Geen zever, gezever: Het Eiland keert na twintig jaar terug. Niet met een nieuwe aflevering, wel met een Vlaamse versie van Friends: The Reunion. Daarin schuiven dertien castleden, met bedenker en regisseur Jan Eelen op kop, aan tafel om herinneringen op te halen aan de pruik van Alain Vandam (die werd haartje per haartje in elkaar geweven) en te getuigen over de impact van Vlaanderens meest geciteerde sitcom (Ann Miller wordt vandaag nog steeds te pas en te onpas door onbekenden beschuldigd van flatulentie).
Jan Eelen: Ik was nooit bezig met slagzinnen schrijven. Dat die quotes blijven plakken, is niet omdat die nu twintig keer gezegd worden, maar omdat je als kijker volledig begrijpt waarom dat personage op dat moment zegt wat hij zegt. Je vereenzelvigt je met zijn gevoel. Neem ‘niveau nihil’. Dat allitereert. En ik wist meteen al tijdens het schrijven hoe Bruno (Vanden Broecke, ofwel Sammy, nvdr) die zin zou uitspreken.
Hoeveel overtuigingskracht was er nodig voor ‘20 jaar Het Eiland’?
Eelen: Geen. Ik had geen idee dat Het Eiland twintig jaar werd, maar ik heb vrijwel meteen ingestemd met de special. Dat zou plezant worden. Enkel een nieuw seizoen maken, was geen optie. Dat zou heel veel werk zijn om iets te maken waarvan ik vooraf met zekerheid kon zeggen dat het minder goed zou worden. Op een gegeven moment heb je alles verteld wat je wilt vertellen. En ik vrees dat ik het niet beter had kunnen doen.
Volgens Wim Opbrouck wordt iets als ‘Het Eiland’ vandaag niet meer gemaakt. Mij lijkt vooral de manier van werken nog moeilijk doenbaar. Erik Watté moest je opsluiten in een hotel in Zaventem om te schrijven, omdat het scenario maar niet af geraakte. En zelfs tijdens de opnames sleutelde je nog tot soms 3 uur ’s nachts aan de tekst.
Eelen: Mijn manier van werken is niet de meest economische, maar wel de manier die voor mij de beste resultaten oplevert. Ze weten bij Woestijnvis dat het bij mij niet vlotjes gaat. Ik vertrek vanuit personages die ik vanbinnen en vanbuiten ken en stuur vervolgens allerlei situaties op hen af. In Callboys liet ik vier personages te veel dildo’s bestellen. In Het Eiland liet ik Pallemans zijn eiland verlaten. Dat is een heel goede werkwijze om een boek te schrijven. Het is ambetanter als je een reeks wil maken waarbij dertig à veertig ploegleden betrokken zijn die allemaal vragen hebben die je op dat moment nog niet kan beantwoorden. (lacht) Daar moet je mee leren omgaan. En of dat kan, hangt van de bazen af. En van mij, en de vraag of ik nog iets wil doen.
En wil je dat?
Eelen: Ik heb weinig behoefte om verhalen te vertellen. Ik moet een goed idee hebben of mensen met wie ik wil samenwerken. Alleen: eenmaal ik eraan begin, weet ik dat die reeks de volgende drie jaar van mijn leven gaat bepalen. Dus moet ik daar héél omzichtig mee omspringen.
Vanaf donderdag 11.07, Streamz (in het najaar op VRT Canvas en VRT Max)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
