Op zijn 37e verloor Australiër Ben Felten door een degeneratie oogziekte zijn volledig zicht. Maar dat weerheild hem er niet van om veertien jaar later aan de startlijn te staan van een gemarkeerd pad dwars door het Gairdnermeer, een oogverblindend witte zoutvlakte. Zijn doel: ’s werelds snelste blinde motorrijder worden – daarvoor moet hij beter doen 265,33 kilometer per uur.
Documentairemaakster Eva Küpper (Gardenia: Before the Last Curtain Falls) nestelde zich voor Dark Rider in zijn bandenspoor. ‘Als hij op de moto zit, transformeert hij en wordt hij zelfverzekerd van zijn kracht. Zijn blindheid doet er dan niet meer toe. Het is als Clark Kent die zijn hemd uitscheurt en in Superman verandert.’
Wat bezielt iemand om op een Kawasaki blind aan zulke snelheden over een zoutmeer te racen?
Eva Küpper: Professioneel motorrijden is zijn kinderdroom. Hij is begonnen met trainen op gewone circuits: levensgevaarlijk uiteraard, met die betonnen muren aan weerszijden. Uiteindelijk is hij met zijn vriend en rechterhand, de legendarische GP-motorrijder Kevin Magee, bij die zoutvlakte uitgekomen.
Waarop moest hij bij zijn recordpoging letten?
Küpper: Technisch is het aartsmoeilijk om op een zoutvlakte te rijden. Je kunt het vergelijken met de betonnen ondergrond van een parkeergarage als je er zand over zou strooien. Veel grip heeft dat niet. Als je zo snel als Felten racet, heeft de minste oneffenheid zware consequenties. We hebben gezien hoe een vrouw aan 500 kilometer per uur de lucht in werd gekatapulteerd.
Maar het is natuurlijk een unieke locatie: de final frontier van het zoutracen. Je hebt het Great Salt Lake in Utah, maar dat is bereikbaar, daar komen veel mensen. Bij Lake Gairdner raak je zomaar niet. Het is in het beheer van de aboriginals en dus heilig land. Je moet specifiek toestemming krijgen om daar eens per jaar te komen racen.
Dat moeten heftige opnames geweest zijn?
Küpper: Tijdens ons eerste contact raadde Ben het mij echt af. Het is er vijftig graden, zonder schaduw, elektriciteit of water. Alsof je op de maan zou gaan zitten. Pure waanzin. En dan krioelt het in die hitte ook nog van de levensgevaarlijke slangen en spinnen. Het was hardcore, maar ook heel erg avontuurlijk. Die plek heeft een bijzondere energie en je ziet er de mooiste sterrenhemels.
Een dankbare locatie ook voor een filmische kijkervaring.
Küpper: Je zou het niet verwachten, maar het is niet louter een film voor snelheidsfreaks. Het is ook een erg emotionele film geworden over vriendschap, de relatie met zijn moeder, de delicate dans tussen af- en onafhankelijkheid. Daarnaast hebben we inderdaad hard aan het geluid en het beeld gewerkt. Ik ben zelf een fervent motard en wilde een ervaring neerzetten die je – zeker in de bioscoop – kan wegblazen. Dat is ook gelukt. Hopelijk komt de film op televisie even goed tot zijn recht. Zet de luidsprekers maar goed hard, zou ik zeggen.
Zondag 8/5, Canvas, 21.55
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
