Het nieuwe VIER-programma ‘Ik wil ook een lief’ slaagde er in de eerste aflevering in om rond een zeer gevoelig thema erg pure en eerlijke televisie te brengen.
Ik wil ook een lief ****
Elke dinsdag, VIER
De liefde. Het is al een mijnenveld als je gezond en wel bent, hoe moet het dan niet zijn als je met een lichamelijke of verstandelijke beperking langs gebroken harten en onvervulde verlangens tracht te laveren? Het antwoord op die vraag kwam er in de eerste aflevering van Ik wil ook een lief, een docusoap waarin enkele mannen of vrouwen met een beperking worden gevolgd terwijl ze zich aan de liefde wagen.
Enig wantrouwen vooraf tegenover Ik wil ook een lief was gerechtvaardigd, omdat dit natuurlijk een wel zeer gevoelig thema is en programma’s als Exotische Liefde en Superfans getoond hebben hoe snel zoiets helemaal verkeerd kan lopen. Maar ditmaal zat de toon meteen goed, omdat de mannen en vrouwen in de eerste plaats getoond worden als gewone mensen op zoek naar genegenheid en gezelschap en pas dan als mensen met een beperking. Of zoals Thomas, een rechtenstudent met het syndroom van Morquio, zei: ‘Ik kom niet van Mars, ik heb ook hormonen.’
Thomas was een van de drie personen die gevolgd werden tijdens de eerste aflevering, naast Frank, die door een zenuwaandoening in een rolstoel zit, en Evelien, die ten gevolge van haar ziekte een mentale achterstand heeft. Thomas werd gevolgd tijdens de voorbereiding op en de date met een meisje dat hij via een site had leren kennen, Evelien ging naar een speeddating-evenement op zoek naar haar eerste vlinders in de buik en Frank probeerde na een droogte van drie jaar nog eens uit te gaan, met een vrouw die sinds een ongeval met evenwichts- en concentratieproblemen kampte.
De verhalen bevatten grappige momenten – zoals Thomas die van zijn zus de raad krijgt om toch zeker interesse te tonen ‘anders zit je op het einde van de avond met een vriendin opgescheept’. Het was ook soms ontroerend, zeker in het geval van Evelien die op het event een man ontmoette met wie ze een klik had en zich even later afvroeg of het gevoel in haar buik nu ‘het begin van vlinders is of gewoon honger’. En het werd af en toe pijnlijk, zoals bij Frank die een blauwtje liep bij Annelien en moest concluderen dat ‘ik eigenlijk ben afgewezen door iemand die gehandicapt is omdat ik te zwaar gehandicapt ben’.
De drie personen en hun emoties werden echter niet te kijk gezet of aangedikt, zodat Ik wil ook een lief nooit uitlachtelevisie werd en je eigenlijk ook nooit medelijden voelde. Enkel bewondering voor die mensen die zich zonder degelijk harnas in de strijd moeten wagen, en dat doen met meer moed dan velen die er beter voor uitgerust zijn.
Stefaan Werbrouck
