Rachel Sennott is de Charli XCX van tv

Ze groeide uit tot virale cultster met schaamteloze tweets en morsige rollen in Shiva Baby en Bottoms. Nu brengt it-girl Rachel Sennott haar langverwachte eerste reeks uit, I Love LA – een soort Friends, maar dan met onuitstaanbare influencers.

In 2019 gaat Rachel Sennott voor het eerst viraal op Twitter. In een video van 18 seconden parodieert ze Los Angeles vanuit een kamer in New York. ‘Come on, it’s LA!’ zegt Sennott. Ze draagt een witte croptop en danst manisch op Azealia Banks’ 212. ‘Ik ben verslaafd aan drugs! Wij allemaal! Heb je nog geen eetstoornis? Get one, bitch!’ Haar LA-video is alles wat Sennott groot zal maken: gevat, zelfbewust, een tikje gemeen en heel erg online. De video wordt 9,3 miljoen keer bekeken.

Zes jaar later is Sennott dertig en woont ze al vier jaar in de stad die ze zo ridiculiseerde. Op korte tijd groeide ze uit tot meest geliefde cultactrice van het internet. Ze brak tijdens de pandemie door met de zenuwslopende sugarbaby-komedie Shiva Baby. Daarna volgde A24-horrorfilm Bodies Bodies Bodies en schreef ze mee aan de lesbische satire Bottoms, waarin ze samen met Ayo Edebiri (The Bear) een niet zo feministische fight club opricht.

Outside jokes

Wie Sennott de afgelopen jaren volgde, zal het niet verbazen dat haar eerste eigen reeks, I Love LA, bij de meest verwachte van het jaar hoort, althans voor millennials en jonger. Sennott is een van de weinige komieken die erin slagen om de taal van het internet cringevrij te vertalen naar het scherm. Bovendien is ze tot op zekere hoogte zelf een postergirl van LA. Ze heeft deals met Balenciaga, duikt op op celebrityfeestjes en is besties met Charli XCX. Zo verscheen ze als gecertificeerde it-girl in de videoclip voor 360 naast Julia Fox en Gabbriette, én speelt ze volgend jaar mee in Charli’s biopic The Moment. Sennott zelf is ook nogal brat.

In de drie bovengenoemde films speelt ze een morsige twintiger. In alle drie is ze stikirritant. Dat broze evenwicht tussen onuitstaanbaar én herkenbaar is Sennotts handelsmerk. Kijk naar hoe ze ‘Your parents are upper middle class’ uitspuwt in Bodies Bodies Bodies, en u begrijpt wat we bedoelen.

I Love LA kun je daarom nog het best vergelijken met Girls, maar dan aan de westkust en met nepobaby’s, ‘gifted’ Balenciaga-tassen en restaurantreservaties in Beverly Hills. Sennott speelt Maia, een ambitieuze assistent voor influencers die vlotjes 30K verdienen per post. Op haar 27e verjaardag zakt ze weg in een quarterlifecrisis: ze heeft vrienden (Jordan Firstman, Odessa A’Zion en reallife-nepobaby True Whitaker, dochter van Forest) en een goed lief (Josh Hutcherson, bekend van The Hunger Games), maar bengelt nog steeds onderaan de carrièreladder. Dit jaar gaat ze niet meer aanmodderen. Of dat probeert ze toch.

Als I Love LA al een liefdesbrief is aan Sennotts nieuwe thuis, dan is het wel een toxische relatie. In Maia’s wereld wordt je sociale kapitaal afgemeten aan brand deals, worden er crisismanagers op banale internetruzies gezet en is de definitie van pret eetbare cannabis nemen in luxesupermarkt Erewhon. Iedereen is gemeen, oppervlakkig en opportunistisch, kinderen incluis. Dat I Love LA in al zijn antipathie alsnog extreem bingebaar is, ligt deels aan een prachtige, koortsachtige scène waarin Shrek, clickfarms en Elijah Wood naadloos samenkomen. Maar het ligt vooral aan Sennott zelf. Met haar scherpe observaties en rake oneliners als ‘voice memo’s are so narcistic, it’s like a podcast’ en ‘I hate inside jokes, it’s like, why not me involved?’ lijkt de reeks de sitcom-versie van een héél geinige Twitterfeed.

