Band van de Dag #59: Dean Wareham

Dean Wareham leverde met zijn bands Galaxie 500 en Luna al heel wat invloedrijk werk af. Nu doet de weemoedige slacker het helemaal zelf op zijn solodebuut.

Hoewel Warehams eerste grote band Galaxie 500 zo goed als geen erkenning kreeg van de mainstream, waren de smachtende, verdovende ritmes van de groep – die doen herinneren aan the Velvet Underground en Joy Division – een belangrijke invloed voor alternatieve subgenres als shoegaze en slowcore.

Zanger/gitarist Warehamen drummer Damon Krukowski hadden voordien al samengespeeld in Speedy and the Castanets, dat echter een kort leven beschoren was. De groep viel uiteen nadat hun bassist een religieuze bekering onderging. Naomi Yang werd er dan bijgehaald, ondanks haar gebrek aan muzikale ervaring. Samen namen ze als Galaxie 500 drie albums op, tot Wareham de groep in 1991 verliet.

Met muzikanten van the Chills en the Feelies richtte hij vervolgens Luna op, genoemd naar het personage van Diane Keaton in de Woody Allen-film ‘Sleeper’. De band was min of meer een voortzetting van de dromerige muziek van Galaxie 500, al gebruikten ze meer uptempo ritmes en scherpere melodieën dan hun voorganger.

Met het nummer “Slash Your Tires” hadden ze een kleine stadionhit te pakken, maar de daaropvolgende commerciële mislukkingen zorgden ervoor dat hun label het vertrouwen verloor in hun vermogen om een groter publiek aan te trekken. De band werd gedropt, maar werd weer opgepikt door een kleiner label. Luna kreeg misschien geen ondersteuning meer van een ‘major label’, maar dat deed hun aanbiddende fans niet verminderen. Na meer dan tien jaar en zeven studioalbums hield de groep het in 2004 voor bekeken.

Na heel wat samenwerkingen was vorig jaar de tijd gekomen om solo te gaan. Met mini-album ‘Emancipated Hearts’, dat verscheen in oktober, maakte hij al wat indruk. Wareham keert terug naar de stijl van Galaxie 500, een geluid waar hij met de jaren meer en meer van afgeweken was.

Zijn volwaardig solodebuut ‘Dean Wareham’ is net uit. Op het album, geproduceerd door Jim James van My Morning Jacket, horen we Wareham in uitstekende vorm verkeren. Hoewel melancholie altijd al de standaard muzikale aanleg van de Nieuw-Zeelander is geweest, brengt hij hier zijn verdriet met een terughoudende, charmante glimlach. (PS)

)