Waarom Ella-June Henrard leeft als een nomade: ‘Ik ben wel klaar met barbiepersonages’

De eerste lockdown bracht ze goeddeels door in een mobilhome tussen de Brakelse geiten. Ondertussen zwerft Ella-June Henrard – dezer dagen te zien in zowel Fair Trade als Mijn slechtste beste vriendin – al maanden met een camper door de Algarve. ‘Het zou best kunnen dat ik mezelf wat verloren heb door van het ene naar het andere personage te springen.’

‘Bohemian chic? Het is eerder een landloperlook, niet? Of die van een vrouwelijke trucker? Ik weet ook niet hoe je wollen sokken in Birkenstocks, een Adidasbroek met moddervlekken, een legervestje en warrig haar met pseudo-dreadlocks anders kunt omschrijven.’

Het gaat heel goed met Ella-June Henrard. Nee, echt.

‘Ik moest gewoon even kunnen ademen.’ Toen alles haar in oktober even te veel leek te worden, knapte ze samen met haar vader een struise Hymer-camper op, doopte ze die De Ronny en trok ze spoorslags richting de Algarve. Nu ja, spoorslags. ‘Met tachtig kilometer per uur en het audioboek van Een klein leven van Hanya Yanagihara door de speakers. Dom idee, want als je je niet honderd procent voelt, moet je vooral geen intrieste boeken beluisteren, en al helemaal niet wanneer je op je eentje door deprimerend Frankrijk sjeest, waar iedereen je aan elk tankstation bekijkt alsof je lepra hebt. Ondertussen kampeer ik hier al enkele maanden in het wild, samen met mijn hond Nola. Ik heb echt niet veel nodig om te overleven.’

Vandaag staat De Ronny – slingers, lampionnen en surfboard incluis – uitzonderlijk geparkeerd voor een hotel. De wifiverbinding in zo’n camper wil nu eenmaal al eens tegenvallen. Henrard speelt momenteel samen met Kevin Janssens een duo corrupte flikken in de VTM-reeks Fair Trade van Marc Punt. Ze houden gangster Patrick Paternoster (Peter Van Den Begin) de hand boven het hoofd, tot de situatie ontspoort. Ondertussen is Henrard ook als de halfgare soapactrice Molly te zien in Mijn slechtste beste vriendin, een Vier-reeks van de hand van Ilse Beyers, ex-hoofdredactrice van Dag Allemaal.

Je vertrok omdat je weer wou kunnen ademen. Was dat idee louter ingegeven door de huidige crisis en bijbehorende claustrofobie?

Ella-June Henrard: De crisis, het doomscrollen, de winter die voor de deur stond: ik had nog maar weinig te zoeken in België. Ik herinner me ook hoe ik je vier jaar geleden al bezwoer dat ik na Generatie B en It’s Showtime nooit meer twee opdrachten tegelijk zou aannemen, maar met Mijn slechtste beste vriendin en het Nederlandse Swanenburg deed ik het gewoon opnieuw. Plots was ik weer aan het draaien in Amsterdam om me dan naar Brussel te reppen voor een nachtopname, en dan weer terug. Het werd eens tijd voor een paar maanden absoluut niks.

Hoe loopt dat niksen?

Henrard: Niksen blijkt verdomd moeilijk. Zelfs nu niks moet, zijn mijn dagen nog te kort. Eerst sputtert De Ronny tegen. Dan moet mijn hond gesteriliseerd worden. Die loopt nu dus rond met een lampenkap over haar hoofd. Blijkbaar is hier geen enkele reu gecastreerd en willen die allemaal mijn ontluikende teefje bespringen. En als ik de eigenaars terechtwijs, zeggen ze me verontwaardigd dat ze toch maar moeilijk de ballen van hun hond kunnen laten afsnijden. ‘Dat arme mannetje! Hem het genot ontnemen.’ (herpakt zich) Sorry, mogelijk heeft dit te maken met mijn persoonlijke frustratie over de vanzelfsprekendheid van anticonceptie voor vrouwen. Waar was ik? Juist, ik probeer van alles een moment te maken, al van bij het ontbijt. Niet spurten naar een eerste afspraak met een boterham in de mond, maar gewoon de tijd nemen. Stilaan lukt dat. Maar ik heb zwaar moeten afkicken.

