Tv-tip: de historische minireeks ‘La Fortuna’, gebaseerd op een strip met hoog Kuifjegehalte

De Chileens-Spaanse cineast Alejandro Amenábar (50) joeg Nicole Kidman de stuipen op het lijf in de spookhuisfilm The Others (2001), kluisterde Javier Bardem aan bed in zijn met een Oscar bekroonde euthanasiefilm Mar adentro (2004) en liet Rachel Weisz kosmologische vraagstukken oplossen in het sandalenepos Ágora (2009). In de historische minireeks La Fortuna, gebaseerd op een stripverhaal van Paco Roca en Guillermo Corral, volgt hij Alex (Álvaro Mel), een jonge diplomaat die een Spaans scheepswrak moet redden uit de handen van de flegmatieke Amerikaanse schattenjager Frank Wild (Stanley Tucci).

Wat deed je besluiten om een serie en geen film te maken?

Alejandro Amenábar: Zodra ik de eerste pagina van de graphic novel El tesoro del Cisne Negro van Paco Roca en Guillermo Corral opensloeg, wist ik: dit wordt mijn nieuwe project. Ik wilde er eerst een speelfilm van maken. Maar al snel realiseerde ik me, samen met mijn coscenarist Alejandro Hernández, dat de verfilming beter zou werken als een miniserie van zes afleveringen, wat qua werkproces nog steeds meer lijkt op een film dan op een serie van meerdere seizoenen. Het tv-formaat is erg dankbaar. We kunnen de personages uitvoerig uitdiepen en meer ruimte geven aan passages en thema’s die in de strip terloops worden behandeld.

Kijken naar La Fortuna voelt een beetje als kijken naar een ouderwetse avonturenprent.

Amenábar: Precies. Het heeft iets van een avontuur dat grotendeels plaatsvindt op kantoor. Ik heb me laten inspireren door mijn favoriete rechtbankfilms en door de regisseurs wier films ik als tiener graag zag: James Cameron, Rob Reiner, Steven Spielberg. De strip heeft ook een hoog Kuifjegehalte. Zelf heb ik me ook weleens Kuifje gevoeld: toen ik als Spanjaard in Hollywood films ging promoten. De reis die Alex doormaakt in de reeks heeft iets van mijn persoonlijke reis.

Over James Cameron gesproken: de vondst van het scheepswrak in de openingsminuten doet wel heel hard denken aan de proloog van Titanic.

Amenábar: Daar ben ik me zeker bewust van. Stanley Tucci’s personage vermeldt de film zelfs expliciet.

Ben jij net zo geobsedeerd door de oceaan als Cameron?

Amenábar: Helemaal niet. Ik ben vrij bang van water en als kind was ik een heel slechte zwemmer. Maar de oceaan blijft me wel verwonderen. In Mar adentro was de zee een metafoor. Het kan een plek zijn waar je naartoe trekt om rust te vinden. Of waar je het avontuur opzoekt, zoals de personages in La Fortuna.

Had je geen schrik om onder de zeespiegel te filmen?

Amenábar: Die scènes zijn allemaal nagebootst met CGI. Ik hoefde me helemaal niet onder water te begeven. Gelukkig. (lacht)