Een mens hoeft niet naar de andere kant van de wereld te reizen om een avontuurlijke fietstocht te beleven. Reporter Wouter Deboot, die in Iedereen beroemd dwars door Amerika en Oceanië fietste, laat zich vanuit zijn woonplaats Drongen door de wind meevoeren naar onbekende oorden. In een maand tijd bezoekt hij ongeveer tien Europese landen en de mensen die er leven. Voor Deboot draaide het niet om records vestigen, zelfs niet om het fietsen zelf. ‘Als je je lot in handen van iets bovenmenselijks als de wind legt, weet je niet wat de dag brengt. Je sukkelt van de ene verrassing in de andere en blijft zelf ook verwonderd. In het begin geeft dat stress en onzekerheid, maar gaandeweg werkt dat bevrijdend.’
Wouter Deboot: Het is ook fijn dat je in Europa erg snel van de ene cultuur in de andere verzeilt. Je kunt ’s ochtends bij een calvinistische Nederlandse familie twee sneetjes brood en een plakje kaas krijgen, en ’s avonds in het diepe Wallonië meeschuiven aan een rijkelijk gevulde familietafel van boeren. Ik heb beseft dat Europa echt een lappendeken is waarvan de stofjes heel dicht bij elkaar zijn genaaid.
Je raakte overal makkelijk de grens over?
Deboot: Ja, behalve tussen Bosnië en Kroatië, waar veel vluchtelingen proberen over te steken. In dat half belegerde gebied ben ik tot twee keer toe zeer hardhandig aangepakt. Volgens de Kroatische politie gedroeg ik me verdacht. (lacht)
Bracht de wind je soms ook op gevaarlijke routes?
Deboot: Ik ben door de Alpen en de Dolomieten gefietst. Anno 2023 liggen daar goede asfaltwegen. Al ben ik ook wel de Marmolada gepasseerd, dat enige tijd geleden nog rampgebied was omdat er een stuk gletsjer was afgescheurd. In Hongarije hebben ze nog wat werk aan rustiger verkeer, en vooral niet zo snel en dicht bij fietsers rijden. Maar verder mocht ik eigenlijk niet klagen.
Vertellen al de mensen die je onderweg tegenkwam iets over het politieke Europa van vandaag, of over een Europese identiteit?
Deboot: Wat mij vooral opviel, is de leegloop waar de mensen met name in de Balkan van spraken. Zo telt Kroatië minder inwoners dan tien jaar geleden. Dat komt voornamelijk doordat vakmensen naar landen als Duitsland zijn getrokken, waar ze het vier- tot vijfvoudige verdienen. Ze verrijken daarmee zichzelf, maar hun land van herkomst heeft daar geen deugd van. Dat heeft hen nodig. Ik heb arbeiders gesproken die 200 euro per maand verdienden. De vraag waarom zij in ons land vrachtwagenchauffeur willen zijn, is dan snel beantwoord. Om de wereld beter te begrijpen hoef je soms maar de geldstromen te volgen. (lacht)
Waar eindigt je fietstocht?
Deboot: In de Hongaarse laagvlakte. Maar zoals bij mijn vorige reizen is het eindpunt niet zo belangrijk. Wat telt, is het moment dat je thuis de deur dicht trekt en je openzet voor avontuur. Dan maak je dus dingen mee waar je een programma over kunt maken. Ik hoop dat het mensen thuis inspireert om ook dertig dagen de wind te volgen. Het zou een mooie reis worden, en een totaal ander verhaal.
Donderdag 13/4, Eén, 20u50