Beste automaatjes

Dat is misschien geen toeval: Sennott was een internetberoemdheid voor ze een reguliere beroemdheid was. Haar online aanwezigheid was nog het best te omschrijven als een mengeling van ongegeneerd eerlijke tweets (‘Date vanavond en heb nog 11 dollar op mijn rekening, hopelijk is hij geen feminist’) en ironische thirst traps (een foto in een belachelijk laag uitgesneden topje met een bord sushi, bijschrift: ‘foto van ik die geniet van mijn maaltijd’). Sennott was onverbloemd, brutaal en imperfect. Het internet kreeg er niet genoeg van.

Toch was Twitter-ster zijn nooit het doel. Als dramastudent aan de New York University wilde Sennott aansluiten bij Hammerkatz of Dangerbox, prestigieuze studentencomedyclubs die vaak een rechtstreeks ticket naar Saturday Night Live of HBO betekenen. Toen ze overal geweigerd werd, besloot ze om zelf open mics te zoeken samen met Ayo Edebiri, een studiegenote die ook nergens binnenraakte. Eerst deden ze dat in Manhattan, later in Brooklyn: grappen over ‘dry fingering’ landen daar naar eigen zeggen beter. Toen ze afgestudeerd was, vond ze geen werk, en werd bedenkelijke tweets verzenden haar uitlaatklep. Aanvankelijk als verlengstuk van haar standupcarrière. Het werd een springplank.

Toch lijkt het alsof ze op haar 27e vastzit. Haar Twitterkanaal heeft ze verwijderd. Zowel Shiva Baby als Bottoms werden culthits, maar geen hits. Beide projecten raakten ondergesneeuwd buiten haar wil om: de eerste vanwege een pandemie die de première op South by Southwest saboteerde, de tweede vanwege de stakingen in Hollywood. En dan was er ook nog een rol in The Idol, de reeks van The Weeknd die we allemaal willen vergeten. Niet veel later schoot HBO twee van haar ideeën af. Toegegeven: haar pitch over een reeks met bankautomaten, vermoedelijk een uitwerking van haar nogal vreemde YouTube-sketch uit 2018 waarin ze verliefd werd op zo’n machine, was niet haar meest voor de hand liggende.

De prijs van succes

Wanneer het lijkt alsof Sennott weer bij af is, krijgt ze een telefoontje van HBO. Ze zijn er geïnteresseerd in wat ze zei over haar ‘Saturn return’. Voor niet-ingewijden in de astrologie: dat zijn de laatste jaren van je twintigerjaren, wanneer Saturnus zich bijna op dezelfde plek van je geboorte bevindt en vervolgens je hele leven overhoop haalt. ‘Op dat moment heb je twee keuzes’, verklaarde Sennott, een Maagd overigens, aan The New York Times. ‘Ofwel behoud je het leven dat je hebt, ofwel blaas je alles op en begin je met een schone lei.’

Die Saturn return is de ruggengraat van I Love LA. Maia’s crisis is ook Sennotts crisis: een jonge controlefreak die voor haar 30e een inhaalbeweging wil maken na corona, die gelooft dat hard werken loont en dat succes een prijs heeft. Op haar achttiende stelde Sennott zichzelf al driemaandelijkse, halfjaarlijkse en jaarlijkse doelen, die ze vervolgens ook behaalde. Het was ook zij die Edebiri overtuigde om op eigen houtje stand-up te doen, zonder de hulp van studentenclubs. En toen ze voor het eerst co-showrunner, coregisseur en bedenker werd van een HBO-reeks, werkte ze haar plannen nauwgezet uit in een roze map met paardjes. Sennott weet dat ze niet zo anders is dan andere vrouwen die het wanhopig proberen te maken in LA. In I Love LA haalt ze niet enkel de stad door de mangel, maar ook een beetje zichzelf. Sennott is een beetje onuitstaanbaar. Dat ze dat beseft, maakt haar onweerstaanbaar.