Ik leer hier ook surfen. Al blijkt dat kut. Ik besefte vandaag dat ik het eigenlijk niet zo graag doe, maar ik hou wel van het gevecht met de golven, zelfs al is de stand voorlopig 10-0 in mijn nadeel. Meestal zie je gewoon twee benen uit de zee steken terwijl mijn plank richting een achteloze zwemmer gelanceerd wordt.

Wat was tot nog toe de mooiste dag?

Henrard: Elke dag is op een of andere manier wel een cadeau. Het staat zelfs al een tijdje op mijn lichaam getatoeëerd: gracias a la vida. Dan zit je plots op een klif te mediteren bij zonsopgang, kijk je rond en denk je: merci, universum! En merci Ella, omdat je de ballen hebt om op je eentje risico’s te nemen, om gewoon alleen te durven zijn. Want eigenlijk ben ik daar niet zo goed in.

Je leek de eerste lockdown nochtans aardig te verteren. Je ontpopte je als de soepboer van Antwerpen, die dagelijks bij haar vrienden ging leveren.

Henrard: Correctie: de soeppoes van Antwerpen. (lacht) Maar dat was alleen de eerste maand van de lockdown. Daarna trok ik het niet meer en heb ik een caravan gekocht. Om in Brakel tussen de geiten te gaan wonen.

Je hebt een appartement in Antwerpen. Een Hymer-camper. Een caravan in Brakel. En als ik het me goed herinner ook nog een omgebouwde Citroën Berlingo om bescheiden roadtrips mee te maken.

Henrard: Maar ik kan dus echt overleven met súperweinig. (lacht) Voor alle duidelijkheid: dat zijn stuk voor stuk aftandse dingetjes die ik samen met mijn vader heb opgeknapt. Ik weet niet hoe ik het voorjaar was doorgekomen zonder Ali G.

Ali G?

Henrard: De caravan. Rally GT eigenlijk, maar ik heb er een paar letters afgepeuterd. En in één beweging ook alle kussens met goud overtrokken zodat het een echte pimp-mobilhome werd. Ik kan de stad gewoon moeilijk aan in tijden van lockdown. Dan overvalt me het gevoel dat ik van alles moet doen om me interessant te voelen, terwijl er werkelijk niks te doen was. Dus ging ik maar dagelijks soep ronddragen bij vrienden en wildvreemden, om me toch enigszins productief te voelen. Dit najaar voelde ik de bui weer hangen. Vandaar de Algarve. Ik weet ondertussen ook niet meer of ik nog wel terug naar de stad wil.

Ik vroeg me af waarom sommige vriendinnen jou Moonchild noemen. Ik vraag me dat ondertussen niet meer af.

Henrard:(lacht) En dan heb ik je niet eens over mijn maanceremonies verteld.

…

Henrard: Nee, vergeet het. Ik heb niks gezegd.

Vrij zeker dat het in mijn hoofd grotesker is dan de realiteit. Iets met een bos en wiccarituelen zelfs.

Henrard: Ik ben gewoon mateloos geboeid door de maan, oké. De getijden hangen ermee samen, net als de cyclus van de vrouw. Volle maan staat voor dingen loslaten, terwijl een wassende maan voor nieuwe plannen en intenties staat. Ik probeer daar maandelijks een momentje aan op te hangen. Of klink ik nu al te zweverig? (denkt na) Vrienden noemen me soms ook De Plusmus, omdat ik hardnekkig geloof in de goedheid van de wereld. En in de kracht van de maan dus.

Hoe loopt dat plusmussen dezer dagen?

Henrard: In de Algarve lukt dat zeer aardig. Het helpt ook dat ik even alle social media en nieuwssites heb afgezworen. Ik weet dat Donald Trump niet langer president is, maar daar houdt het zowat op. En naar verluidt is Portugal ook zeer zwaar getroffen door corona, appte mijn moeder. (hoest dramatisch, doodsreutel incluis) Heb ik nog iets gemist?

