Op bezoek bij de cast van ‘The Secret Lives of Mormon Wives’

Realityfanaten kunnen hun hartje ophalen aan The Secret Lives of Mormon Wives. Maar wie zijn de tiktokkende moeders uit de reeks écht?

Ken je dat gevoel wanneer je een bekend persoon ontmoet en er een kortsluiting in je hoofd ontstaat? Wanneer je beseft dat ze geen pixels op een scherm zijn, maar echte mensen met een volwaardig leven? Als journalist dacht ik er ondertussen immuun voor te zijn. Tot ik in Amsterdam een kwartiertje kon praten met Jessi Ngatikaura en Whitney Leavitt uit The Secret Lives of Mormon Wives, een van de meest spraakmakende realityshows van het moment. Stel je The Real Housewives of Antwerp voor, maar dan in een Amerikaanse religieuze commune in plaats van de Koekenstad.

Die realityshow draait rond MomTok, een groep van acht mormoonse vrouwen die samen tiktoks maken. In die bende ontstond wrevel toen oprichter Taylor tijdens een livestream beweerde dat alle leden van MomTok aan partnerruil deden. Twee seizoenen later weten we nog steeds niet of dat klopt, maar dat bleek ook niet nodig. Het schandaal was slechts het uitgangspunt om verder in de fascinerende leefwereld van mormoonse vrouwen te duiken. Inclusief een explosieve groepsdynamiek, toxische relaties met traditionele echt­genoten en de vreemde regels waaraan mormonen zich houden. Zo mogen ze cafeïne noch alcohol drinken, waardoor er een uitgebreide cultuur rond frisdrankcocktails is ontstaan.

Kijken naar The Secret Lives is een bevreemdende ervaring. Eerst en vooral zijn alle vrouwen in de serie stinkend rijk, waardoor ze sowieso een levensstijl hebben waar ik mezelf niet in herken. Bovendien gaan ze als vrouwen rond de dertig met elkaar om alsof ze tieners op een speelplaats zijn. Dat kun je ook zeggen over pakweg Megan Desaever uit Temptation Island, maar ondanks alle tripjes naar Dubai is Megan nog altijd een vrouw uit Oostende, iemand met wie ik een gedeelde culturele achtergrond heb. The Secret Lives of Mormon Wives bevat een extra laagje door het mormonisme, een afsplitsing van het christendom die we in Europa niet echt kennen. Tijdens het kijken val je van de ene verbazing in de andere, waardoor je soms vergeet dat de Mormon Wives echt bestaan.

Dat besef groeide nog toen ik tegenover castleden Jessi en Whitney zat. Zoals in de meeste realityreeksen getuigen de personages tijdens het programma rechtstreeks tegen de camera over bepaalde scènes. In Amsterdam leek het dan ook alsof ik naar zulke beelden keek, maar dan interactief. Het hielp niet dat Jessi en Whitney erg goed gemediatraind waren. Hun antwoorden waren vriendelijk, maar formeel en oppervlakkig. Toen ik vroeg hoe mormonisme verschilt van andere vormen van het christendom, antwoordde Jessi bijvoorbeeld weinig meer dan ‘wij volgen naast de Bijbel ook het boek van Mormon, met alle rare regeltjes die mensen zo interessant vinden’.

Maar gaandeweg lieten de vrouwen een genuanceerder beeld zien. Jessi vertelde enthousiast over haar missie om taboes rond seksualiteit in de mormoonse gemeenschap te doorbreken. ‘In ons geloof moet je attitude rond seks heel snel veranderen. Voor je huwelijk is het iets beschamends waar je niet aan denkt of over praat, daarna is het plots oké. Ik wil aantonen dat je gewoon over seks mag praten.’

Whitney vertelde dan weer openlijk over hoe zwaar het was om na het eerste seizoen door iedereen bekritiseerd te worden. ‘Een duistere tijd. Niet alleen omdat mensen op het internet kwetsende dingen zeiden, maar vooral omdat ik zeven vriendschappen heb verloren. Maar sommige dingen móést ik horen, en die hebben me gemaakt tot wie ik nu ben.’ Toen ik polste of ze dan niet twijfelde om na die ervaring mee te doen aan het tweede seizoen, zei ze lachend dat ze bij elk seizoen heeft geaarzeld. ‘Zeker nu mensen me als een slechterik zien. Hopelijk gaan ze me gaandeweg anders bekijken.’ Jessi voegde er alvast bemoedigend aan toe dat ze na dit seizoen meer liefde voor Whitney ziet.

Ik was ook benieuwd om te horen hoe het gaat met Jen, die halverwege het tweede seizoen de show verliet vanwege een prenatale depressie en haar toxische huwelijk, maar beide vrouwen vertelden zichtbaar opgelucht dat het beter met haar gaat. Toen ze uitlegden hoe ze als kostwinners van hun gezin de traditionele mormoonse genderpatronen doorbreken, konden ze hun trots nauwelijks verstoppen. En ja, ook wanneer ik vroeg wat hun favoriete frisdrankcombo’s zijn, antwoordden ze vol oprecht enthousiasme.

Achteraf kan ik nog steeds niet goed geloven dat ik Jessi en Whitney echt heb ontmoet. Ondanks enkele glimpen van authenticiteit, was het een surreële ervaring. Maar dan denk ik aan wat Jessi antwoordde op de vraag of hun ruzies er echt zo heftig aan toegaan. ‘Je zou denken dat mensen zichzelf censureren wanneer er camera’s in de buurt zijn, maar bij ons is het omgekeerde waar: alle emoties worden veel heftiger. Wanneer je tien weken lang elke dag wordt gefilmd, lijkt het me ook normaal dat de emoties soms hoog oplopen. Niets is gespeeld, alles wat we doen of zeggen is authentiek.’

Ik geloof graag dat de formele manier waarop ons interview verliep ook wat artificieel aanvoelde door de context, maar dat beide vrouwen wel vanuit hun hart antwoordden. Zelf heb ik alleszins het gevoel dat ik hun leefwereld een beetje beter begrijp. Maar ik was al bekeerd, natuurlijk.