‘Severance’ was misschien de beste en zeker de vreemdste televisie van het voorjaar

Severance verdient opslag, en andere vaststellingen na het tweede seizoen van Apples werkpleksatire.

Severance gaat niet (helemaal) over werk.

Severance was nooit een show die haar intenties zomaar te grabbel gooide. Al van bij de start in 2022 leek de reeks u met iedere nieuwe gang en elk nieuw departement in het centrale bedrijf Lumon op een dwaalspoor te willen brengen. Toegegeven, dat is niet ongebruikelijk voor een conceptuele puzzlebox-show waarin een bedrijf chips in de hersenen van zijn werknemers plant om hun bewustzijn in twee te splitsen (ook wel ‘severen’ genoemd) – de werkende innie en de vrije outie die zich van de werkdag niets herinnert. Het eerste seizoen focuste bijna volledig op hoe vréémd het bedrijf was waarvoor Mark, Helly, Irving en Dylan werkten. Wat deden ze eigenlijk wanneer ze ‘enge’ nummertjes sorteerden? Waarom leek Lumon nog het meest op een sekte die oprichter Kier Eagan (Marc Geller) verheerlijkt? En wat wilde Severance zeggen over onze werk-privébalans?

Het is dus een goede zaak dat de makers, Dan Erickson en Ben Stiller, in het tweede seizoen eindelijk in hun kaarten laten kijken. Of toch een beetje. Er is de dramatische ORTBO (Outdoor Retreat and Team-Building Occurence). Er zijn flashbacks die het verhaal van Gemma en Ms. Cobel uitspitten. Er is een uitstap naar de geitjes (!) op de werkvloer van de innies. Maar het is pas tijdens de laatste twee afleveringen dat Severance uw geduld eindelijk écht beloont met een wacky finale. (Lumon heeft een afdeling met zijn eigen ­fanfarespelers. Dat is raar. Ook: konden hun outies al instrumenten bespelen of leren ze dan noten lezen bij Lumon? We hebben veel vragen.)

Zonder al te veel weg te geven: plots leek Severance niet zozeer iets te willen vertellen over duffe kantoorjobs, maar eerder over het severen zelf. Wie zijn de innies ten slotte zonder alle herinneringen van hun outies? Meer dan ooit stelt de reeks filosofische vragen over wat ons mens maakt, welke rol trauma speelt in onze identiteit en wat er van ons overblijft als je alle pijn zou wegnemen.

Relatietherapie zou een extralegaal voordeel moeten zijn.

Het gevogel, geflirt en gezoen tussen innies en outies liep de spuigaten uit. Er was Irving (innie) met Burt (innie). Irving (outie) met Burt (outie). Helly (innie) met Mark (innie). Helena (outie) met Mark (innie). Helena (outie) met Mark (outie). Mark (outie) met Gemma (outie). Dylan (innie) met Gretchen (outie). Dylan (outie) met Gretchen (outie). Als je een contract tekent bij Lumon, komt je huwelijk er hoe dan ook een béétje gehavend uit. Dat werknemers die zonder herinneringen op een doodsaai kantoor gedropt worden vrijwel meteen hun plezier bij elkaar zoeken, zegt allicht iets over de mens. Maar ook over Lumon: het bedrijf zou maar beter een afdeling openen met een zeer specifieke soort relatietherapie.

Lumon heeft iets met meloenen.

Van de retrofuturistische computers tot een kind als hr-medewerker: alles in Severance heeft een betekenis. Ook het eten. In het vorige seizoen kregen Mark en co. al beloningen in de vorm van niet zo appetijtelijke mimosa-eieren en wafelfeestjes. Maar vooral meloenen keren terug. Helly kreeg er toen ze dreigde met ontslag. Burt kreeg er op zijn pensioenfeest. En dit seizoen was er ook een potsierlijk, in watermeloen uitgekerfd hoofd. Dan Erickson verklaarde aan foodmagazine Eater dat het uitdelen van eten – een basisbehoefte – als motivator voor hem iets sinisters heeft. Zeker bij Lumon, waar geseverde werknemers enkel het eten kennen dat hun voorgeschoteld wordt. Vooral fruit vindt Erickson ‘verontrustend’: omdat het kan bederven, ontstaat er een vreemde druk om het snel op te eten.

Ricken is een geit. Of misschien ook niet.

Dat Severance uitgroeide tot zo’n fenomeen, heeft de reeks mede te danken aan een bijzonder actieve fanbase die de ene wilde theorie na de andere uitspuwt. Onze persoonlijke favoriet: dat de innie van Ricken, Marks gestoorde schoonbroer, een geit is. Een greep uit de argumenten op Reddit? Hij beklimt graag bergen. Een goede vriendin van hem kauwt veel en ruikt raar. Rickens gsm-alarm is een koebel. Wij zitten intussen zo diep in het Severance-konijnenhol dat we dat niet eens zó vergezocht vinden.

Het meest herkenbare personage is een gemene manager.

We hadden Mr. Milchick nooit helemaal afgeschreven. Daarvoor kon hij te goed dansen en waren zijn tanden te wit (hij heeft zowat de akeligste glimlach op tv). En als enige man van kleur in een volledig wit bedrijf was hij per definitie een underdog. Maar als toezichthouder van de geseverde verdieping was hij ook een onderdrukker en het symbool van een kille bedrijfscultuur. Niet de man die u zou associëren met een fan favorite.

Alleen: hoe hoger Mr. Milchick in het bedrijf opklom, hoe menselijker hij werd. De vernederingen begonnen subtiel: zo werd de naam van zijn voorganger, Ms. Cobel, maar niet van zijn scherm gehaald na zijn promotie. Duisterder werd het toen The Board – de raad van bestuur, zullen we maar zeggen – hem een reeks schilderijen gaf waarop Kier geportretteerd wordt als zwarte man en uit zijn performance review blijkt dat hij zijn paperclips verkeerd gebruikt en te veel ‘grote woorden’ gebruikt (Het moet gezegd: ‘You must eradicate from your essence childish folly’ klinkt meer als Shakespeare dan als iets wat je tegen een kind zou zeggen.) Wanneer het wangedrag van Mark onterecht in zijn schoenen geschoven wordt, verwezenlijkt Mr. Milchick de droom van iedereen die al eens ondergewaardeerd, uitgebuit of geschoffeerd werd door een incapabele leidinggevende. Hij vertelt zijn baas om kak te vreten. Met grote woorden: devour feculence.

Of hoe Severance op de valreep toch nog een handleiding gaf voor de gefrustreerde werknemer.