Waarom de aartsmoeilijke indiegame ‘Cuphead’ uitgroeide tot een Netflix-animatiereeks

De frustrerende indiegame ‘Cuphead’ bereikt binnenkort een minder gefrustreerd publiek als show op Netflix.

Cuphead is een indiegame uit 2017 dat onverwacht uitgroeide tot een hit, goed voor meerdere awards en drie miljoen verkochte exemplaren in één jaar tijd. Visueel brengt het spel een hommage aan de tekenfilmstijl van de vroege Walt Disney en de Fleischer Studios, met handgetekende animaties, wondermooie aquarelachtergronden en surrealistische personages zoals boze bloemen, moordlustige sigaren en gigantische kikkers. Cuphead voelt bij momenten als een lsd-trip, ergens op de grens tussen koddige nostalgie en een verontrustende nachtmerrie. De soundtrack vol ragtime en jazz draagt daar allicht ook toe bij.

Maar Cuphead ging voornamelijk over de tongen om een andere reden. Het spel is namelijk moeilijk. Onmogelijk moeilijk, bijna. De pitch klinkt nochtans als een simpele run and gun-game: als Cuphead, een mannetje met een koffietas als hoofd, neem je het op tegen verschillende tegenstanders of ‘bosses’. Zelf mag je maar enkele keren geraakt worden. Anders moet je helemaal terug naar start, waardoor je soms uren bezig bent met het verslaan van een vijand.

Op YouTube ging net voor de release van het spel een filmpje getiteld Dean’s Shameful 26 Minutes of Gameplay viraal, waarin Dean Takahashi, een gevestigde gamejournalist, zich zesentwintig minuten lang met pijnlijk veel moeite door de tutorial en de eerste levels van het spel worstelt. Daar werd aanvankelijk mee gelachen, tot de game verscheen en iederéén bleek te falen. Cuphead is het soort spel waarvan je tegen je scherm begint te roepen en jankend van wanhoop je controller kapotgooit tegen de muur. ‘To play Cuphead is to suck at Cuphead ‘, vatte Vice het samen.

Net daardoor heeft Cuphead ook iets verslavends: wanneer je er uitzonderlijk wél in slaagt een vijand te verslaan, geeft dat des te meer voldoening. Meer dan drie jaar na de release blijft het spel gamers boeien.

De kans is groot dat Cuphead weldra een nieuw publiek bereikt. Deze week verschijnt op Netflix The Cuphead Show!, een animatiereeks over ‘de unieke belevenissen van de sympathieke, impulsieve Cuphead en zijn voorzichtige, maar beïnvloedbare broer Mugman’, gebaseerd op het spel. Adaptaties van videogames bleken in het verleden niet altijd een goed idee, maar The Cuphead Show! ziet er alleszins veelbelovend uit en baadt in dezelfde handgetekende, nostalgische esthetiek. Plus: je wordt er allicht niet zo agressief van.

– Een tip voor de diehards: probeer Cuphead eens op een zwart-wittelevisie te spelen voor een nog nostalgischer gevoel. Of check gewoon Cuphead on a Black & White CRT TV op YouTube.

– De vijanden in Cuphead hebben trouwens twee moeilijkheidsgraden: ‘simple’ en ‘regular’. Beiden zijn zowat onmogelijk. Dat neigt naar sadisme.

– Nog een reden om naar The Cuphead Show! te kijken: King Dice, een gemene antropomorfe dobbelsteen, krijgt de stem van Wayne Brady, de man die twee jaar geleden de Amerikaanse versie van The Masked Singer won in een vossenpak.