar van Sam Malone in Boston. Cheers is een klassieke sitcom – voornamelijk op één locatie, voor een livepubliek, en met slechts een handvol acteurs – maar dan een van het allerhoogste niveau, met geweldige running gags (alleen al met de begroetingen van Norm of de levenswijsheden van Cliff kun je een serie vullen) en personages waar je echt om geeft.

13 Fawlty Towers VK, 1975-1979 (2 seizoenen) Met het gevaar hier even over te komen als een kandidaat in Mastermind, specialty subject: the bleeding obvious: de reeks van John Cleese over een onbeleefde hoteleigenaar, zijn bazige vrouw en zijn nitwit van een kelner is nog altijd een lichtend voorbeeld voor iedereen die een comedy of errors schrijft, met haar perfecte scenario’s waarin alles volgens een ijzeren logica altijd op een ramp uitdraait, de klokvaste timing en de oneliners die na veertig jaar deel van het collectieve geheugen zijn geworden.

14 The West Wing VS, 1999-2006 (7 seizoenen) De beste, meest diepgravende of meest complexe serie aller tijden kun je The West Wing niet noemen. Maar dat Aaron Sorkins wervelende blik achter de schermen van het Witte Huis de meest verslavende reeks ooit is, daar valt iets voor te zeggen. De razendsnelle, puntgave dialogen, de schitterende personages (Josh! Toby! CJ!), de intelligente manier waarop politieke topics aan bod kwamen, het maakte van The West Wing een waar en zelden overtroffen genot.

15 Deadwood VS, 2004-2006 (3 seizoenen) Hill Street Blues, NYPD Blue, Luck… Tv-scenarist David Milch is in zijn carrière al voort heel wat pareltjes (mede)verantwoordelijk geweest. Toch is het de vraag of hij ooit nog beter zal kunnen dan Deadwood, de westernserie die hij voor HBO maakte over het harde leven aan de frontier van de beschaving. Een tegelijk vuilgebekte en shakespeariaanse gulp drama, vol fucks, cocksuckers, modder en slijk, en met de onvergetelijke Al Swearengen.

16 The X-Files
VS, 1993-2002 De Twilight Zone van de jaren negentig, waarin FBI-agenten Mulder en Scully met evenveel ratio als geloof allerlei mysterieuze zaken probeerden op te lossen. The X-Files werkte eigenlijk ook het best in de afleveringen die je op zich kunt bekijken, want gaandeweg begonnen de schrijvers toch wat verloren te lopen in de mythology die ze hadden opgezet.

17 The Prisoner VS, 1968 (1 seizoen) Lang voor Lost de wereld met zijn vele mysteries in de ban hield, was er al The Prisoner, een bizarre serie over een geheim agent die terechtkomt in een vreemd, idyllisch uitziend dorpje waar iedereen enkel met een cijfer wordt aangesproken en al wie probeert te vluchten tegengehouden wordt door grote ballonnen – dat laatste was vooral te wijten aan het gebrek aan geld voor special effects. Een psychedelische mix van spionage, sciencefiction en het werk van Franz Kafka die vandaag nog altijd verrassend modern aandoet.

18 Six Feet Under VS, 2001-2005 (5 seizoenen) Dood, depressie, seksuele onzekerheid, familiale problemen… De ingrediënten waarmee Alan Ball (American Beauty, True Blood) zijn serie over enkele begrafenisondernemers in Los Angeles maakte, waren niet bepaald licht. En toch was het resultaat meestal opbeurend, omdat de verhalen over hoe wij omgaan met overlijden in de eerste plaats lieten zien hoe waardevol het leven is. En dan was er natuurlijk nog dat einde…

19 Friday Night Lights VS, 2006-2011 (5 seizoenen) Een serie over football, over opgroeien in een kleine stad wetende hoe moeilijk het wordt om er weg te raken, over het Amerika van de jaren 2000, waar de economische crisis en de oorlogen vele littekens hebben nagelaten: Friday Night Lights is het allemaal, maar het is in de eerste plaats ook een superieur drama dat erin slaagde om de kleine overwinningen en nederlagen van het leven zo herkenbaar te beschrijven dat je de helft van de tijd met een krop in de keel zat te kijken. Clear eyes, full hearts, can’t lose.

