Pommelien Thijs: steracteur, sterartiest, sterontwerper

Vijf MIA’s, een hoofdrol in Knokke Off, een deelname aan De Expedie: Groenland en eindelijk die debuutplaat die deze zomer verscheen. Ooit neemt Pommelien Thijs wel eens wat gas terug, maar voorlopig nog even niet.

‘Je gaat elk personage, ook dat van mij, doorheen de reeks nog haten. “Ik wil dat je nu verdwijnt van mijn scherm” schreeuwen is een perfect normale reactie. Maar de volgende aflevering krijg je ook weer medelijden: “Fuck. Ik snap plots waarom je zo bent uitgedraaid. Maar wees alsjeblief niet zo!”’

Na vier seizoenen ging de stekker dit jaar uit #LikeMe, de knetterpopulaire Ketnetreeks die het Nederlandstalige canon van Get Ready tot Ramses Shaffy nieuw leven inblies en een gedroomd lanceerplatform bleek voor Camille Dhont, Maksim Stojanac én Pommelien Thijs. In 2020 scoorde Thijs, samen met Jaap Reesema, een nummer 1-hit in België en Nederland met Nu wij niet meer praten. In 2022 volgden de solosingles Wat een idee!?, Zilver en Ongewoon. Begin dit jaar – op haar 21e – was ze een van de slokoppen van de MIA’s, waar ze zowel met het beeldje voor ‘doorbraak’, ‘solo vrouw’ als ‘hit van het jaar’ (Ongewoon) naar huis mocht.

Je wil elk personage in Knokke Off even apart nemen en streng toespreken: please, ga uit elkaar en ga in therapie.

Op 23 juni verscheen Per ongeluk, haar debuutalbum, maar eerst is er nog de VRT Max-reeks Knokke Off, geregisseerd door Tom Goris (wtFOCK, Gevoel voor tumor), met hoofdrollen voor Thijs, Willem De Schryver, Geert Van Rampelberg, Anna Drijver en Ruth Becquart. De reeks volgt het wel en wee van een groepje jongeren ter hoogte van ons meest pompeuze stukje kust. Denk businessplannetjes, buitenechtelijke relaties en boules de Berlin.

Blij dat ik niet de enige ben die me kon ergeren aan de fine fleur van de Knokse jeugd.

Pommelien Thijs:(lacht) Ze kunnen je het bloed van onder de nagels halen, ja.

Als we toch even kunnen meevoelen, is het vooral dankzij Louise, jouw personage. Ze behoort net zo goed tot die kliek, maar ze heeft op zijn minst al eens een boek gelezen, een schilderij gemonsterd en aan een bloem geroken. Wel heeft ze een vrij toxische relatie met opperhaantje Alex. Snap je waarom ze toch bij hem blijft?

Thijs: Het probleem is dat ik na een draaiperiode altijd ongelooflijk hard gehecht ben aan mijn personage. Nul objectiviteit. (lacht) Louise kan niks verkeerd doen in mijn ogen. Maar natuurlijk wil je werkelijk elk personage in die reeks even apart nemen en streng toespreken: please, ga uit elkaar, ga in therapie en leer je op een veilige, gezonde manier te binden. Laat ons zeggen dat er wel wat personages zijn met een onveilige hechting.

Louise kan niet verder van jou staan. Ze loopt rond in jurken van Natan van 1500 euro, jij kleedt je nog het liefst…

Thijs: In mos, ja. (lacht) Ik ben een zeer budgetvriendelijk persoon. Mijn ouders hebben mij en mijn zus ook ingelepeld om tevreden te zijn met de kleine dingen. Tegelijk zijn Louise en ik wel even oud, dus sommige kantjes van haar leven blijven herkenbaar. Louises pieken en dalen liggen wel verder uit elkaar. Ik ben best easy-going in leven en relaties, denk ik, terwijl zij – door haar bipolariteit – alle kanten uitschiet. (denkt na) Wat het best lastig maakte om Louises plek in de reeks te bepalen: iedereen zoekt er de uitersten op. Probeer in zo’n waanzin maar eens je verhaallijn en persoonlijkheid af te bakenen. Ik heb me vaak afgevraagd: is dit nu omdat ze bipolair is of is ze gewoon net zo fucked up als de rest?

Knokke Off schuwt de drugs- en seksscènes niet. Koos je bewust voor het contrast met #LikeMe? Ter vergelijking: Camille zal binnenkort te zien zijn in een muzikale telenovelle op VTM, veeleer in dezelfde lijn als jullie Ketnetreeks.