Nederland staat momenteel in de fik door een avondklok.

Henrard: Zegt me niks.

Amateurvoetballers blijken even ongeïnteresseerd in amateurvoetbal als de rest van ons wanneer ze geen duizenden euro’s aan premies krijgen.

Henrard: Oké dan.

En Vlaams minister van Alles Ben Weyts heeft alle problemen van studenten vakkundig opgelost met een pan zelfgemaakte soep.

Henrard: Mijn hoofd toevallig zo nergens tegengekomen in de roddelpers? (lacht) Als ik het zo hoor, vind ik het niet zo’n grote ramp dat ik alles heb gemist. Doe mij dan maar nog even mijn kleine utopie. Het is fijn om je ogen even te sluiten en bij ‘derde golf’ enkel aan surfen te hoeven denken. (maakt een shaka met duim en pink) Even geen shit aan mijn kop. Al hoop ik dat ik dat later niet dubbel zo hard terug in mijn gezicht krijg. Ik probeer mijn laptop zo weinig mogelijk open te klappen, want je raakt heel snel verzuurd.

Heb je aanleg voor verzuring, Moonchild?

Henrard: Nee. Maar ik heb me in De Ronny wel gerealiseerd dat het ook oké is om niet oké te zijn. Ik heb lang gedacht dat iedereen verwachtte dat ik altijd Vrolijke Ella was, en dat ik dat ook kon zijn, als ik mezelf maar constant afleiding gaf. Niet het minst door mijn carrière. Het zou best kunnen dat ik mezelf wat verloren heb door de laatste jaren van het ene naar het andere personage te springen. Als je nadenkt over een rol hoef je niet te zeer stil te staan bij jezelf. (gespeeld dramatisch) Ik was mezelf een beetje kwijtgeraakt.

Je groeide op in het rijkere stuk van Antwerpen, maar jouw gezin was er naar verluidt de vreemde eend in de Brasschaatse bijt. Kom je uit een hippiegezin?

Henrard: Ik weet niet of ik mijn ouders hippies zou noemen, al is dat technisch gezien wel de juiste term. Mijn mobilhomevoorliefde en reismicrobe heb ik zeker van mijn vader, maar over maanceremonies begin ik tegen hem beter niet. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee was, maar nog steeds de beste vrienden. Twee jaar terug zijn we met ons drieën samen door India getrokken. Ze hebben me vooral geleerd om met de voeten op de grond te blijven, en dankbaar te zijn voor alle kansen die ik krijg. Zij, en de steinerschool uiteraard. (lacht)

Staat er al een einddatum op de Portugese retraite?

Henrard: Mijn appartement is voorlopig nog verhuurd, maar in april starten de opnames van het tweede seizoen van Mijn slechtste beste vriendin. Dat wordt moeilijk via Zoom. Ik hoop dat ik tot dan in Portugal kan blijven. Ook Fair Trade krijgt een tweede seizoen. De planning staat dus weer vol. Tot zover de goede voornemens.

Mijn slechtste beste vriendin wordt her en der Sex and the City op z’n Vlaams genoemd. Is daar iets van aan?

Henrard:Is dat zo? In België kan echt niks gewoon zijn wat het is, hè. Het moet altijd vergeleken worden met iets anders. Ik snap de referentie, maar vergelijken schept enkel nodeloze verwachtingen.

Je zegt wel vaker dat je weinig nodig hebt om te overleven – een bescheiden caravanpark niet te na gesproken – en dus selectief kunt zijn in de rollen die je aanneemt. Wat sprak je dan precies zo aan in Mijn slechtste beste vriendin?

Henrard:Door die zuinige levensstijl – echt! – heb ik inderdaad de luxe om vooral op leuke projecten te springen. Mijn slechtste beste vriendin heeft geestige dialogen, is een beetje larger than life en het was weer eens iets anders.

Jouw goede vriendin Anne-Laure Vandeputte werkte onlangs een schrijfresidentie bij Zuidpool af, opgehangen aan de male gaze en de stereotypering van vrouwenrollen. Heb je het gevoel dat er op dat gebied eindelijk iets aan het veranderen is, dat vrouwen voor meer rollen in aanmerking komen dan voor die van vrouw in nood, femme fatale of manic pixie dream girl?

