Tv-tip: ‘Sirens’ is niet zomaar het zoveelste rondje gniffelen om de rijken

Vormen de rijken van deze wereld een sekte waarvoor we moeten opletten? Wel volgens Devon DeWitt, een jonge vrouw uit de arbeidersklasse die vreest dat haar zus Simone gebrainwasht is. In de zwart-komische miniserie Sirens doet Devon er alles aan om haar uit de klauwen van een puissant rijke trophy wife te redden – zoals zelf ook pastelkleurige jurken dragen.

Sirens is het groteske geesteskind van Molly Smith Metzler, die haar eigen theaterstuk Elemeno Pea tot een vijfdelige reeks bewerkte. Ze tekende een exclusieve deal met Netflix na het overweldigende succes van Maid (2021), waarin een alleenstaande moeder (doorbraakrol van actrice Margaret Qualley), op zoek ging naar een beter leven voor haar en haar dochter. De afspraak was dat Metzler fictie zou aanleveren met een sterk sociale inslag, sterke vrouwenrollen en een grote vrouwelijke aanwezigheid achter de schermen. En nog meer hits zou produceren, natuurlijk.

Wellicht is Sirens misschien niet zo’n hitmateriaal als Maid, maar aan de eerste voorwaarde is zeker voldaan. Alle vijf de afleveringen, en het verbluffend weelderige domein waarop ze zich afspelen, worden gedomineerd door vrouwen. Julianne Moore is perfect onuitstaanbaar als de rijke, verwende Kiki, die haar persoonlijke assistente Simone (Milly Alcock uit House of the Dragon) uit haar hand laat eten. Maar het echte middelpunt is Meghann Fahy (The White Lotus) als Devon, de bezorgde oudere zus die naar eigen zeggen aan ‘rich people Tourette’s’ lijdt – elke keer als ze een rijke ziet, laat ze een paar krachttermen ontsnappen. Je zou haast vergeten dat ook Kevin Bacon nog ergens tussen alle luxe verloren loopt.

 Toch is dit niet het zoveelste rondje gniffelen om de rijken. Metzler baseerde het verhaal op haar ervaringen als serveerster in een jachtclub in Martha’s Vineyard, een eiland in de staat Massachusetts dat elke zomer overspoeld wordt door extreem welgestelde mensen. ‘In het begin was ik jaloers’, zegt ze over die tijd. ‘Ik zag die vrouwen met hun perfect gebronzeerde huid en ik had het gevoel dat het leven niet eerlijk was. Pas toen ik er achteraf over nadacht, besefte ik wat voor trieste levens ze leidden. Ze leken stuk voor stuk gevangen te zitten in een soort performance. Hun sociale klasse bepaalde helemaal niet wie ze waren, wel hoe ze zich moesten gedragen.’

U leest het: ook de rijken zijn maar sukkelaars die ons medelijden verdienen.