Thijs: Ik wil voorlopig geen al te harde bocht maken. #LikeMe was een zalige start – een reeks waarin ik al eens mocht zoeken en knoeien – en heeft ervoor gezorgd dat ik ondertussen een breed publiek aanspreek. En ik ben ook gewoon nog een beetje aan het uitzoeken waar ik heen ga als actrice en zangeres.

Vorige zomer werd je naar eigen zeggen geleefd. Overdag stond je op de set en ’s avonds stond er altijd wel een Zomerhit of Tien om te zien op de planning. Het was zo druk dat je aan het eind van de zomer op de wei van Pukkelpop – uiterst onopvallend – rondliep in die groene mosjurk omdat je werkelijk géén propere kledij meer had.

Thijs: Och ja. Het had wel iets, nee? Je moet me in die drukke periodes eens de backstage zien binnenwandelen: ze moeten me soms echt proper maken. (lacht)

Is het op zijn minst iets rustiger dit jaar?

Thijs: Ik probeer er structuur in te brengen, maar ik heb een hectisch leven én ADHD van het onoplettende type. En dat is een zeer interessante combinatie. Nu goed, ‘druk, druk, druk, maar fijn druk’ is zowat het standaardantwoord in de showbizz, maar ik probeer het wel echt te menen. Want ik zie genoeg collega’s van wie ik denk: het is niet meer fijn, jij zit zo dicht bij een burn-out. Niemand heeft er iets aan als ik helemaal opbrand. Dus waak ik daar wel over en laat ik mijn omgeving ook toe om daarover te waken.

Heb je recent ontdekt dat je ADHD hebt?

Thijs:(knikt) Al heb ik daar nog niet eerder over gepraat, omdat je nogal snel tot spokesperson gebombardeerd wordt. Zoals dat met Ongewoon(waarin Thijs uit de kast kwam, nvdr.) plots ook het geval was. Ik kon er met mijn naïeve hoofd amper bij dat het mensen iets kon schelen op wie ik viel. Rondom mij kijkt niemand daar van op en ik ging er min of meer van uit dat iedereen zo in elkaar zat. Maar plots werd dat blijkbaar toch nog een ding? (denkt na) Plots was ik een lgbtqi+-woordvoerder of zo? Terwijl ik echt niet het woordvoerderstype ben. Ook niet voor wie met ADHD kampt.

Ik heb een hectisch leven én ADHD van het onoplettende type. En dat is een zeer interessante combinatie.

Bovendien ben ik nog volop aan het ontdekken wat die diagnose voor mij betekent. Die is vrij nieuw, al had mijn omgeving al langer door dat er iets speelde. En toen ik alleen ging wonen en de structuur van het ouderlijke huis plots wegviel, werd alles zeer duidelijk. (lachje) Ik kwam bijvoorbeeld heel vaak ’s avonds laat thuis om dan pas te beseffen dat ik amper al gegeten of gedronken had die dag.

Ik ben blij dat we het nu kunnen benoemen. Het zorgt ervoor dat ik soms iets minder hard ben voor mezelf en dat vrienden en familie bepaalde karaktertrekken beter kunnen plaatsen. Mijn vergeetachtigheid bijvoorbeeld. Ik kan zelfs vergeten dat bepaalde mensen überhaupt bestaan. ADHD’ers hebben vaak gebrekkige objectpermanentie: als ze iets of iemand niet zien, dan bestaat die niet meer in hun hoofd. Of dan spoelde ik een paar dagen bij mijn ouders aan omdat mijn leven even te chaotisch was, maar dan ging ik daar ook alles overhoop gooien. Op den duur dachten zij dat ik dat expres deed, terwijl we nu weten: dat is de ADHD.

Heeft het ook zijn voordelen?

Thijs: Het is kut om het luidop uit te spreken, maar voor mij voelt dat inderdaad wel zo. Ik kan nu eenmaal vanuit een luxepositie spreken: ik heb de perfecte omkadering voor iemand met ADHD. Anderen bestieren mijn planning, financiën en alle zaken waarmee ik het lastig heb, waardoor ik me kan focussen op een job waarin ik permanent nieuwe prikkels krijg en elke paar maanden mag wisselen van project. Perfecter kan haast niet. (denkt na) Tegelijk moet ik toegeven dat van de meest creatieve zielen die ik al ontmoet heb, er toch een aantal ADHD hadden. En ik snap het wel: ik kan ook enorm genieten van knetterende brainstorms met mezelf. Dan is het twee uur ’s nachts, ga ik rechtop zitten in bed en zit ik plots op negen verschillende denkpistes tegelijk. Heerlijk.

