Keukenklunzen en jeugdbewegingen kennen WAP (worst met appelmoes en puree) als het no-nonsense gerecht waarmee je altijd scoort. Ook makers van minithrillerreeksen vallen soms terug op vertrouwde kost.
In het achtdelige The Beast in Me maken we kennis met Aggie Miggs (Claire Danes), ooit een succesvolle schrijfster die jaren geleden betrokken was bij een auto-ongeluk waarin haar zoontje stierf. Onverwerkt trauma, check. Als gevolg daarvan scheidde ze van haar vrouw, kampt ze nu met een writer’s block en woont ze alleen in een veel te groot, afbrokkelend huis – een griezelig sfeertje, check – in een kuststadje nabij New York. Op een dag krijgt ze een nieuwe buurman: Nile Jarvis (Matthew Rhys), een machtige, bekende vastgoedmagnaat die een tijdlang de hoofdverdachte was in de verdwijningszaak van zijn vrouw, wier lichaam nooit werd teruggevonden. Een snuifje mysterie, en mengen maar. Nog voor al Niles verhuisdozen zijn uitgepakt, rijt een incident, waarin Aggie zijn hand vermoedt, haar emotionele litteken weer open. Daarop stelt ze hem prompt voor om zijn biografie te schrijven. Voor hem zogezegd een kans om zijn naam te zuiveren, voor haar een makkelijke bestseller. Maar in werkelijkheid biedt het Aggie de gelegenheid om uit te spitten of deze vent werkelijk een bloeddorstig monster is. Zelf is ze daarvan overtuigd sinds de FBI-agent, die zich indertijd obsessief op de zaak van mevrouw Jarvis heeft gestort, haar is komen waarschuwen voor Nile. Dit gebeurt tijdens een stormachtige nacht (wanneer anders?) en al bonzend op de achterdeur (waar anders?).
Ook met andere beproefde trucs – plots opduikende agressieve honden, een verstopte afvoer, lang aangehouden sinistere blikken, onheilspellend vioolgekras – schroeven de makers de spanning vanaf de eerste minuut op. De serie windt er geen doekjes rond: The Beast in Me huldigt het credo all thriller, no filler. Geen krampachtig vernieuwend gedoe, gewoon rechttoe rechtaan een kruimelspoor naar de ontknoping leggen en de kijker laten twijfelen wie nu de grootste slechterik is. Die aanpak verklaart waarom de twee protagonisten hun kat- en muisspel (want uiteraard weet Nile dat Aggie met de FBI konkelfoest) op zo’n ouderwets demonstratieve manier spelen. In haar rol als gepijnigde zenuwpees laat Danes geen gezichtsspier ongebruikt, terwijl Rhys over elk van zijn woorden een suggestie van sociopathie drapeert. Weinig naturel? Dat zijn de zoute snacks die u hierbij zult wegschransen ook.
The Beast In Me
Vanaf donderdag 13.11 op Netflix