20 NYPD Blue VS, 1993-2005 (12 seizoenen) Deze brute en realistische serie over het politiewerk in New York ging verder met het werk dat Hill Street Blues en Homicide begonnen waren, en tilde het niveau nog verder op met politieagenten die met alcoholverslavingen kampten en misdadigers die vaker niet dan wel bestraft werden. Een hoogtepunt, ook al omdat alle politieseries die de grote Amerikaanse zenders sinds het afscheid van NYPD Blue gemaakt hebben weer netjes terugvielen op het vertrouwde stramien van één misdaad per week.

21 Treme
VS, 2010-2014 Met The Wire kleedde David Simon de politiereeks uit tot op het bot, maar met Treme gaat hij eigenlijk nog een stukje verder. Deze reeks over New Orleans na de doortocht van orkaan Katrina hoort eigenlijk niet meer tot een bepaald genre maar is een soort freejazz op tv, een vrijelijk heen en weer slingerend drama zonder duidelijke structuur of vastgelegd doel. De films van Robert Altman, maar dan op tv.

22 All in the Family VS, 1971-1983 (12 seizoenen) Een van de bekendste komische reeksen aller tijden – op zich een remake van het Britse Till Death Us Do Part – met de onvergetelijke Archie Bunker, de bekrompen en onverdraagzame oerconservatief die vrijelijk zijn gal spuit over de ondergang van de Amerikaanse samenleving, zeker als zijn hippieschoonzoon in de woonkamer is.

23 Oz VS, 1997-2003 Neen, The Sopranos was niet de eerste dramaserie waarmee HBO de grenzen probeerde te verleggen. Die eer gaat naar Oz, een bijzonder hard en gedurfd gevangenisdrama van Tom Fontana en Barry Levinson over leven en – vooral – dood in Oswald State Penitentiary. Zes seizoenen brutaal geweld, getormenteerde personages en striemende kritiek op het Amerikaanse penitentiair beleid.

24 The Kingdom / Riget DK, 1994-1997 (2 seizoenen) Lang voor Borgen, The Killing en andere Scandinaven de wereld veroverden, had Lars Von Trier al deze ‘Deense Twin Peaks’ gemaakt, een surrealistische serie over een ziekenhuis waarin allerlei bizarre gebeurtenissen plaatsvinden. Niet te begrijpen (ook omdat de reeks na twee seizoenen ermee ophield, zonder een echt einde) maar wel eindeloos fascinerend.

25 The Singing Detective
VK, 1986 (1 seizoen) De Brit Dennis Potter heeft een hele resem reeksen geschreven die niet zouden misstaan in een tv-museum maar zijn meesterwerk is toch The Singing Detective, één lang visioen van de bedlegerige Philip Marlow waarin film noir gepaard wordt aan musical.

26 Berlin Alexanderplatz D, 1980 (1 seizoen) Rainer Werners Fassbinders verfilming van Alfred Döblins boek uit 1929 over Franz Biberkopf, die ontslagen wordt uit de gevangenis en daarna verloren loopt in het Duitsland van het interbellum, waar het nazisme de kop opsteekt. Loodzwaar tv-theater vol expressionistische effecten, maar wel onnavolgbaar.

27 Buffy the Vampire Slayer VS, 1997-2003 (6 seizoenen)
Het onbetwiste hoogtepunt uit het oeuvre van Joss Whedon, dit vervolg op de gelijknamige en voor de rest geheel te vergeten film over een jongedame die vampiers moet bekampen in Sunnydale. Een mix van horror, tienerkomedie en soap, en een van de eerste moderne series die bewezen dat je in een nichegenre ook kwaliteit en populariteit kunt bereiken, en daarmee de voorloper van Lost, True Blood, The Walking Dead en co.