***

‘Wat. Willen. Wij? Entertainment! Elke. Keer. Meer. Entertainment! Nog het liefst als je alleen bent. Zijn wij meer dan entertainment?’

Thijs heeft een stukje opgezet van Entertainment, een bescheiden identiteitscrisis op dance gezet, en de opener van Per ongeluk.

‘Dat gaat héél goed werken op de festivalwei’, zeg ik.

‘Ja, toch? Ik vond dat ook belangrijk. Na Nu wij niet meer praten leken sommigen te verwachten dat ik enkel nog dat soort breekbare nummers zou maken. Maar met uitsluitend zulke songs speel je geen festival plat. Dan zakt het concert in als een pudding. En ik wil mijn publiek vooral euforisch achterlaten.’

Waarover gaat Entertainment voor jou?

Thijs: Over de eindeloze stroom aan prikkels waar we mee te maken krijgen. Altijd maar sneller, altijd maar meer. Over hoe de entertainmentindustrie door algoritmes gerund wordt. Over hoe we altijd en overal zo luid mogelijk moeten roepen, zodat onze mening lijkt mee te tellen. Ik vond dat een interessante opener. Ook om mezelf meteen even onderuit te schoffelen. Want ik ga uiteraard ook gewoon mee in die stroom, en na Entertainment volgen meteen een paar iets commerciëlere tracks. (lacht) Ik hou van nummers zoals Zilver, over de hele grote thema’s, maar op Per ongeluk staan net zo goed vijf nummers over twintigersgepieker. Ik bén 22, ik moet niet doen alsof ik niet met dezelfde problemen kamp als mijn leeftijdsgenoten.

Per ongeluk alludeert vooral op de manier waarop de plaat tot stand is gekomen.

Thijs: Sommigen broedden jaren op die eerste, perfect gecureerde plaat – en misschien is dat wel dé manier – maar als ik naar Per ongeluk luister, hoor ik toch voornamelijk nummers die me tussendoor ingevallen zijn, om twee uur ’s nachts in mijn bed of toen ik dronken naar huis fietste. Ik heb geen masterplan. Elk carrièrestapje leidt uiteindelijk ook wel tot iets anders, maar daar zit weinig voorbedachte rade achter. Ik vind het bovendien een heel geruststellende gedachte dat ik het ook allemaal totaal niet weet. Dat ik gewoon al doende kan leren en nummers uitbrengen.

Als je als zangeres of actrice geen spatje activisme vertoont, wat ben je dan nog aan het doen?

Welk nummer heb je dronken op de fiets geschreven? En vooral: hoe?

Thijs: (lacht)Oog voor een oog. Ik kan geen instrument bespelen, dus zing ik die ideeën meestal even in op mijn smartphone met wat accentjes erbij en stuur ik dat door naar mijn producer.

Zilver, over hoe je koortsig zoekt naar een zilveren randje in een wereld die in de hens staat, schreef je ’s nachts, niet?

Thijs: Tijdens meerdere nachten. Voor ik de studio in trek, probeer ik alle losse snippers en flarden die ik schreef, bijeen te puzzelen. Vaak vallen de dingen dan wel samen. Zilver ontstond toen ik wakker lag van de schrapping van (het historische abortusarrest, nvdr.) Roe v. Wade in de VS, en daarna besefte dat ik een tijdje eerder ook al een rant over de klimaatcrisis had geschreven. (droog) En plots heb je een song over waar het met de wereld heen gaat. Per ongeluk.

Je bent op je hoede om – buiten je muziek – positie in te nemen over bepaalde thema’s. Begrijpelijk, zeker vandaag. Anderzijds hoor ik misschien liever Pommelien Thijs’ mening in het abortusdebat dan nogmaals die van Rik Torfs in De zevende dag.

Thijs: Ik snap de bedenking. Alleen heb ik geen behoefte om mijn mening altijd en overal te blurten. Ik weet goed wat mijn waarden zijn, maar ik ben niet zo confrontatiegericht. Ik heb ooit gespijbeld voor het klimaat, maar activistischer dan dat wordt het voorlopig niet.

Voorlopig?

Thijs: Ik heb nog nooit soep over een kunstwerk gegooid of me vastgelijmd aan een schilderij, maar ik ben 22: ik kan nog alle kanten op. Maar als ik vandaag iets te zeggen heb, stop ik het wel in mijn muziek. Daar kan ik niet omheen. Want als je als zangeres of actrice geen spatje activisme vertoont, wat ben je dan nog aan het doen? Dan is het toch enkel nog: dans, aapje, dans!

