Tv-tip: Taeke Nicolaï speelt de Dood in de nieuwe sciencefictionreeks ‘Alter ego’

Je weet dat je naar een sciencefictionreeks kijkt wanneer de protagonist door volkomen verlaten Brusselse straten en metrogangen de achtervolging inzet op een schijnbaar gehypnotiseerd voortschrijdend knaapje. Journalist Gilles (Ward Kerremans) meent die roodharige halfwas jaren geleden aan het sterfbed van zijn jeugdvriendin te hebben gespot. Alter ego wordt in de markt gezet als een ‘high-concept mystery-drama’. Een epitheton dat zijn gewicht mee haalt uit het feit dat Taeke Nicolaï, na haar opgemerkte hoofdrol in Dominique Derudderes The Chapel, in Alter ego ineens dríé personages mag spelen.

Gaf dat jou een voordeel tijdens de loononderhandelingen?

Taeke Nicolaï: (lacht) Het loon hangt af van je aantal draaidagen, niet van je aantal personages.

Je vertolkt geen mens maar een biologisch fenomeen: de dood. Hoe kun je je daarop voorbereiden?

Nicolaï: Ik probeerde te zijn zonder écht te zijn. Daarvoor wilde ik mijn binnenste zo leeg mogelijk maken, een lichtheid bewaren. Dat kreeg iets heel meditatiefs. Het kwam mij alleszins van pas tijdens het spelen in een koude loods waar ik met blote voeten door water moest stappen.

Laat die ijsberenduik deze winter nu maar komen?

Nicolaï: (lacht) Ja, het kwam erop aan externe factoren uit te schakelen, maar zonder te verstenen. Als je de dood gestalte geeft, moet je je afsluiten van menselijke emoties. Dat was voor mij een uitdaging. Als actrice ga ik normaal juist op zoek naar verbintenis en probeer ik mensen te begrijpen.

Je rol in The Chapel vergde inderdaad een psychologische invulling.

Nicolaï: Dit was het tegenovergestelde: heel lichamelijk, bijna als een choreografie, want ik werkte met twee doubles. Het maakte de voorbereiding ook totaal anders. Geen intensieve spoedcursus piano zoals voor The Chapel deze keer.

Eén scène in Alter ego knipoogt daarnaar.

Nicolaï: Ik heb de scenaristen nooit gevraagd of dat bewust was, maar het kwam wel goed uit. Nu lijkt het alsof de piano mij achtervolgt. (lacht)

Koen De Bouw, Karlijn Sileghem, Michaël Pas, Wouter Hendrickx: anciens die je vroeger ongetwijfeld op de bühne of het scherm hebt gezien, werden nu je collega’s.

Nicolaï: Dat is het mooie aan acteren. Nieuwe ontmoetingen vormen je als acteur. Natuurlijk is het intimiderend. Maar het is gewoon ook cool als je naast een Wouter Hendrickx mag staan om een scène mee vorm te geven en een verhaal te vertellen.