28 The Untouchables VS, 1959-1963 (4 seizoenen) Misdaaddrama gebaseerd op de memoires van maffiabestrijder Eliot Ness, dat begin jaren zestig op tv de grenzen verlegde met het voor die tijd zeer realistische en extreme geweld – de serie kreeg de bijnaam ’the weekly bloodbath’ mee – en de allesbehalve romantische kijk op het Amerika van de jaren dertig.

29 Moonlighting VS, 1985-1989 (5 seizoenen) Baanbrekende detectiveserie die film noir mengde met comedy en melodrama, en de reeks die Bruce Willis bekend maakte bij het grote publiek. En hem opzadelde met het personage dat hij eigenlijk voor het grootste deel van zijn carrière zou spelen: de gevatte, charmante macho die altijd wel een wisecrack in zijn mouw heeft zitten, zelfs op de spannendste momenten.

30 South Park VS, 1997-
Een animatiereeks die in de problemen is gekomen omdat erin gelachen werd met Tom Cruise én met de profeet Mohammed, een lange catalogus van de meest vunzige, scatologische moppen die ooit op het tv-scherm verteld zijn, en een serie met het personage dat het vaakst gestorven is in de tv-geschiedenis: South Park is het allemaal, en ruim vijftien jaar na de start zijn Trey Parker en Matt Stone nog altijd niet volwassen geworden – gelukkig maar.

31 Battlestar Galactica VS, 2004-2009 Het begon onder een slecht gesternte als een remake van een allesbehalve memorabele sf-serie uit de jaren zeventig, maar Battlestar Galactica groeide, zoals Rolling Stone ooit schreef, uit tot ‘de sterkste visie op de wereld na 9/11 en de war on terror’. De strijd in deze reeks tussen de mensen en het ras van robotten dat door ‘ons’ geschapen werd, leidde immers tot religieus fundamentalisme en blind fanatisme langs beide kanten en wie goed en kwaad was, werd steeds onduidelijker. Alleen spijtig dat het laatste seizoen te vaak verzandde in metafysisch gewauwel.

32 Fringe VS, 2008-2013 (5 seizoenen) Lang niet zo invloedrijk of populair als The X-Files ooit is geweest, maar eigenlijk wel de meer voldragen serie van de twee, met een meestal perfecte mix tussen afgeronde mysteries en een complexe maar immer begrijpelijke mythologie en een zeer mooie dramatische verhaallijn over een vader en zoon die van elkaar vervreemd zijn.

33 M*A*S*H VS, 1972-1983 Een sitcom die zich afspeelt tijdens één oorlog (de Koreaanse) en tegelijk bijtende kritiek levert op die andere oorlog (Vietnam) waar het land van herkomst op het moment van uitzending in betrokken was: je vraagt je af hoe M*A*S*H (een spin-off van Robert Altmans film) ooit gemaakt is kunnen worden. Maar de grootste krachttoer was dat de reeks erin slaagde om bijzonder grappig te zijn en een miljoenenpubliek te bereiken.

34 Lost
VS, 2004-2010 (6 seizoenen) Hoe je ook staat tegenover het einde van de serie – en we horen velen onder u tot hier vloeken – je kunt niet ontkennen dat Lost, zeker in de eerste helft, op een vaak briljante manier drama, thriller, sciencefiction en actie tot één geheel smeedde, met emotionele scènes die je ontroerden en cliffhangers die je knock-out sloegen.

35 Homicide: Life on the Streets VS, 1993-1999 (7 seizoenen) Tv-serie gebaseerd op het gelijknamige boek, waarin David Simon zijn ervaringen had neergeschreven als embedded journalist bij de misdaadrechercheurs van Baltimore – de grondstof die later ook zou leiden tot The Wire. Een politiereeks die net als Hill Street Blues en NYPD Blue in de eerste plaats het hele onderzoeksproces op een realistische manier wilde tonen en daarom lak had aan de conventie dat de dader altijd bestraft moet worden of de goeden moeten winnen.

