Arne Dahl: Potige krimi

Een groep ‘special agents’ probeert wereldwijd de georganiseerde misdaad aan te pakken, in de Zweedse krimi ‘Arne Dahl’.

Reeks. Misdaadreeksen uit Scandinavië komen in twee gedaantes: je hebt series zoals The Bridge of The Killing waarvoor een nieuw verhaal bedacht werd, en je hebt de verfilmingen van het werk van de populairste krimischrijvers uit Zweden, Denemarken of Noorwegen, zoals Wallander (Henning Mankell) of Varg Veum (Gunnar Staalesen). Het kan aan ons liggen maar wij hebben toch de indruk dat de reeksen die rechtstreeks voor tv geschreven werden gedurfder, origineler en simpelweg beter zijn dan hun neefjes met een literaire stamboom.

Ook het nieuwste importproduct Arne Dahl slaagt er niet in om ons van die indruk te ontdoen. De serie is genoemd naar schrijver en criticus Jan Arnald, een medewerker van de Zweedse Academie – thuis van de Nobelprijs voor literatuur – die sinds eind de jaren 90 onder het pseudoniem Arne Dahl misdaadromans schrijft. Die thrillers gaan over een speciale afdeling van de Zweedse politie, bijgenaamd ‘The A-Team’, die zich toelegt op de internationale georganiseerde misdaad en criminele feiten die de landsgrenzen overstijgen. Van de reeks zijn er ondertussen elf delen verschenen en deze box bevat de verfilming van twee daarvan, Misterioso en Kentucky Killer, telkens verdeeld over twee afleveringen van anderhalf uur.

Zoals je kunt verwachten van een serie over geharde agenten en meedogenloze misdadigers zijn de verhalen in Arne Dahl redelijk potig. In Misterioso bijvoorbeeld krijgt een bankovervaller een dartspijltje door zijn oog, wordt een wanhopige immigrant die enkele mensen gijzelt om te protesteren tegen zijn uitwijzing simpelweg neergeschoten door een rechercheur én wordt een financieel expert door een sluipschutter omver gelegd terwijl hij op een familiefeestje een toespraak houdt. En dan zijn we nog maar vijf minuten ver en moet de meest onsmakelijke scène – waarin een onderzoeker door enkele Letse misdadigers letterlijk wordt gekruisigd – nog komen.

Dat Arne Dahl niet echt maat kan houden, zorgt ervoor dat de afleveringen snel voorbij vliegen, maar tegelijk is het de grootste zwakte van de serie. Sommige plotwendingen zijn immers nogal gezocht en enkele personages komen erg karikaturaal over: het moet van Matroesjka’s geleden zijn dat we nog eens zulke ongure Oostbloktypes hebben gezien. Amusant is het wel maar geloofwaardig allerminst: op papier dus misschien niet slecht, maar iets te licht voor het tv-scherm. Geen extra’s.

Stefaan Werbrouck