Wat we kunnen leren van ‘Ex on the Beach: Double Dutch’

Progressief kan je realityreeks Ex on the Beach: Double Dutch All Stars bezwaarlijk noemen. Toch lijkt de show in zijn tiende seizoen opnieuw verrassend goede punten te scoren op het vlak van lgbtq+-representatie.

‘Yara-Nour was in seizoen negen te kort in de villa om haar doel te bereiken. Dat is namelijk seks hebben met iemand op televisie.’

Het is een opvallend statement tijdens de kandidatenvoorstellingen van het tiende seizoen van Ex on the Beach: Double Dutch, maar nu ook weer niet zo van de pot gerukt. Niet alleen hebben we het over de wildste, meest schaamteloze realityshow van de lage landen, seizoen tien is ook nog eens een all-starseizoen waarin de opvallendste kandidaten van de vorige jaargangen weer bij elkaar worden gezet. De productie mikt dus sowieso op vuurwerk, en het zou ons verbazen als er in de eerste aflevering níét al meerdere mensen met elkaar naar bed gaan. Camera’s of niet.

De daaropvolgende zin maakt de zaken echter interessanter. ‘Onze transgenderkoningin zal dit seizoen haar meest sexy zelf zijn.’ Yara-Nour is heel open over het feit dat ze transgender is, en voor een exploitatieve show als Ex on the Beach: Double Dutch wordt daar verrassend normaal over gedaan.

Voor de duidelijkheid: Ex on the Beach is geen progressief programma. In de reeks worden telkens acht wulpse singles in een luxueuze villa gedropt, waarna er druppelsgewijs steeds meer van hun exen aan de groep worden toegevoegd om de boel flink op te stoken. De manier waarop de deelnemers over elkaar praten, kan je bezwaarlijk vooruitstrevend noemen. Mannen stoefen openlijk over hoeveel bedpartners ze ‘gebruikt’ hebben, van vrouwen wordt verwacht dat ze zo veel mogelijk plastische chirurgie laten uitvoeren en vooral niet moeilijk doen. Steek een hoop individuen met zo’n oppervlakkig gedachtegoed en een grote mond bij elkaar, en je krijgt een steeds intenser wordende draaikolk van dehumaniserende opmerkingen. Levert het entertainende beelden op? Absoluut. Maar wanneer je de televisie aanzet, moet je je moraliteit even uitzetten.

Net omdat het programma zo hard steunt op het uitbuiten van conflicten en schofferende uitspraken, is het opmerkelijk hoe luchtig Ex on the Beach omspringt met zijn lgbtq+-deelnemers. Kijk bijvoorbeeld naar het einde van seizoen acht. Taier en Lakeisha, twee vrouwen, eindigden niet in een relatie met een man maar met elkaar. Van Lakeisha wisten we dat ze biseksueel was, Taier heeft tijdens haar deelname ontdekt dat ze ook op vrouwen valt. Voor de programmamakers en deelnemers was dit een gouden kans om allemaal vunzige opmerkingen over trio’s te maken, maar iedereen leek gewoon oprecht blij voor hen te zijn. (Als we Instagram mogen geloven, zijn ze nog steeds samen – wie zegt dat je geen liefde kan vinden in realityprogramma’s?)

Het volgende seizoen gingen de programmamakers nog een stap verder. Een van de acht originele deelnemers van de negende jaargang was Giorgina, een vrouw van wie tijdens de eerste kennismaking werd verteld dat ze transgender was. De deelnemers reageerden verbaasd omdat ze het niet meteen geraden hadden, maar deden er verder opvallend joviaal over. ‘Een lekker wijf is een lekker wijf’, leken ze te denken. Dat is misschien niet helemaal de juiste reden om trans mensen met open armen te ontvangen, maar in een maatschappelijk klimaat waarin lgbtq+-rechten overal in het gedrang komen, is die laconieke attitude best verfrissend.

Natuurlijk weten we niet wat er allemaal is gezegd toen de camera’s uit stonden. Misschien werd Giorgina wel bestookt met transfobe opmerkingen door de kandidaten en hebben de monteurs van het programma ervoor gekozen om die er allemaal uit te knippen. Maar ook dat zou een opvallend serene manier zijn om met dit thema om te springen. Want een ruzie vol haatdragende opmerkingen over Giorgina’s gender zou exact het soort vuurwerk opleveren waar het programma van smult. Als je dat bewust niet toont, kies je ervoor om niet bij te dragen aan de transfobie in de maatschappij, het soort engagement dat je niet per se van dit type programma zou verwachten.

Dat Yara-Nour, die later in seizoen negen als tweede trans vrouw aan de groep werd toegevoegd, vrijwillig terugkeert in het all-starseizoen, suggereert echter iets anders. Misschien is de microkosmos van Ex on the Beach op sommige vlakken helemaal niet zo toxisch als je zou denken en worden trans mensen gewoon met respect behandeld, waardoor ze graag terugkeren. We kunnen zelf ook niet goed geloven dat we dit schrijven, maar: misschien kan de maatschappij nog iets opsteken van de deelnemers van Ex on the Beach.

Is het ongepast om iemand succes toe te wensen in haar queeste om seks te hebben op televisie? Wij hopen alvast oprecht dat Yara-Nour een leuke tijd heeft in het nieuwe seizoen van Ex on the Beach: Double Dutch.