‘The Franchise’, de serie die de filmwereld een spiegel voorhoudt

Ook op de set van blockbusters loopt het al eens goed mis. De satirische HBO-reeks The Franchise kaart de toxische werkomstandigheden in de filmindustrie aan. We gingen op setbezoek in Londen.

Watford, een klein stadje ten noordwesten van Londen, is sinds 2000 de thuisbasis van de Warner Bros Studios Leavesden. De enorme hangars op de site – een voormalig vliegveld dat werd aangelegd tijdens de Slag om Engeland in 1940 – werden in de jaren negentig ingenomen voor de productie van de Bond-film GoldenEye van Martin Campbell. Een paar jaar later werd de Harry Potter-saga er gefilmd. Ironisch genoeg zijn diezelfde studio’s nu de set van The Franchise, een HBO-reeks die de blockbusters parodieert die er werden opgenomen.

De reeks komt uit de koker van Sam Mendes (Skyfall, 1917) en Armando Iannucci (Veep) en werd geschreven door de jonge en getalenteerde showrunner Jon Brown, die van The Franchise een scherpe workplace comedy maakte. ‘In de hedendaagse entertainmentindustrie moet alles niet alleen meetbaar, maar vooral uitbreidbaar zijn’, zegt hij. ‘Alles moet een franchise kunnen worden. Zelfs speelgoedauto’s en bordspellen krijgen hun eigen film. Franchises worden steeds verder doorgedreven, maar met welk doel? Wat zijn de gevolgen? En vooral: wat zegt dat over ons beroep en onze relatie met cultuur?’

Toegegeven: het is best vreemd dat Warner Bros een hoop prestigieuze locaties ter beschikking stelt voor een serie die het model blootlegt waar het zelf deel van uitmaakt. Studio’s, parkeergarages, kantines, kantoren, gangen: alles werd ingezet om zo realistisch mogelijk te tonen hoe chaotisch het er op de set van een superheldenfilm aan toe kan gaan. Ook het script van deze metafictiereeks is erg waarheidsgetrouw. ‘Elke situatie is heel herkenbaar. We hadden het of al zelf meegemaakt, of er verhalen over gehoord’, zegt Himesh Patel, die in The Franchise een angstige eerste assistent speelt, vanuit zijn make-upstoel.

‘Het is één ding om te zien hoe acteurs, actrices, regisseurs en hun assistenten een spiegel voorgehouden wordt,’ gaat Daniel Brühl voort, ‘maar om vervolgens de puzzelstukjes van een hyperhiërarchisch systeem in elkaar te zien klikken, is vrij uniek.’ De Duitse acteur, die sinds zijn rol als Helmut Zemo (Captain America: Civil War) deel uitmaakt van het Marvel Cinematic Universe, speelt in The Franchise een bekroonde Europese regisseur die door een grote studio uit de wereld van de auteurscinema is weggeplukt, gefrustreerd raakt en wanhopig probeert om zijn eigen stijl op te leggen. ‘Brown brengt op een onweerstaanbare manier in beeld hoe Hollywood vooruitstrevende acteurs inschakelt en hen vervolgens tot waanzijn drijft.’

Aya Cash (bekend als de onuitstaanbare Stormfront in The Boys) moet in The Franchise als producer voor de ‘feministische touch’ zorgen. ‘De reeks heeft maar één scene nodig om duidelijk te maken hoezeer het seksisme dat inherent is aan de industrie niet de schuld is van bepaalde mensen, maar van het systeem’, benadrukt ze. ‘Gek genoeg hebben we niet echt gerepeteerd. Dat was nieuw voor mij, maar Jons dialogen zijn gelukkig erg vloeiend en duidelijk. Hij had ook enkele verrassingen voor ons in petto op de set. We wisten bijvoorbeeld niets over de intrige tussen mijn personage en dat van Himesh, dat staat niet in het script. We ontdekten dat subplot pas tijdens het spelen. Een briljant idee. Zonder dat we het wisten, accentueerde dat het komische effect.’

De Engelse actrice Lolly Adefope (Black Mirror) speelt ten slotte een nieuwkomer die, ook al is ze maar een derde assistente in een onverschillige en ondankbare filmwereld, ijverig en vastberaden is. ‘Derde assistenten zijn toegewijde mensen die ervan overtuigd zijn dat ze absoluut noodzakelijk zijn om een project te doen slagen. Ik moest de komische dimensie niet forceren. Ik hoefde alleen maar te laten zien dat mijn personage rotsvast gelooft in haar vermogen om de steeds groter wordende berg problemen op te lossen. Als ik één ding onthoud van The Franchise, is het dat de reeks de banale realiteit van de zogenaamde “droomfabriek” laat zien.’