Het tweede seizoen van de young-adultreeks op Netflix bevat iets meer drama, maar is nog even wholesome.
Het eerste seizoen was een megahit
Heartstopper begon in 2016 als een webcomic van Alice Oseman, de toen nog onbekende Britse schrijfster en illustratrice, die zelf ook achter de Netflixadaptatie zit. Haar comics werden destijds zo enthousiast verslonden dat ze een crowdfunding lanceerde om ook graphic novels te publiceren over de vijftienjarige, ietwat verlegen Charlie en zijn populaire, rugbyspelende crush Nick. Waarna er ook daar een miljoen exemplaren van over de toonbank gingen, Oseman een deal bij een uitgeverij scoorde en Netflix kwam aankloppen. Heartstopper hád dus al een trouwe fanbase.
Als Charlie, Nick en co. de jeugd van tegenwoordig vertegenwoordigen, slapen wij op beide oren.
En toch kwam de hype als een verrassing. Heartstopper werd een van de populairste en best gerecenseerde Netflixreeksen. Fans vonden elkaar online, maakten fanart en kwamen uit de kast met de hulp van scènes uit de reeks. En de verkoop van de graphic novels schoot opnieuw de hoogte in. (Behalve in Hongarije, waar een boekenwinkel een boete van 32.000 euro kreeg omdat Heartstopper in strijd zou zijn met een wet die kinderen moet ‘beschermen’ tegen lgbtqi+-onderwerpen.) Op papier is Heartstopper een young-adultreeks op maat van dertienjarigen – onschuldig, lief, een tikje melig, niet vies van clichés. Maar zowat iedereen die de reeks zag, bleek enthousiast.
Het vervolg is een tikje complexer…
Seizoen twee pikt de draad weer op waar seizoen één hem liet liggen. Charlie en Nick zijn intussen van BFF’s naar boyfriends gegaan, groeien doorheen de acht nieuwe afleveringen steeds dichter naar elkaar toe en gaan samen op schooluitstap naar Parijs. Maar waar Nick (een kruising tussen een jock en een menselijke golden retriever van wie iedereen, hijzelf incluis, veronderstelde dat hij hetero was) in het eerste seizoen nog volop zijn seksualiteit moest ontdekken, hoopt hij het resultaat van dat onderzoek nu met de rest van zijn omgeving te delen. Vooral met zijn macho sportvrienden, homofobe broer en afwezige vader blijkt dat moeilijker dan verwacht.
Verder leer je deze keer de andere personages op een andere, complexer manier kennen. Tara en Darcy, het lesbische koppel dat vorig jaar zo comfortabel leek met hun seksualiteit, moeten wat strubbelingen doorstaan. Eeuwige besties Tao en Elle twijfelen of ze meer dan vrienden willen zijn. Boekenwurm Isaac leert dat hij misschien aseksueel is. Zelfs de ouders krijgen meer schermtijd. Dat alles zorgt voor iets meer spanning en drama dan je van de reeks gewend was, maar volgens Oseman hoef je daarom niet te panikeren: ‘Ongeacht de uitdagingen die de Heartstopper-bende te wachten staat, weten we allemaal dat het uiteindelijk goed komt.’
… maar nog even lief
Dat laatste klinkt misschien als een spoiler van jewelste, maar is het niet. Túúrlijk komt het goed. Heartstopper heeft van optimisme immers zijn handelsmerk gemaakt. Ja, er zijn gemene pestkoppen, homofobe broers en ongemakkelijke situaties. Maar elk onaangenaam moment wordt ruimschoots gecompenseerd met een warme knuffel, een begripvolle mama (die dan ook nog eens Olivia Colman blijkt te zijn), een scheut queer euforie of een gezellige sleepover. Zeker voor lgbtqi+-fictie, waarin meestal de worstelingen en het onbegrip van een coming-out centraal staan, is dat een verademing.
Heartstopper wil niet choqueren. Heartstopper wil geruststellen. De reeks wordt dan ook de anti-Euphoria genoemd. Er is geen seks, drugs of vapes. In het tweede seizoen wordt er één keer van alcohol genipt, waarna Charlie en Nick besluiten dat het vies is. De tieners uit Heartstopper gaan liever op date naar de cinema, communiceren open over hun gevoelens en gaan op tijd naar bed. (En niet onbelangrijk: ze zíén er ook uit als tieners, een hele verademing als je Euphoria, Riverdale en Elite gewoon bent.) Als Charlie, Nick en co. de jeugd van tegenwoordig vertegenwoordigen, slapen wij op beide oren.
Er is geen beter medicijn tegen cynisme
Er is dan ook geen beter woord om de reeks te omschrijven dan ‘wholesome’. Schooluitstapjes resulteren in romantische momentjes in het Louvre. Ruzies worden uitgepraat. Vrienden accepteren je zoals je bent en spreken dat ook uit. Ouders bedoelen het meestal goed. Zelfs pestkoppen komen zich uiteindelijk excuseren. ‘Dat was de grootste uitdaging’, vertelde Oseman. ‘Donkere thema’s verkennen zonder de optimistische en hoopvolle toon te verliezen. Openhartig zijn over mentale gezondheid, zonder iets te schrijven dat triggerend of afschuwelijk is om naar te kijken.’
Die wholesomeness is meteen ook de reden dat zo veel oudere kijkers, queer personen in het bijzonder, hun toevlucht zoeken tot de reeks. ‘Fantoomnostalgie’, noemde Vulture het. Nostalgie naar een jeugd die je had kunnen hebben. Eentje waarin ouders begripvol zijn, je als tiener al je community vindt en lgbtqi+-personen gewoon zichzelf kunnen zijn. Maar ook eentje waarin je een reeks als Heartstopper hebt om je in te herkennen.
Heartstopper schept een universum dat herkenbaar en realistisch aanvoelt, maar waarin alles net iets mooier, liever en zachter is dan in je eigen jeugdherinneringen. Het is niet alleen een warm dekentje, maar ook een mama die je komt onderstoppen en een warme chocomelk brengt terwijl er kaneelrollen in de oven staan.
Heartstopper – seizoen 2
Vanaf 03.08 op Netflix.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
