Tv-tip: ‘Dagen zonder broer’ wil een staalkaart van verschillende rouwprocessen presenteren

Welke gevoelens gaan er door je heen in dat eerste, moeilijke jaar na het verlies van een dierbare? Jeroen Meus staat in Dagen zonder broer stil bij de dood van zijn geliefde broer Wim, die op 31 december 2021 aan darmkanker overleed. Maar een egotrip van een bekende tv-kok is het hoegenaamd niet. ‘We wilden het aan de hand van Jeroens persoonlijke traject over de reikwijdte van rouw hebben’, zegt Elke Neuville, eindredacteur bij productiehuis De chinezen, ‘door met verschillende mensen te gaan praten die een gelijkaardige verlies hebben geleden. Ik heb wel het gevoel dat we erin geslaagd zijn om het universeel te maken. Dat er meer blikken op rouw zijn dan alleen maar die van Jeroen. Nee, je gaat na het bekijken van Dagen zonder broer niet perfect weten hoe je met verlies moet omgaan. We wilden vooral een soort staalkaart meegeven van de heel verschillende manieren waarop mensen dat doen. Zonder tips of regeltjes van experts ertussen. En het zou mooi zijn als er nog een derde laag bij komt: het onderwerp bespreekbaar maken. Rouw en de dood zijn iets heel intiems dat je niet van de daken schreeuwt, terwijl mensen er blijkbaar wel graag over praten.’

Is het idee voor dit programma bij Jeroen Meus zelf opgeweld?

Elke Neuville: De puzzelstukjes vielen mooi samen. We kenden elkaar al langer – in Leuven struikel je zowat over elkaar heen (lacht) – maar toen we over een mogelijke samenwerking gingen praten, kwamen we niet verder dan een gesprek over zijn broer. Het was ons al snel duidelijk dat dat onderwerp zo top of mind was dat we moeilijk iets anders konden maken.

Waren er nooit twijfels?

Neuville: Constant. Het moeilijkste was de dunne lijn bewaken tussen een erg persoonlijk verhaal en voyeurisme. Wat wil je delen en wat helemaal niet? Het is voor ons een geschenk dat Jeroen zich zo heeft willen openstellen. Hij wist dat de mensen met wie hij ging praten evengoed hun hart op tafel zouden leggen.

Hoe voorkom je als tv-maker dat het verdriet afglijdt in voyeurisme, of erger: sensatie?

Neuville: Je kunt dat alleen maar proberen aan te voelen. Wanneer wordt het ongemakkelijk? Wat is voor de mensen die nu in beeld zijn geen gunst? Wat heb ik niet meer nodig? Het heeft ook geen zin om enkel miserie en huilende mensen te stapelen. Rouwen is niet alleen naar een grafsteen staren onder een begeleidend pianomuziekje. Het is ook in een lachkramp schieten, denken ‘wat heb ik nu gedaan?’ en vervolgens beseffen dat je je daar niet schuldig over moet voelen.