36 Star Trek VS, 1966-1969 (3 seizoenen) ‘Bijna was Star Trek niet op tv geraakt’, zo schreef bedenker Gene Roddenberry aan sf-schrijver Isaac Asimov twee maanden na de première van de nu legendarische serie. ‘Omdat we weigerden om sciencefiction op maat van jongeren te maken, een soort Lassie aan boord van een ruimteschip.’ Populair werd de in het vooruitgangsoptimisme van de jaren zestig gedrenkte serie ook niet – toch niet bij de eerste uitzending.

37 The Cosby Show VS, 1984-1992 Een zwarte familie als basisgegeven voor een komische reeks, dat had Amerika al gehad. Maar The Cosby Show was wel de eerste black sitcom die het mainstreampubliek veroverde – de serie voerde vijf jaar lang de kijkcijferlijsten aan – dankzij de mix van familievriendelijke humor en herkenbare verhalen over het gezin Huxtable.

38 Blackadder VK, 1983-1989 (4 seizoenen) Het moment de gloire van Rowan Atkinson, die als Blackadder in verschillende tijdsvakken zijn heerlijk in vitriool gedrenkte oneliners mocht afvuren op de arme mensen om hem heen. En toch vooral memorabel vanwege dat prachtige einde, waarin Blackadder en co. uit de loopgraven van WO I klimmen en een gewisse dood tegemoet stormen.

39 ER VS, 1994-2009 (15 seizoenen) De start van de carrière van George Clooney, maar de kwaliteiten van ER gaan veel verder: de ziekenhuisserie, bedacht door thrillerauteur Michael Crichton, die zich baseerde op zijn eigen ervaringen als student geneeskunde in een spoedafdeling, joeg begin jaren negentig het tempo op tv omhoog, en bewees dat je gemakkelijk de chaos in een emergency room kunt reconstrueren zonder de aandacht van de kijker te verliezen.

40 Hill Street Blues VS, 1981-1987 (6 seizoenen) Een politiereeks die geconcipieerd werd – door Steven Bochco – met als doel zoveel mogelijk regels te breken: geen netjes afgeronde verhalen meer per aflevering, morele dilemma’s die niet werden opgelost maar de personages maandenlang achtervolgden en een zeer rauwe, documentaireachtige visuele stijl. De kijkers volgden nauwelijks – zeker in de eerste jaren – maar Hill Street Blues werd wel een van de meest invloedrijke en bekroonde series ooit.

41 Miami Vice
VS, 1984-1990 (5 seizoenen) ‘MTV Cops’, dat was wat toenmalig NBC-baas Brandon Tartikoff op een servet neerschreef voor de makers van Miami Vice, onder wie Michael Mann. De opdracht: een politieserie die hip zou zijn bij het videoclip kijkende jonge publiek. Het resultaat: een flitsende reeks over de onderbuik van Florida die visueel de grenzen verlegde. Dat ze er tegelijk voor zorgde dat miljoenen mensen dachten dat pastelkleuren cool waren, nemen we er dan maar bij.

42 24 VS, 2001-2010 (8 seizoenen) Baanbrekend en hyperspannend op zijn best, lachwekkend op zijn slechtst, maar het valt niet te ontkennen dat 24 in de jaren na 9/11 de thrillerserie op een hoger niveau heeft getild, met zijn roetsjbaan van plotwendingen, intelligent gebruik van splitscreens en een hoofdpersonage, de getormenteerde geheim agent Jack Bauer, dat tot alles in staat was om het land te redden.

43 Yes Minister / Yes, Prime Minister VK, 1980-1988 (5 seizoenen) Bijtende satire op de Britse politiek, en vooral de eeuwige strijd tussen de ambtenarij en de politici, verpersoonlijkt in sir Humphrey Appleby, de hyperintelligente en sluwe pennenlikker, en James Hacker, minister van Bestuurlijke Zaken en later premier van het land.

