Warwick Davis kruipt opnieuw in de huid van Willow: ‘Ik doe niet onder voor Gandalf!’

De (een tikje) vergeten klassieker van George Lucas over een dwerg met magische krachten, is nu ook een serie. Moet er nog fantasy zijn?

Een nieuwe week, een nieuwe fantasyserie die uw schaarse vrije tijd wil wegtoveren. Met de humoristische sword and sorcery-serie Willow presenteren Lucasfilm en Disney+ een vervolg op de gelijknamige jeugdfilm uit 1988. Een gokje, want Willow heeft wel wat aanhang maar kwam nooit in de buurt van eightiesklassiekers als The Goonies, Gremlins of The NeverEnding Story. Vierendertig jaar later is niet iedereen nostalgisch naar of vertrouwd met dit Tolkien-achtige verhaal van Star Wars-bedenker George Lucas.

In de door Ron Howard geregisseerde film moest titelpersonage Willow Ufgood de prinselijke baby Elora Danan uit de handen van de boosaardige koningin Bavmorda houden. De jonge magiër van het dwergvolk van de nelwyn kreeg daarbij het gezelschap van ridder Madmartigan, een rol van de jonge Val Kilmer.

Ik had al de ewok Wicket in Return of the Jedi gespeeld, maar Willow was voor mij een sprong in het diepe: een hoofdrol, zonder masker.

De serie speelt zich een generatie later af. Willow is inmiddels een doorgewinterde magiër en neemt deze keer geen ridder maar een bonte bende jong grut op sleeptouw bij zijn queeste om de ontvoerde tweelingbroer van prinses Kit te redden. ‘Je hoeft de film niet gezien te hebben om de serie te kunnen volgen. Maar ze zit wel boordevol knipogen en verwijzingen’, stelt Warwick Davis, die opnieuw de titelrol op zich neemt.

Davis was lang de bekendste kleine acteur ter wereld (tot Peter Dinklage begon te zuipen en schamperen in Game of Thrones). De Brit, die door een zeldzame botaandoening niet groter werd dan één meter en zeven centimeter, speelde tientallen rollen in twee van de grootste franchises: in Star Wars meestal als de ewok Wicker, in Harry Potter meestal als professor Filius Flitwick. Met zijn schoonvader richtte hij in 1995 Willow Management op, een agentschap voor erg kleine en erg grote acteurs. Hij kwam ook met het idee voor Life’s Too Short, over de professionele misavonturen van een acteur met dwerggroei, uitgewerkt door Ricky Gervais en Stephen Merchant en met Davis zelf in de hoofdrol.

Geruchten over een vervolg op Willow deden al vele jaren de ronde. Wat ging er vroeger fout?

Warwick Davis: Van een vervolg is nooit officieel sprake geweest. Voor zover ik weet, is er nooit een sequel opgestart en weer afgebroken. Dit genre kost veel geld. Je wilt je investering minstens kunnen recupereren. De filmbusiness durfde het risico nooit te nemen. Wél vroegen de fans om méér Willow en die fans zijn er de voorbije vijfentwintig jaar alleen maar luidruchtiger op geworden.

Waarom kon een vervolg na meer dan dertig jaar plots wel?

Davis: De sterren stonden plots goed. Jon Kasdan (drijvende kracht achter de serie, nvdr.) liep als scenarist rond op de set van Solo: A Star Wars Story. Halverwege de productie daarvan werd Ron Howard aan boord gehesen als regisseur. Jon bleef er bij hem maar op hameren hoeveel indruk Willow destijds op hem had gemaakt en hoezeer die film hem als scenarist had gevormd. Ron bleek een zwak te hebben voor Willow. Vanzelf dook de vraag op of er ruimte was voor een vervolg. Het toeval wilde dat ook ik op de set van Solo aanwezig was. Mijn personage had lang haar en door die pruik zag ik er behoorlijk Willowachtig uit. Het bracht ons op het coole idee om een oudere Willow op te voeren.

