‘The Chair Company’ van Tim Robinson: een kantoorcrash met zware gevolgen

In Tim Robinsons nieuwe, absurde comedyshow The Chair Company gaat een baas door het lint nadat hij door zijn stoel zakt. Dat is minder vreemd dan u denkt.

Van de makers van I Think You Should Leave

Begin 2020 was I Think You Should Leave tegelijk de minst én meest geliefde comedyreeks op Netflix. En niet alleen omdat het een sketchshow was. Bedenker Tim Robinson is de posterboy van de cringe. Elke sketch vertrok van een herkenbare, sociaal ongemakkelijke situatie die vervolgens zo ver uitgerekt werd dat het surreële proporties aannam. Als uw maag niet bestand is tegen plaatsvervangende schaamte, dan haatte u die reeks. Maar wie ertegen kon, vond ze het grappigste op Netflix.

Nu keren Robinson en zijn collega Zach Kanin terug met een reeks die in essentie één langgerekte sketch is, uitgesponnen over acht korte afleveringen. Robinson speelt William Trosper, een vader die net zijn langverwachte promotie heeft gekregen. Bij zijn eerste grote presentatie zakt hij door zijn stoel. Gênant, maar The Chair Company gaat verder: wat als Williams ego zo fragiel is dat hij achter het bedrijf dat de stoelen maakt aangaat? En wat als die stoelenfabrikant vervolgens een dekmantel voor grootschalige criminaliteit blijkt? Veel willen we niet verklappen, maar het antwoord op die vragen is ráár.

Ook Donald Trump is er weer een beetje bij

I Think You Should Leave werd in zijn eerste seizoenen het uithangbord van het post-truth Trump-tijdperk. Viraal was de meme van Robinson in hotdogpak met als opschrift ‘We’re all trying to find the guy who did this’: een verwijzing naar zijn sketch waarbij een hotdogvormige auto op een winkel inrijdt en een man in hotdogkostuum beweert dat ‘ieder van ons verantwoordelijk kon zijn’. Ook dit keer houdt The Chair Company de vinger aan de pols: de reeks werd aangekondigd in de week dat Trump een onderzoek eiste naar een stilgevallen roltrap tijdens de VN-top. Allicht puur toeval. Alsnog grappig.

Het gaat over burn-outs

Hoe hard William soms schreeuwt: zijn crash out is herkenbaar. Op zijn geestdodende werk moet hij omgaan met een collega die een bellenblazer rond zijn nek draagt om het ‘fun’ te houden en eentje die hem beschuldigt van MeToo na het stoelenincident. Zijn grote project is een shoppingcenter, niet bepaald het hipste concept. En telkens hij het stoelenbedrijf wil bereiken, vindt hij óf geen telefoonnummer óf wordt hij geterroriseerd met idiote wachtmuziek. Wanneer duidelijk wordt dat grote bedrijven geen zier geven om klachtenmanagement, slaan zijn stoppen door. Het doet denken aan een observatie die de Netflixreeks Beef twee jaar geleden al deed: in het laatkapitalisme zijn het niet altijd de grote klappen die ons over het randje duwen, maar de dagelijkse ongemakken. En William is klaar met op zijn tanden te bijten.