44 L.A. Law VS, 1986-1994 Elke advocatenserie van de laatste twee decennia is schatplichtig aan L.A. Law, het eerste gerechtelijke drama waarin advocaten niet als karikaturen werden neergezet – als geldwolven noch als idealistische strijders voor het hogere goed – maar als gewone mensen, en met verhalen waarin de problemen van de Amerikaanse maatschappij van toen aan bod kwamen. Bedacht door Steven Bochco, de man achter Hill Street Blues en NYPD Blue, maar voor een groot deel geschreven door David E. Kelley, die later in Ally McBeal, The Practice en Boston Legal nog meer advocaten opvoerde.

45 Curb Your Enthusiasm VS, 2000- Larry David, de man op wie George Costanza uit Seinfeld is gebaseerd, had na zijn werk als coproducent van die sticom rustig kunnen gaan rentenieren, maar in plaats daarvan kwam hij met de HBO-reeks Curb Your Enthusiasm, waarin hij een lichtjes uitvergrote versie van zichzelf speelt. Comedy of embarrassment op zijn best.

46 In Treatment VS, 2008-2010 (3 seizoenen) HBO-adaptatie van een Israëlisch drama over een psycholoog (een adembenemend sterke Gabriel Byrne) die in zijn bureau zijn patiënten ontvangt. Zowat elke aflevering bestaat uit twee of drie mensen die met elkaar zitten te praten over hun zielenroerselen, maar de manier waarop die gesprekken zijn geschreven en geacteerd, zorgt ervoor dat je aan het scherm gekluisterd blijft.

47 Girls VS, 2012- Veel dichter is de Amerikaanse tv niet gekomen bij een indiefilm dan deze door Lena Dunham geschreven en geproduceerde doorlichting van wat het betekent om volwassen te worden in het New York van de laatste jaren en te navigeren tussen de problemen die de wereld én je eigen hoofd je in de weg leggen. Rauw, eerlijk en complexloos maar eindeloos fascinerend.

48 The Good Wife VS, 2009- De allerbeste tv-serie die momenteel in de VS te zien is die niet door een kleinere zender is gemaakt, over een vrouw die scheidt van haar man – een openbare aanklager – wanneer diens ontrouw uitkomt. Een combinatie van een advocatenreeks, een liefdesdrama en een politieke thriller, zo volwassen en vol vertrouwen in elkaar gestoken dat De Ridder er een kinderserie bij lijkt.

49 Pushing Daisies VS, 2007-2009 (2 seizoenen) Het voorlopige meesterwerk van Bryan Fuller, een van de meest onderschatte tv-schrijvers van het laatste decennium (zie ook: Dead Like Me, Wonderfalls en het nieuwe Hannibal). Een flamboyante, wervelende en kleurrijke ode aan de liefde en de verbeelding, over een taartenbakker die zijn jeugdliefde uit de dood opwekt maar haar daarna niet meer mag aanraken.

50 Gilmore Girls VS, 2000-2007 (7 seizoenen) Komisch drama over de relatie tussen een alleenstaande, jonge moeder en haar opgroeiende tienerdochter, en beider niet altijd even eenvoudige liefdesleven. Een erg warme, menselijke en ontroerende serie maar met dialogen die puntiger zijn dan een vers geslepen potlood op de top van de Eiffeltoren.

51 Thirtysomething VS, 1987-1991 (4 seizoenen) Een van de eerste echte ensembledrama’s over de dagelijkse problemen van een groepje gewone (zij het toch qua uiterlijk iets boven het gemiddelde uitstekende) mensen, in casu enkele dertigers die de idealen uit hun jeugd in de jaren zestig proberen te rijmen met hun burgerlijke bestaan in de middenklasse van Philadelphia.

52 Friends VS, 1994-2004 (10 seizoenen) Van de Grote Drie van de Amerikaanse sitcom in de jaren negentig – Seinfeld, Frasier en Friends – was die over Ross, Rachel, Joey, Monica, Phoebe en Chandler de klassiekste maar bij een generatie of twee is hij wel een deel van het collectief geheugen geworden. Zeg tegen een willekeurige man of vrouw tussen de 20 en 50 iets als ‘We were on a break!’ en de kans is groot dat hij/zij weet waarover je het hebt.

