‘Soms denk ik dat alle tv uiteindelijk naar YouTube zal leiden’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – recent nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Ik ben 40 en single dus wat doe ik ’s avonds? Op Tinder zitten en zuipen.

Geloofde iemand dat echt? Nee. De enige dingen waarop ik zit, zijn mijn zetel en YouTube.

Soms denk ik dat alle tv uiteindelijk naar YouTube zal leiden. Ik hoop van niet, want ik doe mijn werk graag. Maar als je ziet wat mensen maken en bekijken op YouTube, dan kun je niet anders dan besluiten dat bewegend beeld meer en meer dient om te vervangen wat we vroeger op het dorpsplein of in de straten deden: naar andere mensen kijken.

Zijn er al reactievideo’s op reactievideo’s op reactievideo’s? Waarom kijkt mijn dochter liever naar mensen die met hun telefoon filmen hoe ze basically gewoon thuis wat rondhangen dan naar eender wat uit het aanbod van de 28.000 beschikbare streamers?

Ik weet het niet. Maar ik ben ondanks de heersende cultuur en al het terechte pessimisme geen cultuurpessimist, en zie ook dat er ronduit fantastische dingen op YouTube staan.

Ik reis tegenwoordig aardig wat rond zonder de bekende nadelen van reizen, zoals jachtige luchthavens, diarree of de kans om een andere Belg tegen te komen in het hotel.

HoodVlogs is goed. Peter Santenello’s kanaal is beter dan Louis Theroux, en dan zonder hetgeen Louis Theroux onuitstaanbaar maakt, namelijk Louis Theroux. En de absolute koning van YouTube moet momenteel toch Mark Laita zijn, die met zijn kanaal Soft White Underbelly een sociologische videotheek aan het samenstellen is die waarschijnlijk beter dan de meeste romans of dramareeksen de menselijke staat van het moment samenvat.

Daarnaast dacht ik heel bijzonder en quirky te zijn, zoals elk personage uit elke film van de 1990s, omdat ik restauratievideo’s kijk om mezelf te ontspannen. Een oud slot onder het roest? Een kapot horloge? Drie kapotte vijzen? Alles wordt gemaakt! Tot ik zag dat tientallen miljoenen mensen mij al voorgingen. Een beetje zoals mijn relatie in het middelbaar met Elke Van Duyn.

Je zou haast denken: niks dat kapot lijkt, is echt kapot. Behalve de positie van Wouter Beke. Maar daarnaast: kapot is niet kapot, kapot is gewoon anders. Kapot wil zeggen dat wat ooit nieuw was door tijd en omstandigheden is veranderd.

Maar waar handige handjes in de restauratievideo’s binnen een halfuur montage de meeste dingen weer tot nieuwstaat omtoveren, lijkt dat voor mensen heel wat moeilijker.

Ga maar eens kijken en luisteren op Soft White Underbelly. Jambers zou vroeger met deze mensen gelachen hebben. Dit zijn vaak de minder-dan-onfatsoenlijken. Vaak product van hun startpositie in het leven. Soms geboren socio- of psychopaten die je liefst opgesloten zou zien. Meestal dragers van de combinatie bikkelharde pech en een paar slechte keuzes. Maar allemaal mensen. En één ding hebben ze gemeen: ze zijn blij dat er eens iemand naar hen luistert zonder te oordelen nog voor er twee woorden gezegd zijn. Dat die les net te trekken valt op sociale media, mag voorzichtige hoop geven.