Een vrouw met een verhaal, echte emoties en af en toe een wijds camerashot: alle vakjes voor een tranentrekkend programma werden afgevinkt in Over winnaars. En toch gingen we graag mee naar Machu Picchu.
We vermoeden dat er meer dan één televisiemaker vandaag in de schoenen van Koen Wauters zou willen staan. Ooit werd de oer-BV van de Medialaan zoetgehouden met quizjes en spelletjes allerhande, maar sinds hij voor heel Vlaanderen minigolfde en sitosticks maakte tegen Tom Waes vindt hij elk najaar weer een beetje meer vlees op de kluiven die VTM hem toewerpt.
In Over winnaars, nog zo’n programma met potentieel, volgt Wauters vijf mensen die niet verwend zijn door het leven en een bijzondere uitdaging willen aangaan. In de eerste aflevering maken we kennis met Hannelore, een twintiger die 2,5 jaar geleden werd overreden door een trein en sindsdien op protheses loopt. Een keihard verhaal, dat alleen maar sterker overkomt doordat ze in het begin zelf voor de voice-over zorgt.
Om haar einddoel, Machu Picchu, te halen, zet Hannelore alles op alles. We zien haar zwoegen in de kine, nieuwe protheses passen en oefenen op steile trappen in Luik. De taak van Wauters bestaat er vooral in de vragen te stellen die spontaan bij de kijker opkomen. Geen rocket science (Hoe voel je je? Wat denk je hiervan?), maar het is wel mooi om zien hoe geïnteresseerd en bezorgd Wauters is en hoe hij oprecht verwonderd naar Hannelores doorzettingsvermogen kijkt.
Wie weleens een tv-programma bekijkt waarin een gewone sterveling een schier onmogelijke opdracht aangaat – we verwijzen opnieuw naar Wauters versus Waes, maar evengoed naar Het lichaam van Coppens of Tomtesterom – herkent het patroon. Er is een zware taak, er is de voorbereiding, er zijn de dingen die misgaan tijdens die voorbereiding. Ouders en geliefden komen aan het woord, net als de experts die alles begeleiden, in dit geval de kinesist en de reisleider. En even lijkt het niet goed te komen, maar uiteindelijk wordt de logica van het heldenverhaal gerespecteerd.
Dat neemt niet weg dat, wanneer Hannelore en haar buddy’s eenmaal op de Inca Trail staan, Over winnaars straffe tv is. Op enkele momenten, bijvoorbeeld wanneer Hannelore een sanitaire stop neemt, balanceert het programma op het randje van voyeurisme, maar het valt niet te ontkennen dat net die rauwe, diepmenselijke passages je het meeste raken. Niks wordt verstopt, dit is nu eenmaal het leven voor iemand wiens lijf niet meewil. Tegelijk valt het format niet helemaal weg. Hier en daar wordt de heroïek van de tocht, zoals dat dan blijkbaar hoort, subtiel aangezet met epische muziek of wijdse shots van het Peruaanse landschap.
Wanneer Hannelore eindelijk Machu Picchu ziet, komt Wauters woorden te kort om de kracht van de jongedame te beschrijven. Zijn expliciete benoeming van Hannelores exploot had zelfs niet nodig geweest. Zwijgen is goud, weet u wel.
Over winnaars is in de eerste plaats tv, emo-tv zelfs, maar dan wel van de mooie, authentieke soort.