Dertig jaar is lang. Ben je opnieuw op zoek moeten gaan naar het personage?

Davis: Geen minuut. Ik voelde me meteen goed in mijn vel. De grootste uitdaging was dat ik inmiddels een flink stuk ouder ben. Ik was zeventien toen ik destijds Willow speelde. De actiescènes vormden geen probleem, fysiek kon ik alles perfect aan. Op mijn 52e liggen de kaarten helaas anders. Gelukkig past mijn leeftijd en mijn misschien verminderde fysieke capaciteit bij het personage. Ook Willow is zoveel jaren ouder. Het ging moeizamer maar dat verwerk ik in mijn vertolking.

Je acteerde in een dozijn Harry Potter– en Star Wars-films. Tot het einde der tijden zullen fans je op handen dragen. Is Willow niettemin de rol die boven alle andere uit torent?

Davis: Voor mij was Willow destijds een sprong in het diepe. Ik had énkel ervaring als acteur in een pak en achter een masker: de ewok Wicket in Return of the Jedi en meerdere goblins in Labyrinth van Jim Henson. Ik was wel vertrouwd met hoe het eraan toe gaat op een filmset maar ik was het niet gewoon een hoofdrol te spelen. Acteren gaat om subtiliteit. Maar in zo’n pak of achter zo’n masker moet je net overdrijven om zonder gelaatsuitdrukking toch de emoties van je personage over te brengen. Ik had dus niets aan alle cameraervaring die ik al had opgedaan. Ik moest mezelf heruitvinden en een over-the-topvertolking vermijden. Dat was een leerproces. Ik heb veel aan Willow te danken. Het is uiteraard een groot genoegen hem te mogen hernemen.

Val Kilmer is zijn stem kwijt na een behandeling voor keelkanker en is er niet meer bij in de serie. Ben je met hem in contact gebleven?

Davis: Na Willow zijn we min of meer in contact gebleven. We kwamen elkaar tegen op fanconventies. We hebben hier in het Verenigd Koninkrijk ook samen in een special van Life’s Too Short gespeeld. Grappig genoeg ging het verhaal over zijn poging om mij cash te ontfutselen in de hoop een vervolg op Willow van de grond te krijgen.

Er ging op de set van de serie geen dag voorbij zonder dat ik aan Val heb gedacht. Met zijn energie en goed humeur sleurde hij me destijds door de dag wanneer ik fysiek uitgeput raakte – het was een veeleisende rol. Een troost is dat de spirit van zijn personage Madmartigan wel voortleeft in de serie. In persoon is Val er niet bij, in gedachten wel.

Kilmer zorgde voor de vrolijke noot in de film. Ook de serie probeert verwoed een glimlach op je gezicht te toveren.

Davis: Veel fans genoten er destijds van dat de film zichzelf niet te ernstig nam. Die traditie heeft Jon Kasdan willen verderzetten. Humor, fun en magie zijn de grote troeven van de serie.

Het verraste me hoeveel humor Jon heeft kunnen binnenloodsen, zonder afbreuk te doen aan het epische. Want ook al draaiden we een serie voor een streamingdienst, je krijgt de de production value, de kwaliteit en de visuele sprankel die je van een speelfilm mag verwachten. De serie is niet alleen cool en grappig maar ook episch. Ik doe niet onder voor Gandalf!

Gaaf.

Davis: De technologie heeft niet stilgestaan. Vroeger moest je je aanpassen aan wat kon en niet kon wat toverspreuken, blikseminslagen en al die incontournables voor een echte tovenaarsfilm betreft. Het enige cgi-moment in de film is de scène waarin ik Raziel van een geit weer in een mens omtover. Vandaag kun je dankzij cgi alles wat je bedenkt op het scherm toveren.

Ik kan de levensles van de serie alleen maar onderschrijven: als je maar hard genoeg in iets gelooft, dan kun je het bereiken. Ik ben er zelf het levend bewijs van.