We moeten het nog eens hebben over ‘The White Lotus’

We waren al fan, maar na de even absurde als geniale climax kunnen we er niet meer omheen: het tweede seizoen van The White Lotus behoort tot het beste van wat tv dit jaar te bieden had.

Het was vlijmscherpe sekssatire

In aflevering één werd het al duidelijk: de gasten van het Siciliaanse filiaal van hotelketen The White Lotus zijn even Amerikaans, stinkend rijk en nietsontziend als hun voorgangers op Hawaï. Het concept is dan wel grotendeels hetzelfde gebleven, toch is het tweede seizoen van HBO’s anthologiereeks meer dan een herhaling van de succesformule die hen tien Emmy’s opleverde. Lag de focus in seizoen één vooral op klasse, privilege en kolonialisme, dan wordt deze keer de draak gestoken met seks en alle emoties, opgefokte hormonen, machtsspelletjes en genderpolitiek die daarmee gepaard gaan. ‘Bedroom farce with teeth’, vatte maker Mike White het samen.

Er zijn de drie generaties mannen van het Di Grasso-geslacht die op zoek gaan naar hun Siciliaanse roots, maar zichzelf onderweg verliezen in toxische mannelijkheid en een indrukwekkend knullige omgang met vrouwen. De lokale vriendinnen Lucia en Mia gebruiken seks dan weer als transactiemiddel om hun dromen waar te maken. Übereikel Cameron en zijn vrouw Daphne sleuren hun reiskompanen Ethan en Harper mee in relationele spelletjes. En Tanya, het enige terugkerende personage uit het eerste seizoen, blijkt nog steeds even wanhopig op zoek naar aandacht en liefde en heeft in haar assistente Portia een nieuw slachtoffer gevonden.

Dat White voor zijn slaapkamerklucht uitgerekend naar Sicilië trok, is geen toeval. The White Lotus bulkt van de machocultuur, mythologie, mysterieuze Testa di Moro-vazen en referenties naar The Godfather en de overspelopera Madame Butterfly. In de derde aflevering zit zelfs een letterlijke recreatie van een scène uit Michelangelo Antonioni’s L’avventura, met Aubrey Plaza als Monica Vitti van dienst die zich een weg langs schaamteloos starende mannen baant. The White Lotus is een ode aan de Italiaanse cultuur, en blijkbaar associëren Amerikanen die vooral met seks.

Het was verdomd spannend

Na dit seizoen weten we het wel zeker: wij boeken nooit een kamer in The White Lotus. Zelfs niet als we het ooit zouden kunnen betalen. Na de tragische dood van valiesschijter Armond, krijgt de hotelketen ook dit jaar te maken met een lijk. Correctie: meerdere lijken, zoals hotelmanager Valentina aan het begin van de eerste aflevering te horen krijgt. Maar niet alleen het aantal is deze keer anders. De doden bepalen ook veel meer de plot. Seizoen één was satire waarin eerder toevallig ook een dode viel. Seizoen twee is een moordmysterie met een satirisch sausje.

Een slimme zet. Het seizoen kwam misschien wat traag op gang, maar de laatste afleveringen werken toe naar een epische climax waarbij plots iedereen een mogelijk slachtoffer of dader lijkt en zelfs de subtielste blik of het banaalste conflict een motief kan zijn. Zou de altijd zo rationele Ethan ontsporen uit jaloezie? Is het savior complex van Albie groot genoeg om een gevaarlijke pooier te lijf te gaan? Blijft het hart van zijn opa tijdens een zoveelste flirtpoging stilstaan? Of heeft Jack, een bingedrinkende Brit die lijkt weggelopen uit Love Island, sinistere plannen?

Wij hebben iederéén op een gegeven moment verdacht. Wat het effectieve einde des te verrassender, banaler en genialer maakt. Zonder alles te verklappen: werkelijk niets had u kunnen voorbereiden op de meest hartverscheurende en tegelijk lachwekkende sterfscène in tijden.

De fans waren fanatieker dan ooit

Allicht zit de langgerekte buzz van het eerste seizoen en het speculatie bevorderende moordmysteriegenre er voor iets tussen, maar de fans leken dit jaar zo mogelijk nóg enthousiaster. Er was een tsunami aan memes, gifs en YouTube-compilaties. Op TikTok deden de meest vergezochte complottheorieën de ronde. (Nee, dat de Di Grasso’s van The Godfather houden, betekent niet dat ze zelf ook bij de maffia zitten.) De fresco’s uit de opening credits werden uitvoerig geanalyseerd. Er werd ingeschat of de acteur die Cameron speelt echt zo’n grote penis heeft. (Nope.) En Twitter ontplofte door oneliners als ‘well, he was kinda fucking his uncle’, ‘do you know these gays?’ en zowat alles wat Jennifer Coolidges Tanya zei of deed. Dat kijkers telkens een week moesten wachten op een nieuwe aflevering, leek de vurigheid alleen maar meer aan te wakkeren. Over weinig reeksen werd dit jaar zoveel gesproken als over The White Lotus.

De locals kregen hun zoete wraak

Het was een van de weinige punten van kritiek vorig jaar: voor een reeks over privilege en kolonialisme leek The White Lotus wel erg weinig begaan met zijn Hawaïaanse personages. Kritiek die Mike White ter harte heeft genomen. Laat ons wel wezen: ook deze keer hebben de hotelgasten weinig geleerd uit hun fouten. De Di Grasso’s draaien op de luchthaven nog steeds simultaan het hoofd om een jonge vrouw na te staren. Cameron en Daphne leven verder in gelukzalige onwetendheid. Portia, vermoedelijk de slechtste assistente in de geschiedenis van assistentes, wisselt telefoonnummers uit als een bedenkelijke vorm van traumaverwerking. Enkel Tanya’s fatale combinatie van narcisme en naïviteit heeft consequenties. Maar in tegenstelling tot het vorige seizoen, brengen de locals het er een pak beter van af. Lucia en Mia slagen in hun doel en Valentina lijkt eindelijk klaar om haar leven te leiden. Deze keer mogen zij de rijken bespelen en de helden van het verhaal zijn. En wie weet zijn ze in seizoen drie zélf te gast in The White Lotus.