Achter de moestuin van Wim Lybaert ligt een composthoop, in de richting waarvan je naar believen groenafval kunt keilen. Daar nog eens achter, met een haag ertussen, staat het wezenskenmerk van de moderne Vlaamse tuin: een forse trampoline. Dankzij dat breedbeeldbrede ding ziet de kijker de kinderen van Wims achterburen af en toe partieel in beeld verschijnen, zodat hij eraan denkt dat hij die van hem nog in bed moet stoppen. Een teken dat de openbare omroep zelfs hartje zomer zijn publieke dienstverlening niet veronachtzaamt.
In alle ernst: het doet ons plezier dat de VRT dit jaar dankzij Zomeravonden niet één (het onvolprezen Switch) maar twee programma’s had om de eindeloze reeks van herhalingen te doorbreken. Een extra reden om weg te blijven van barbecues, pop-upbars, Kubb-tornooien en muziekfestivals, want het programma was in elk opzicht – vorm, inhoud, presentator – geschikt voor de ultieme zomeractiviteit: schaars gekleed tv-kijken, met het brein in een koelemmer naast de sofa.
Wim Lybaert nodigde elke avond een andere BV uit om samen van het favoriete gerecht uit zijn/haar kindertijd te smullen. Daar hoorden een uitgebreide variëteit aan alcoholische dranken, een golden retriever en een kampvuur bij, waardoor de gast al snel verrassend loslippig werd. Het een en ander deed natuurlijk aan De Columbus, Het huis of andere programma’s met ontboezemende BV’s denken, maar door de korte duur en de focus op de jeugdjaren lag er een sepiakleurig tintje over Zomeravonden, en kwamen de echte trauma’s – meestal – niet naar boven. Dat Lybaert en de kijker het merendeel van de gasten al kenden, zorgde er bovendien voor dat het gesprek in medias res kon beginnen – alsof je halfweg een zomers samenzijn met de buren uit een dagdroom ontwaakte. (Hebben wij van horen zeggen.)
Voor de toekomst van de gastheer hebben wij een idee: volgend jaar opnieuw vanuit de eigen moestuin Zomeravonden presenteren.
Verrassend was de aflevering met Erik Van Looy, die achter zijn kenmerkende zenuwlach nogal wat verdriet bleek te verbergen. Minder spontaan maar ook pakkend: het relaas van ex-wielrenner Sep Vanmarcke over de hartkwaal die recent zijn carrière kortwiekte. Goor: de paardenworsten van Philippe Geubels.
Op het einde van elke aflevering vroeg Wim Lybaert bij het kampvuur naar de toekomstdromen van zijn gast en mocht die een liedje kiezen, dat op zacht volume door de bluetoothspeaker werd gejaagd. Dat slot vloekte weleens met de schijnbare spontaniteit van het programma, maar voor de toekomst van de gastheer hebben wij een idee: volgend jaar opnieuw vanuit de eigen moestuin Zomeravonden presenteren. Als er hamrolletjes met witloof zijn, komen we af.
