Kunt u na een alweer vrolijke werkweek wel wat bloedernstig drama verdragen, dan bedient de serie Long Bright River u ijverig op uw wenken. Daarin vertolkt Amanda Seyfried – op haar 39e al lang niet meer de tiener van haar doorbraakrol in Mean Girls (2004) – toch enigszins verrassend een geroutineerde politieagente, Mickey Fitzpatrick, die haar dienstjaren al patrouillerend slijt in Kensington, de marginale en door opioïdeverslaving geteisterde buurt in Philadelphia waar ze opgroeide.
Hoewel haar job allesbehalve een roeping was, toont Mickey opmerkelijk veel empathie voor de vrouwelijke junkies en hoertjes die ze al van kindsbeen af kent. Niet verwonderlijk misschien, want haar vervreemde zus Kacey (Ashleigh Cummings) is een van hen. Wanneer een seriemoordenaar zich aan die kwetsbare verschoppelingen vergrijpt, haar oversten de schouders ophalen en Kacey vermist raakt, gaat Mickey alleen op onderzoek uit.
Een moordmysterie en politiethriller van dertien in een dozijn, zegt u? Ja en neen. Als adaptatie van de gelijknamige, door Barack Obama geprezen roman van Liz Moore uit 2020 probeert Long Bright River ook een psychosociaal en familiaal drama te zijn, dat wil tonen hoe meedogenloos drugs gemeenschappen en gezinnen kunnen uiteenrijten. Mickey is overigens een alleenstaande moeder van een zevenjarige knul (wiens hoofdje ze op elk verloren moment met moeilijke woordenschat en opera vult), en heeft verder alleen nog haar zus en haar grootvader (John Doman). Over de haast obligate trauma’s die ze meezeult, houdt ze tegenover iedereen – en helaas ook de kijker – aanvankelijk de lippen stijf op elkaar.
Zowel de scherpe als lovende recensies stippen aan dat Long Bright River met zijn acht episodes onnodig veel tijd opeist. Toch loont het om Mickeys broodkruimelspoor (yep, via flashbacks) te volgen naar wie ze is en wat ze heeft meegemaakt, zodat ze geen gelukkige getrouwde, professionele althobospeelster (geen grap) is geworden. Een doorlopend intense Amanda Seyfried bewijst dat die Emmy voor outstanding lead actress in de serie The Dropout (2022) haar niet zomaar in de schoot is gevallen. Ondanks de wolligheid en enkele narratief doodlopende straatjes dringt de reeks uiteindelijk wel door tot de kern: de verwrongen relatie tussen twee zussen. Het totale gebrek aan humoristische verlichting – iets wat het vergelijkbare Mare of Easttown met Kate Winslet wél bood – moet u er wel bijnemen.