Tijdens de pandemie leverde die bedenking je zelfs een existentiële crisis op. Is die ondertussen voorbij?

Thijs: ‘Wat ben je toch “maar” aan het doen, terwijl het zorgpersoneel al maanden overuren draait?’ dacht ik. Anderzijds, ik zou zelf in een diep zwart gat zakken, mocht ik geen permanente afleiding en entertainment binnen handbereik hebben. Wat wil zeggen dat entertainment wél nut heeft, toch? Denk ik. (wegwerpgebaar) Ik weet het allemaal nog niet zo goed. Misschien komen die antwoorden wel met de extra jaren levenservaring.

Naast een duet met Meau, zing je in de pianoballad Klein tornado ook samen met je oudere zus Kaat. Zij scoorde op haar zeventiende een internationaal hitje met Unbeautiful, maar toen haar hobby haar beroep dreigde te worden, hield ze het voor bekeken als zangeres.

Thijs: We hebben van kindsbeen af allebei in vele producties gestaan, maar Kaat heeft ondertussen wat genoeg van het muziekwereldje. Ze heeft ook jaren niet gezongen, zelfs niet in haar vrije tijd. Het was ook wat verwarrend voor haar toen ik wel verder ging op dit pad: ze wilde graag supporteren voor mij, maar tegelijk wilde ze me ook beschermen. Dit duet zag ze gelukkig wel zitten, omdat het met mij was en omdat ze wist dat er helemaal geen druk achter zat. In tegenstelling tot vroeger.

#LikeMe-coster Camille bedacht zich in Knack Focus ooit dat ze nooit nagedacht had over een andere optie: ze zou popster worden of niks. Bij jou heb ik het vermoeden dat je nog tien andere interesses en opties hebt.

Thijs:(knikt) En ik geloof oprecht dat ik net zo gelukkig zou kunnen zijn met elk van die tien opties. Al zouden optreden en acteren er altijd wel op een of andere manier tussen komen fietsen.

Ik zou me bijvoorbeeld vlotjes abonneren op jouw eigen DIY-kanaal. Je maakt niet alleen je eigen podiumoutfits, maar je gaat net zo goed al eens een chesterfield te lijf met een kettingzaag.

Thijs: Ik had maar een halve chesterfield nodig als decorstuk. En ja, ik hou van DIY. Als ik het bijvoorbeeld in mijn hoofd krijg om mijn appartement te decoreren, dan staat er geen maat op. De laatste keer had ik een rol discobaltape gekocht, waarmee ik alles in huis bedazzled heb. De overschotten van die mosjurk? Ook gebruikt doorheen het huis. Helaas ook rond mijn lampen, wat – achteraf bekeken – nogal brandgevaarlijk was. Of dan beslis ik dat de gang geplamuurd moet worden op één dag. Tot ’s avonds blijkt dat dat niet lukt op één dag, dat ik de vloer beter had afgedekt en dat je nieuwe huisgenote die voor het eerst langskomt al eens raar kan opkijken wanneer je ze wit van het pleister ontvangt in een half afgewerkte gang met honderden voetstapjes op de zwarte tegels. (lacht) Haar mosdeur vond ze gelukkig wel mooi.

En mijn eigen kledij maken? Dat doe ik heel graag. Een tijdje geleden maakte ik bijvoorbeeld de trouwjurk van mijn zus. Dan verdwijn ik dagen in de naaikamer bij mijn ouders thuis, om er enkel uit te komen wanneer mijn moeder me eraan herinnert dat ik misschien toch even iets moet drinken.

Voor de cover art van Per ongeluk maakte je een outfit van echte zonnebloemen.

Thijs:(lacht) Ik ben nog altijd aan het wachten tot dat pak gewoon uit elkaar valt op het podium. De bloemschikker die me heeft geholpen met die zonnebloemen zei me dat hij geen broek kon maken, dat het een jurk moest worden. Maar ik wilde dat niet. En ik heb nogal een koppig kantje. Dus nu is het bang afwachten. Voorlopig gaat het nog goed. En anders kunnen we allemaal eens goed lachen.

Het levendige en euforische van die zonnebloemen stonden voor mij in mooi contrast met de berg restafval waar ik bovenuit toren op die foto. Ik zocht een contrast tussen verval en groei, met een zilveren randje. Want als dat randje wegvalt, ben ik verloren. Ik heb een enorm talent voor cynisme. Daarom kies ik vaak voor uitbundige songs, denk ik. Ik moet mezelf regelmatig bezweren dat het beste nog moet komen.