Henrard: We zijn allemaal wel een beetje klaar met stereotypen, niet? Soms aanvaard je zo’n rol en amuseer je je op de set, maar dat kan achteraf compleet met jou aan de haal gaan. In deze tijd, waarin iedereen blijkbaar een mening heeft, moet je gewoon goed nadenken waaraan je jouw gezicht en lijf nog leent. Men vormt zich zeer snel een beeld van jou en dan wordt het zeer lastig om daar later nog onderuit te komen. Dus laat ik bij deze nog maar eens herhalen dat ik klaar ben met de blonde vamp te spelen. Zeer vervelend en saai ook voor een actrice.

Ik merk gelukkig dat er vandaag meer ruimte is voor eigen inbreng. (denkt na) Of klink ik nu alsof ik al twintig jaar in het vak zit? Regisseurs staan open voor extra input. Zelfs Marc Punt. (lacht) Al mag je ook niet te veel afwijken van zijn teksten. Hij knutselt zelf lang aan het ritme van de dialogen en dan blijf je daar best zo veel mogelijk af. Als het klopt, dan klopt het. In het begin was dat lastig, want ik ben dat niet gewend. Het goede is dat je je spel dan niet vervuilt met denkpauzes en geschmier.

Wat heb je dan wél nog los weten te peuteren bij Punt?

Henrard: Inspraak over mijn kledij bijvoorbeeld. Of hoe Daffy (Daphne Wellens, nvdr.) en ik onze relatie invulden. Want wat weet een man van boven de vijftig nu over lesbische koppels? En ook mijn korte, witte coupe. ‘Marc, ik zie er al jaren uit als een barbiepop en elke regisseur wil me met lange, blonde haren zien. Ik heb het gehad.’ Ik heb hem moeten bestoken met foto’s van knappe actrices met kort, wit haar, maar uiteindelijk is hij toch geplooid. (lacht)

Ik meen me te herinneren dat ik je ooit heb aangeraden om een Britney’tje te doen. Alles af, teneinde helemaal te breken met het barbie-imago.

Henrard: O, maar ik heb ondertussen een Britney’tje gedaan. Gewoon los een volledige vlecht afgeschoren. ‘Weg ermee. Misschien zie ik er dan eindelijk wat ruiger uit.’ Alleen is hardcore skinhead blijkbaar niet mijn beste look. (lacht) Ik heb ook geleerd dat ik mijn vrouwelijkheid best mag omarmen. Ik verlies mezelf nogal snel in Birkenstocks en mannelijke kledij, maar hakjes en wat mascara zijn ook oké. Da’s trouwens nog iets wat ik van Anne-Laure geleerd heb.

Vandeputte speelde onlangs in Bathroom Stories, een serie van Eva Cools voor VRT Nu. Naar alle maatstaven een zeer woke webreeks die met thema’s als toestemming, abortus en feminisme jongleert. Jij lijkt eerder te kiezen voor klassieke fictie. Zelfs de minst wakkere recensent van De Standaard mopperde over het stuitende seksisme in Fair Trade.

Henrard: Anne-Laure en ik praten daar wel vaker over. Voor mij is acteren bij momenten gewoon een ambacht. Ik ben selectief in wat ik aanneem, maar ik doe het allemaal graag en wil me soms louter amuseren. Laat mij maar de speelvogel zijn. Anne-Laure is daarentegen op een missie – theater maken en acteren is haar hele zijn – en zal vermoedelijk nooit een rol aannemen als ze een seksistische grap in het scenario leest. Ik ben een feministe, maar ik voel me niet verantwoordelijk voor elke seksistische grap in de reeksen waarin ik speel. (denkt na) Ik heb Anne-Laure al gevraagd of ik me schuldig hoef te voelen omdat ik het niet altijd zo ernstig neem als zij, omdat ik niet elk vrij uur in de teksten en obscure films duik. Maar blijkbaar wil zij net iets meer mij zijn, dat het haar leven allemaal iets minder intens beïnvloedt. Dus kijk, daarin vullen wij elkaar heel mooi aan.