Waarom laten vervolgreeksen zo lang op zich wachten?

Wie fan is van Severance, Stranger Things of Euphoria beschikt maar beter over een engelengeduld. Die series lassen een pauze in van drie jaar tussen twee seizoenen. Dat is vrij buitenissig, maar geen uitzondering. Kan een tv-reeks zich wel zo’n lange wachttijd permitteren?

Wie Euphoria volgde, mag stilaan weer beginnen te hopen. Begin volgend jaar worden Zendaya, Sydney Sweeney en Jacob Elordi op de set verwacht voor het derde seizoen van HBO’s high-schoolmelodrama. Dat is exact drie jaar nadat het tweede seizoen uitgezonden werd. Als trouwe kijker zou ik enthousiast moeten zijn. Alleen: ik heb geen idee meer wat Zendaya zoal uitgevreten heeft in dat tweede seizoen. Iets met drugs ongetwijfeld. En coole make-up.

Google, fanwiki’s en YouTube afschuimen naar snelle resumés wordt een vast ritueel. Het is een onvermijdbaar gevolg van het dooie gemak waarmee streamingdiensten hun series lossen. Deze zomer kwamen House of the Dragon, Lord of the Rings: The Rings of Power, The Boys en Industry terug, allemaal na een jaar of twee. Dat is niet eens zo traag in vergelijking met Squid Game, dat in december een comeback maakt, drie jaar nadat het de wereld met verstomming sloeg. Of Severance, een reeks die me na de seizoensfinale achterliet boordevol anticipatie, maar de afgelopen drie jaar niets van zich liet horen, op een handvol foto’s en een teaservideo van dertig seconden na. (De serie keert in januari terug.) Ook voor 2025: nieuw seizoen van Stranger Things, na – je ziet de trend – drie jaar.

Het is niet dat we ongeduldige mensen zijn. Het is dat die lange wachtperiode morrelt aan de kijkervaring. Hoe gemotiveerd kun je nog zijn als kijker van pakweg House of the Dragon als je voor de start van elke jaargang de stamboom van Daemon, Aemond, Aegon, Rhaenys, Rhaena en Rhaenyra moet achterhalen om een béétje te kunnen volgen? Bovendien worstelen zowel Stranger Things als Euphoria met hetzelfde probleem: op een gegeven moment zijn de acteurs geen geloofwaardige tieners meer. Wanneer het vervolg van Euphoria in 2025 zal landen, is Zendaya 29. Dat is de leeftijd waarop je vastgoed koopt, aan kinderen denkt of een reis naar Bali boekt om je eerste burn-out te verwerken. Maar niet de leeftijd waarop je op de schoolbanken zit.

De coronacrisis en de Hollywood-staking zijn een deel van de verklaring. En prestigieuze blockbusterprojecten nemen hun tijd. Game of Thrones kende onderbrekingen van twee jaar omdat er voor een veldslag 55 draaidagen nodig waren. Maar het is duidelijk dat de industrie met zijn wachttijd van twee jaar een nieuwe standaard gezet heeft.

Bandwerk is afgeschaft

Het lange wachten is in eerste instantie te wijten aan de wetmatigheden van het streamingtijdperk. Lineaire tv had zijn eigen regels. Reeksen als Cheer en Lost, die elk jaar netjes terugkeerden, waren het resultaat van minutieus bandwerk. Elk jaar werd de voltallige cast in de fabriek verwacht met de duidelijke opdracht om vijfentwintig à veertig afleveringen af te werken tegen een strakke deadline. Alleen zo konden ze de kijker van september tot mei aan zijn zetel vastgeketend houden. Die regelmaat had iets geruststellend. Als het herfst was, vielen de bladeren van de bomen en keerde Matthew Fox terug naar zijn tropisch eiland.

Het streamingtijdperk kent geen seizoenen meer. De blockbusterreeksen hebben de neiging om in de donkerste maanden op te duiken, maar welke donkere maand precies maakt niet langer uit als je alle afleveringen toch in bulk uitstort over de kijkers. De betrokken cast is zich bijgevolg ook zo gaan gedragen. Het zijn geen vaste fabrieksmedewerkers meer, eerder freelancers die opdraven als het in hun agenda past.

