De Belgisch-Nederlandse serie Als de dijken breken vertelt het verhaal van een verwoestende storm. De openingsaflevering heeft meer weg van een aangename lentebries, maar daarna kan het wel eens interessant worden.
Woensdag spelen België en Nederland nog eens een ouderwetse voetbalderby. Wie niet tot dan kon wachten, moest zaterdag op NPO 1 afstemmen voor de eerste aflevering van Als de dijken breken. De coproductie van de Evangelische Omroep en Eén is eind deze maand in ons land te zien.
De serie gaat over Nederlands nationale nachtmerrie: wat als de dijken het begeven onder een zware storm en het water van de Noordzee alle steden en dorpen onder zeeniveau overspoelt? Dat ook het waterniveau van de Spuikom, een binnenmeer in Oostende, gevaarlijk hoog staat, betrekt meteen ons land in het verhaal. Kort gezegd: The Day After Tomorrow op Lage Landenschaal.
Eén dijkbreuk hebben we alvast gezien: de manier waarop de serie ontsnapt aan het syndroom van de drammerige introductieaflevering. Je kent het wel: personages die netjes één na één het decor binnenwandelen, elkaar al even netjes bij de naam noemen en tussendoor aan de kijker meegeven dat ze de dochter van personage X en de babysit van personage Y zijn. Handig, maar oersaai. Regisseur Hans Herbots laat geen gras over de polders groeien: nog voor er iemand is voorgesteld, zien we al een kitesurfer tegen een appartementsgebouw knallen.
Daarna verzwakt het scenario helaas tot een zachte wind. De politieke plot, met onder andere een rol voor Tom Van Dyck, is ronduit saai. Oké, minister-president Kreuger (Janne Goslinga) en vertrouwelinge Sasja Wolbers (Simone Milsdochter) staan voor moeilijke beslissingen, maar ze krijgen de kijker er niet in mee. Er wordt vooral stevig gepalaverd over luchtdruk, weerstand en andere dingen die enkel werken op tv als Lieven Scheire ze uitlegt. Ook het gezin dat zich vastrijdt in de polders mag daar voor ons gerust blijven.
u003cemu003eAls de dijken brekenu003c/emu003e heeft dus voor ieder wat wils, maar lijkt tot tien minuten voor het einde niet op gang te geraken
Gelukkig zijn er ook andere, interessantere tegels in de verhalenmozaïek. Een daarvan speelt zich af in Oostende en draait rond Sonja Van Daele (Daisy Van Praet). Haar man zit in de gevangenis, maar Manu (Tom Audenaert) staat klaar met mentale steun en grote verjaardagscadeaus voor de kinderen. Ook fijn is dat Herbots ruimte geeft aan het intieme relaas van violist Stein (Aart Staartjes), die zelfs met een ereteken de demonen niet uit zijn hoofd krijgt.
Als de dijken breken heeft dus voor ieder wat wils, maar komt heel traag op gang. Misschien spelen de minieme cultuurverschillen die een coproductie altijd moet overwinnen daar een rol in – denk aan typisch Nederlandse begrippen als de Randstad of de parlementaire enquête. Het helpt natuurlijk niet als er in praktisch elke scène een personage wezenloos door het raam staat te turen, hét ultieme rampenfilmcliché.
Gelukkig zijn er de laatste tien minuten. Het effectieve breken van de dijken brengt eindelijk wat pit in het verhaal en de laatste scène geeft een antwoord op de vraag wat er nog vijf afleveringen lang kan gebeuren als de dijken eenmaal gebroken zijn. Voorlopig gunnen we deze Belgisch-Nederlandse reeks wat extra speelminuten, al zal ze het televisie-equivalent van Kevin De Bruyne nodig hebben om ook verlengingen te kunnen afdwingen.
Als de dijken breken, elke zaterdag om 20.25 uur op NPO 1.
Later dit najaar op Eén.
