Voor zijn zevende seizoen ververst The Voice Kids wat uithangborden. Deze keer praten Aaron Blommaert en Nora Gharib de queeste naar jong talent aan elkaar. Naast de vertrouwde Metejoor en Laura Tesoro ploffen ook Coely en Pommelien Thijs zich in een coachstoel. Had Thijs, die bekend werd door de jeugdreeks #LikeMe, met haar rol in Knokke Off en haar eerste album Per ongeluk het jonge publiek niet net achter zich gelaten?
Pommelien Thijs: Goh, ik volg gewoon mijn buikgevoel. The Voice Kids leek mij wel een programma waarvoor ik me kon opladen en dat me veel energie terug zou geven. Het maakt mij meganieuwsgierig om te zien wat zo’n jong talent allemaal kan als je er beetje tijd in steekt. Ik begeleid die kids, maar op het eind van de dag doen ze het allemaal zelf. Enorm cool om van dichtbij mee te maken. Dus neen, ik doe dit niet om mijn kinderaanhang niet kwijt te spelen. (lacht)
Dat je zelf van kleins af zingt en acteert, verleent je als coach in elk geval autoriteit.
Thijs: Ik claim niet dat ik alles weet, of dat mijn manier de enige juiste is. Soms brengt zo’n kandidaat een nummer mee dat je nooit had verwacht. Het zijn de verrassingen die deze wedstrijd zo leuk en spannend maken. Kinderen zijn nu eenmaal onvoorspelbaar, niet jarenlang gevormd met een duidelijk doel voor ogen. Ze willen gewoon graag zingen, performen, op een podium staan. Daarom probeer ik de druk op hen zo laag mogelijk te houden. Want hoe fijn de Voice-ervaring ook kan zijn, het blijft intens.
Minder fijn en zelfs hartverscheurend zijn de momenten waarop tijdens de blind auditions niemand van de coaches goedkeurend de stoel omdraait.
Thijs: Sommige kinderen vonden het inderdaad heel erg. Maar ik schrok ervan dat anderen zo gelaten reageerden. Ook in de volgende rondes zie je heel verschillende mindsets wanneer iemand afvalt, van ‘heel jammer’ tot ‘dankjewel, ik vond het leuk’. Stom voorbeeld misschien, maar zelf heb ik heel hard gebaald toen ik eerst niet gekozen werd voor #LikeMe. Tot die rol van Caro toevallig toch nog vrijkwam. Maar in veel musicalaudities heb ik wél ooit een definitieve neen gekregen. Het enige wat je kunt doen – en dat probeer ik de kandidaten hier ook mee te geven – is enthousiast zijn en ervoor blijven gaan. Soms lukt dat, soms niet. Het is niet omdat je een trein mist dat je nooit zult aankomen.
Vrijdag 15.09, VTM, 20u35
