Tv-tip: Regisseur Nathalie Basteyns trekt naar Lourdes in de hoop ‘Mirakel n° 71’ te worden

In Lourdes heeft de katholieke kerk tot op heden exact zeventig mirakels erkend. Het laatste in de rij was dat van de Franse non Bernadette Moriau, die na veertig jaar met een beperking plotsklaps genas in het aanschijn van de Heilige Maagd. Regisseur Nathalie Basteyns (Beau Séjour, Clan) was vastbesloten om nummer 71 te worden. Tien jaar geleden kreeg ze de diagnose multiple sclerose, acht jaar geleden belandde ze door de ziekte in een rolstoel. ‘Ik wil weer kunnen lopen’, vat ze haar diepste verlangen samen in de eerste aflevering van Mirakel n° 71, een driedelige docureeks waarin ze met vriendin en fotografe Lieve Blancquaert en vaste verpleger Gustave Dikumueni in een cabrio naar Lourdes trekt en onderweg met wetenschappers, gelovigen en sceptici spreekt.

Het is meteen ook je debuut vóór de camera, en daarin ga je je emoties en je eigen kwetsbaarheid niet uit de weg.

Nathalie Basteyns: In het begin dacht ik: ik ga er gewoon op letten dat mijn haar goed ligt. Na één dag in de cabrio, wat eigenlijk gewoon een grote haardroger is, kon het me al niet meer schelen. Ik wilde graag mijn verhaal doen, en zo levensecht mogelijk. In plaats van een fictieverhaal groeide het idee voor deze docureeks. De zoektocht naar het mirakel in Lourdes vond ik een mooie leidraad. Ik ben geen naïef persoon, maar ik wilde wel blijven geloven in iets, al was het gewoon in mezelf.

Is je relatie met geloof veranderd door het maken van deze reeks?

Basteyns: In Lourdes is dat alleszins niet gelukt. Ik kan mijn rolstoel niet wegsteken, wat maakt dat ik op mezelf een megaspoiler ben voor het einde van de reeks. (lacht) Toch zal ik altijd zoekende blijven. Dat zit in mijn karakter. In zekere zin is die reis ook meer louterend geweest dan het vinden van dat mirakel op zich. Het werkte troostend, op een manier waarvan ik hoop dat de reeks dat ook voor anderen kan doen. Mirakel n° 71 gaat niet alleen over MS, maar over gezondheid in de ruime betekenis van het woord, fysiek en mentaal. Het gaat over eenzaamheid, en over liefde tussen mensen.

‘Misschien zou het wel een mirakel zijn als je je situatie zou aanvaarden’, filosofeert Lieve Blancquaert. Heeft er uiteindelijk dan toch een mirakel plaatsgevonden?

Basteyns: Ik heb het nog altijd niet aanvaard. Aanvaarden betekent voor mij hetzelfde als opgeven. Die zoektocht, die strijdlust is iets wat me rechthoudt. Figuurlijk dan toch. (glimlacht) Wat me wel is bijgebleven, is een uitspraak van een specialiste van de Nederlandse Hersenbank. ‘Je bent niet alleen’, zei ze. Dat heeft me enorm geraakt. Er zijn eigenlijk duizenden mensen aan het meezoeken naar mijn mirakel.