Tv-tip: Wim Lybaert brengt een ode aan het oerberoep van de visser in ‘Een Jaar Op Zee’

Naar eigen zeggen had Wim Lybaert al zijn hele leven een fascinatie voor de zee. Op zijn veertiende zat hij, op zeilkamp in Bretagne, heelder dagen alleen op het water terwijl hij er eigenlijk was om Frans te leren. Later werd hij redder op het strand. Doorheen de jaren groeide ook zijn fascinatie voor de visserij: hoe ruwe zeebonken aan de hand van de getijden en seizoenen op jacht gaan naar verse vis. In de nieuwe docureeks Een jaar op zee monsterde Lybaert aan bij verschillende vissers uit Zeebrugge, Oostende en Nieuwpoort. Het werd een jaar vol noeste arbeid met korte nachten, maar vooral ook intieme gesprekken met de vissers, de oudgedienden en de achterblijvers aan wal.

Hoe verliep je integratie?

Wim Lybaert: Ik was verbaasd over hoe ik als buitenstaander met open armen ontvangen werd. Ze voelden dat ik heel geïnteresseerd was in under en dat die interesse oprecht was. Vissers zijn gevoelsmensen. Als je week na week zo dicht op elkaar leeft, heb je eigenlijk geen ruimte om komedie te spelen. Het hielp wellicht ook dat ik als West-Vlaming dezelfde taal als hen sprak.

Overbevissing, schade aan de zeebodem… De visserij komt de laatste jaren niet altijd even positief in het nieuws, maar daar lijkt je reeks niet echt op in te gaan.

Lybaert: Ik heb bewust ervoor gekozen om een ode aan het oerberoep van de visser te brengen. Ik wilde geen aanklacht tegen de visserij maken. Dat laat ik liever aan de Pano’s van deze wereld. Het onderwerp komt slechts hier en daar kort aan bod. Zo vertellen ze over massale visvangsten in de jaren zeventig en tachtig en geven ze toe dat quota geen slecht idee zijn. De passie voor visserij is bij deze mensen gelukkig veel groter dan de vele regels die ze moeten volgen. Bovendien zijn de vissers zich er heel erg van bewust dat ze de zee niet mogen leegvissen. Anders blijft er niets over voor hun zonen.

Verschillende vissers getuigen over hoe de zee lonkt nadat ze aan wal zijn gegaan. Speelt dat gevoel bij jou nu ook soms op?

Lybaert: Het is dubbel. Ik weet dat ik nog de zee op zal gaan, maar het slaapgebrek en de fysieke arbeid van de visser zijn ook dodelijk vermoeiend en een aanslag op je gezondheid. Zeker op mijn leeftijd. Op alle boten die ik bezocht heb, waren er misschien twee mannen boven de vijftig. Dus het is belangrijk om voldoende te recupereren. Maar mijn liefde voor de zee is er alleen maar groter op geworden. En de liefde voor deze vissers is er nu gewoon bij gekomen.