Recensie: Het Goddelijke Monster

De ambitie en het lef waarmee de nieuwe prestigieuze reeks op één is gemaakt, spatten van het scherm en je kunt er moeilijk naast kijken dat Het Goddelijke Monster visueel en inhoudelijk mijlenver verwijderd is van pakweg Witse of Flikken.

‘Ge moet zwigen’. Het is het enige zinnetje dat te horen is tijdens de begintitels van Het Goddelijke Monster, de nieuwe prestigieuze reeks op één naar de gelijknamige trilogie van Tom Lanoye. In die woorden zitten dan ook heel wat thema’s uit de serie vervat, van de zwijgzaamheid van Katrien Deschryver die haar man per ongeluk tijdens de jacht neerknalt over de West-Vlaamse filosofie van ‘zwijgen en voortdoen’ tot de vele duistere zaakjes van de familie Deschryver waar beter niet over gepraat wordt.

Veel stilte is er in de aanloop naar Het Goddelijke Monster niet geweest, want net zoals bij De Ronde in het voorjaar ging de start van de serie gepaard met heel veel aandacht. Die was ook verdiend: de ambitie en het lef waarmee de reeks is gemaakt, spatten van het scherm en je kunt er moeilijk naast kijken dat Het Goddelijke Monster visueel en inhoudelijk mijlenver verwijderd is van pakweg Witse of Flikken. Al moeten we ook toegeven dat de eerste aflevering ons niet helemaal heeft kunnen overtuigen.

Indrukwekkend was het bij momenten zeker, alleen zaten wij vruchteloos te wachten op een scène die ons echt zou raken, een ogenblik waarop we de wereld van het geslacht Deschryver in zouden worden gesleurd. Misschien kwam het door de vele trucjes en slimmigheidjes, die ervoor zorgden dat Het Goddelijke Monster wat kreunde onder zijn eigen gewichtigheid? Of misschien was het doordat de literaire afkomst hier en daar te veel doorschemerde, in de commentaarstem bijvoorbeeld of in die paar personages die op papier beter werken dan op het scherm? Feit is dat Het Goddelijke Monster voor ons in de eerste aflevering heel goed leek op Katrien Deschryver: mooi maar afstandelijk.

Dit is natuurlijk wel een serie die tijd moet krijgen, die je moet laten groeien, dus misschien zullen we er volgende zondagavond wel door gepakt worden en vallen de stukjes dan op hun plaats. Maar de eerste aflevering kunnen we nog het beste samenvatten door te verwijzen naar het West-Vlaams dat de personages spreken: net niet.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van Het Goddelijke Monster? Laat het weten!