53 Sex and the City VS, 1998-2004 (6 seizoenen) Wat The Sopranos voor HBO op dramagebied betekende, deed Sex and the City op comedyvlak: de vrijpostige komische serie over de romantische en erotische perikelen van vier vrouwen in de Big Apple vestigde rond 2000 de naam van de betaalzender als de place to be voor gewaagde televisie. Al moet het gezegd dat SATC ondertussen veel sterker verouderd is dan de maffiareeks.

54 Borgen DK, 2010-2013 (3 seizoenen) De Deense West Wing, over politica Birgitte Nyborg, die een beetje en stoemelings de eerste vrouwelijke premier van Denemarken wordt en terwijl ze die functie uitoefent de finesses van het politieke spel moet leren. Zeker in de eerste twee seizoenen een erg hoogstaand, intelligent maar altijd meeslepend drama over de dans tussen politiek, media, bedrijfsleven en publieke opinie.

55 St. Elsewhere VS, 1982-1988 (6 seizoenen) Hill Street Blues maar dan in een ziekenhuis, over een hospitaal in Boston dat zich moet bekommeren over de patiënten die nergens anders in de stad terechtkunnen – de titel van de serie is de spottende bijnaam van de instelling. Een systeem dat afbrokkelt, dokters en verpleegsters die ook maar mensen ben fouten maken en wier privélevens voor problemen zorgen: het recept is ondertussen vertrouwd maar St. Elsewhere was eerst.

56 Justified VS, 2010- Een serie over US marshal Raylan Givens, een man die sneller schiet dan zijn schaduw en gevatter praat dan vijf Quentin Tarantino-personages tijdens een wedstrijdje oneliners verzinnen. Gebaseerd op het werk van de onlangs overleden misdaadauteur Elmore Leonard, en een van de weinige adaptaties die de goedkeuring van de meester volledig wegdroegen.

57 The Wonder Years VS, 1988-1993 (6 seizoenen) Kevin! Winnie! Paul Pfeiffer! Joe Cocker! Als u in de jaren zeventig of tachtig geboren bent, is de kans groot dat zij uw jeugd hebben gekleurd en dat The Wonder Years – op zich al een nostalgische terugblik op de sixties – een gevoel van weemoed oproept. Maar de reeks overstijgt het jeugdsentiment, want ook vandaag nog altijd uitstekend én historisch belangrijk, als een van de eerste dramedy’s in de tv-geschiedenis.

58 I’m Alan Partridge VK, 1997-2002 (2 seizoenen) De Britse comedy heeft geen tekort aan geboren verliezers die in het diepst van hun gedachten de wereld veroveren. Een van de ontroerendste onder hen was Alan Partridge, een mislukte talkshowpresentator die in I’m Alan Partridge met onverwoestbaar optimisme een nieuwe carrière als radio-dj probeert uit te bouwen. Scherpe, gênante humor die tegelijk medelijden opwekt, in een van de voorlopers van The Office.

59 Game of Thrones VS, 2011- The Lord of the Rings, maar dan HBO style, een verfilming van de fantasycyclus A Song of Ice and Fire van George R.R. Martin over de bloederige strijd om de macht in het fictieve, middeleeuws aandoende rijk Westeros. Ongegeneerd complex, gewelddadig en breedvoerig, al valt te vrezen dat qua epische kracht het eerste seizoen – toen alles nog een beetje overzichtelijk was – niet meer te overtreffen is.

60 Dexter VS, 2006-2013 (8 seizoenen) De serie met de bizarste antiheld in de hoofdrol: forensisch specialist/psychopaat Dexter Morgan, die na zijn dagtaak bij de politie van Miami criminelen die door de mazen van het net zijn geglipt eigenhandig uit de weg ruimt. Tot voorbij halverwege sterk tot ijzersterk, maar de inferieure laatste seizoenen hebben het blazoen van Dexter besmeurd.

Stefaan Werbrouck