Barry Jenkins brak in 2016 door met de Oscarwinnende toneelverfilming Moonlight, liet vorig jaar het filmfeuilleton The Underground Railroad over het netvlies sporen en is momenteel een live-actionprequel op The Lion King aan het klaarstomen. Maar zijn beste, mooiste en meest aangrijpende werk? Dat blijft zijn intens cinematografische adaptatie van If Beale Street Could Talk, de roman van schrijver en burgerrechtenactivist James Baldwin (1924-1997) waarvan elk woord is gedrenkt in passie, pijn en recht uit de straten van Harlem, New York gerukte poëzie.
Het verhaal? Dat speelt zich af anno 1974, met Nixon, de oliecrisis en de soulvolle stem van Al Green op de verre achtergrond, en toont hoe de negentienjarige Tish (KiKi Layne) verliefd wordt op de knappe Fonny (Stephan James) die ze van kindsbeen af kent en die droomt van een carrière als kunstenaar. Maar de twee worden brutaal uit elkaar gerukt wanneer die laatste door toedoen van een bevooroordeelde flik onterecht van de verkrachting van een Puerto Ricaanse vrouw wordt beschuldigd en achter de tralies belandt. Tish, die ontdekt dat ze zwanger is, weigert hem te laten vallen, tot irritatie van haar familie.
Jenkins, die de tijden subtiel door elkaar haalt, sopt elk woord en elke scène in knallende, diep gesatureerde kleuren en laat zijn camera elegant door achtersteegjes en seventiesinterieurs schrijden. Het is alsof hij puur esthetisch verzet pleegt tegen het rauwe racisme, de familiale fricties en andere lelijkheid waarmee de personages worden geconfronteerd. Af en toe laat hij Fonny en Tish zelfs frontaal in de camera kijken waardoor hun close-ups plots iets tijdloos en transcendents krijgen, iets wat Baldwin – wiens teksten vaak baadden in christelijke iconografie en schuldcomplexen – vast geweldig zou hebben gevonden.
Het is cinema waar de sensualiteit van afspat, met een smachtende score van Nicolas Britell, en die duidelijk maakt dat Jenkins evenveel naar Wong Kar-Wai en Pedro Almodóvar als naar de New Hollywoodfilmers van de seventies heeft gekeken. Jenkins boort emotioneel tot op het bot en mijdt de simplistische analyses en de blinde woede, zoals ook de immer klassenbewuste Baldwin al besefte dat mensen – zwart en blank, man en vrouw – stukken complexer in elkaar steken dan de slogans van hun tijd laten uitschijnen. Een van de mooiste liefdesfilms van de jongste jaren én een terugkeer naar de metaforische plek van tragiek en triomf die Beale Street is, daar waar de ziel van zwart Amerika geboren is.
If Beal Street Could Talk
Vrijdag 4/11, Canvas, 22.20
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
