‘De teflongriep’, zo noemen de arbeiders van de DuPont-fabriek in Parkersburg, West-Virginië, hun griepachtige symptomen in de jaren negentig. Toch trekt niemand aan de alarmbel. Het bedrijf, dat een wereldwijde hit scoorde met zijn antiaanbaklaag teflon in pannen, zorgt immers voor voorspoed in de regio. Dat DuPont al jaren chemische stoffen in het milieu loost waardoor er hoge concentraties PFOA, of perfluoroctaanzuur, in het slib en het grondwater zijn, wist men toen nog niet.
Tot Robert Bilott (Mark Ruffalo), een in milieuwetgeving gespecialiseerde advocaat, een telefoontje krijgt van Wilbur Tennant (Bill Camp), een vriend van zijn grootmoeder. Sinds de chemiereus in Parkersburg een stortplaats heeft geopend, stierven er 190 van zijn koeien en kwam de helft van zijn kalfjes mismaakt ter wereld. Bilott bijt zich in de zaak vast, maar DuPont doet er alles aan om hem tegen te werken.
Met het op dezelfde leest als All the President’s Men geschoeide Dark Waters (2019) maakt de in vrouwelijke melodrama’s gespecialiseerde Todd Haynes (Far from Heaven, Carol) zijn eerste op ware feiten geïnspireerde film – tenminste als je er het Dylanportret I’m Not There en de docu The Velvet Underground niet bij telt. De dossierfilm, die ook te bekijken is op Netflix, strekt zich uit over een tijdspanne van meer dan tien jaar en is gebaseerd op een artikel dat in 2016 in New York Times Magazine verscheen over de zaak. Want DuPont wist wel degelijk dat de niet afbreekbare chemische stof PFOA gevaarlijk was voor milieu en mens, maar pas na een lange en ingewikkelde juridische strijd keerde het bedrijf 670 miljoen dollar uit aan ruim drieduizend slachtoffers.
Deze door Mark Ruffalo geïnitieerde onderzoeksthriller is meer dan alleen maar een klokkenluidersverhaal over de ongelijke strijd van een heldhaftige eenzaat tegen een miljardenconcern. Door eveneens te focussen op Bilotts relatie met zijn gefrustreerde vrouw Sarah (Anna Hathaway), trekt Haynes het verhaal open tot een psychologische studie over de tol die hij voor zijn eenzame kruistocht betaalt. Ruffalo’s droeve ogen en de schilderachtige sinistere composities van Edward Lachman doen de rest: ze geven het met ingehouden woede vertelde Dark Waters een pakkende melancholie waardoor de film nog meer blijft hangen.
Vrijdag 18/2, 21.20, Canvas
