Het is nog maar van 7 januari geleden dat een New Yorkse vrouw als zoveelste een klacht indiende tegen Sean ‘Puffy’ Combs. Het klinkt herkenbaar: hij zou haar in 2000, toen ze zestien was, seksueel hebben misbruikt. Combs’ advocaten herhaalden het standpunt waarmee ze intussen al ettelijke keren uitpakten. ‘Hoeveel rechtszaken er ook worden aangespannen, het verandert niets aan het feit dat de heer Combs nog nooit iemand seksueel heeft misbruikt of uitgeleend – man of vrouw, volwassene of minderjarige.’
Eind 2023 daagde zangeres en ex-vriendin Cassie Ventura de muziekmagnaat, producer en rapper voor de rechter omdat hij haar zou hebben verkracht en mishandeld. Hoewel die zaak de dag nadien al minnelijk werd geschikt, zijn de beschuldigingen tegen Combs – die op 5 mei zal terechtstaan voor seksueel geweld, mensenhandel en afpersing – blijven komen, en het einde is nog niet in zicht.
Hetzelfde geldt voor docu’s over de onttroonde hiphopkoning van New York, die momenteel in de gevangenis zit. In het kielzog van The Downfall of Diddy (van de roddelsite TMZ) en Diddy: The Making of a Bad Boy (van streamingdienst Peacock), en in afwachting van de Netflix-docuserie Diddy Do It (waarmee 50 Cent al een tijdje te koop loopt), gooit HBO ons The Fall of Diddy toe. ‘Diddydolheid’ wordt vast een woord in 2025. Voor The Fall of Diddy verzamelden de makers (die al punten scoorden met het ontluisterende Quiet on Set: The Dark Side of Kids TV) zo’n dertig getuigenissen van Combs’ voormalige medewerkers, intimi en (vermoedelijke) slachtoffers. Die leveren veeleer een gedramatiseerde schets op van Combs’ megalomane en gewelddadige persoonlijkheid dan harde bewijzen voor de misdaden die hij zou hebben begaan.
Wel behoorlijk verhelderend is het relaas van jeugdvriend Tim Patterson. Die vertelt hoe Combs vanaf zijn derde bikkelhard werd opgevoed door zijn moeder, nadat zijn drugs dealende vader was doodgeschoten. Verder wordt de hele historie van Bad Boy, het label waarmee Combs in de jaren negentig hiphop de mainstream binnenloodste, netjes opgewarmd.
Ook interessant is het om The Fall of Diddy met een metablik te bekijken. Had een deel van deze omstanders Sean Combs niet eerder de rug kunnen toekeren of ter verantwoording moeten roepen? En voeden klodderige portretten als deze niet gewoon het kleinmenselijke genoegen om vedettes van hun voetstuk te zien donderen?
