‘Je komt hier om te leven, niet om te sterven’, zo verwoordt een inwoner van The Villages het. Met meer dan 130.000 gepensioneerden is dat rustoord in het zonnige Florida het grootste van de VS. De exclusieve enclave, in de jaren tachtig uit de grond gestampt door een voormalige reclameman, strekt zich tussen de palmbomen uit over maar liefst 82 vierkante kilometer. Je vindt er golfbanen, shoppingcentra, bijna 3000 clubs en bars (al dan niet met livemuziek), restaurants, bowlings en tennisvelden. Je kunt je er inschrijven voor een cursus synchroonzwemmen, een workshop acteren of zelfs cheerleading. Alles is er met andere woorden aanwezig om je een tweede jeugd te garanderen.
Maar niet iedereen is gelukkig in dit Disneyland voor de derde leeftijd, hoofdzakelijk trouwens bevolkt door witte senioren. Regisseur Lance Oppenheim volgt in deze documentaire vier inwoners die er niet zomaar hun draai vinden. Anne Kincer past zich prima aan aan deze zorgvuldig onderhouden schijnwereld maar de spanningen met haar echtgenoot Reggie, met wie ze al bijna vijftig jaar getrouwd is, lopen hoog op omdat hij graag met geestverruimende middelen experimenteert. Barbara Lochiatto, die pas weduwe geworden is, gelooft niet in al dat niet aflatende positivisme, maar waagt zich toch in het uitgaansleven, op zoek naar een partner om de eenzaamheid te doorbreken. Misschien wel de interessantste inwoner in Oppenheims film is Dennis Dean, een tachtigjarige vrijbuiter die op de vlucht is voor een veroordeling wegens rijden onder invloed in Californië. Hij leeft in een van die hij illegaal parkeert in The Villages, waar deze donjuan aan het zwembad komt zonnekloppen en zoekt naar een rijke aantrekkelijke dame die hem een comfortabeler levensstijl kan bezorgen. De Amerikaanse droom in haar meest kunstmatige vorm.