Het meest frappante voorbeeld is Euphoria, dat zijn acteurs zoveel tijd gunt dat het zijn premisse – een melodrama op de middelbare school – moet loslaten. Alle hoofdrolspelers zijn sinds de start in 2019 uitgegroeid tot A-listers die de prestigeprojecten aaneenrijgen. Jacob Elordi speelde Elvis voor Sofia Coppola en liet zijn badwater opdrinken door Barry Keoghan in Saltburn, Sydney Sweeney maakte indruk met Reality. Showrunner en scenarist Sam Levinson nam doodleuk even vrijaf om een absolute stinker als The Idol te maken.

Intussen geeft Levinson toe dat je geen high-schoolreeks meer kunt maken met bijna-dertigers en bevestigde hij dat er een tijdsprong komt. In het derde seizoen is Rue gewoon een twintiger die, volgens een prille versie van het script, een privédetective is in plaats van een junkie. HBO besloot wijselijk dat die plotlijn zelfs voor Euphoria een beetje te gek is.

Doorgaan of schrappen

Maar zelfs al zouden we van de tv-cast opnieuw radertjes maken in een industriële machine, dan nog zal die machine er niet meer in slagen om enige regelmaat in de tv-seizoenen te krijgen. Nu alle streamingdiensten (op Apple TV+ na) omzichtiger omspringen met hun budget, is een vervolg op een nieuwe reeks geen garantie. Wanneer een reeks gelanceerd wordt, nemen executives een zestal weken de tijd om, op basis van de respons, te beslissen of er een vervolg komt of dat de reeks geschrapt wordt (zoals Tokyo Vice, The Acolyte, Our Flag Means Death en 46 andere internationale reeksen dit jaar).

Dat betekent dat de héle productiemolen – schrijven, cast verzamelen, locaties scouten, productie, filmen, postproductie, dubben – ten vroegste zes weken na de uitzending opnieuw in actie schiet. Dat proces neemt op zijn beurt anderhalf jaar in beslag. Dat Squid Game pas na drie jaar terugkeert, heeft niet noodzakelijk te maken met de zogenaamde ‘moeilijke tweede’, maar met het feit dat het vervolg pas negen maanden na de eerste reeks groen licht kreeg.

Is er dan geen tv-landschap meer denkbaar waarin recaps opzoeken géén deel meer uitmaakt van de beleving? Er zijn uitzonderingen. Sitcoms zoals Abbott Elementary tekenen voor een jaarlijkse afspraak. Komische drama’s als Somebody, Somewhere en Only Murders in the Building slagen er ook in om ieder kalenderjaar terug te komen. Wat ze gemeen hebben, is hun relatief beperkte productieperiode – er komt doorgaans weinig CGI te pas aan komedies – en hun beperkte duur van dertig minuten. Maar ook The Bear ontsnapt aan de slome planning, zelfs met de drukke agenda’s van Jeremy Allen White, Ayo Edebiri en Ebon-Moss Bachrach. Na het met Emmy’s overladen tweede seizoen keurde zender FX meteen seizoen drie én vier goed, waardoor Christopher Storer vorige winter naar verluidt beide seizoenen tegelijk kon inblikken.

Er zitten voordelen aan zo’n vast ritme. Voor series geldt hetzelfde als voor mensen: uit het oog is uit het hart. Only Murders beheerst zo veel online fora net omdat we het laatste seizoen nog voor de geest kunnen halen. Rond The Bear is het nooit helemaal stil geworden. De vraag is of een derde House of the Dragon – een prima, maar te overladen serie om twee jaar in je brein te stockeren – op dezelfde manier de conversatie zal blijven domineren. Traagheid, zo lijkt het, is een luxe die alleen uitschieters als Severance zich kunnen permitteren. Wie niet excelleert, dreigt na een te lange pauze in de put van de onverschilligheid te belanden. Het is dus aan Levinson om een betere job voor Rue te verzinnen dan privédetective.