Ook seizoen 2 van ‘Nobody Wants This’ is een heerlijk warm bad van clichés

Met Nobody Wants This reanimeerden Adam Brody en Kristen Bell de romcom. Ook in het tweede seizoen zijn de clichés hun troef. 

In het tweede seizoen van Nobody Wants This koopt Noah een nachtkastje voor Joanne. De dagen voordien had zich een rommeltje naast hun bed gevormd van haar boeken, haarspelden en parfumflesjes. ‘Dit is het meest romantische dat iemand ooit gedaan heeft’, zegt Joanne. ‘Wie doet nu zoiets?’ Noah leunt iets dichter naar haar toe. ‘I do.’  

Minuten eerder leek de relatie tussen Noah, een rabbijn, en Joanna, een sekspodcast-host, nog op losse schroeven te staan. Met één romantisch gebaar verdwijnt alle twijfel. Dit zijn twee aantrekkelijke mensen met zo veel chemie, zo veel aantrekkingskracht. Het is ondenkbaar dat ze niét samenblijven.

Nobody Wants This gaf ons voor het eerst sinds lang weer een koppel om toe te juichen. Al na één week telde de reeks 15,9 miljoen views en versloeg het Ryan Murphy’s kijkhit Monsters: The Lyle and Erik Menendez Story als nummer één op Netflix. Met het eerste seizoen ontving de reeks drie Emmynominaties, waaronder een eerste voor Kristen Bell. Adam Brody verzilverde dan weer de Critics’ Choice Award voor beste acteur in een comedy. Op papier is de reeks nochtans niet meer dan een voorspelbare romcom. Maar die voorspelbaarheid is net het punt.

Erin Foster, die de reeks baseerde op haar eigen huwelijk met een Joodse man, vinkte bewust alle vakjes van het genre aan: de eerste ontmoeting, de misverstanden, de relatiebreuken, de verzoeningen. Nobody Wants This werd een hit, niet omdat het zich onderscheidt van nostalgische ninetiesklassiekers als When Harry Met Sally, maar omdat het hen net trouw bleef.

Matseballen

Bell en Brody waren onweerstaanbaar: zij als cynicus met bindingsangst, hij als charmante rabbijn die met zweepjes slaat in een seksshop. Justine Lupe (Willa uit Succession) en Timothy Simons (Veep) waren de meer dan uitstekende, maffe sidekicks. En geen enkele ruzie bleef langer dan een aflevering hangen. Foster greep zich vast aan de romcomformule, perfectioneerde die, en bracht het met internetreferenties en gen Z-lingo naar het nu (Joanne heeft soms ‘the ick’ en rabbijnen verschijnen op de YouTubereeks Hot Ones). En het werkte.

De grootste kanttekening bij de reeks is ze zodanig op veilig speelt dat ze in essentie weinig zegt over het jodendom, hoewel het zich bijna volledig tegen die achtergrond afspeelt. Als geloof al aan bod komt, zit het in de details. Joanne die varkensvlees meeneemt naar haar schoonfamilie. Noah die basket speelt met een team met de naam de ‘Matzah Ballers’. Een bat mitswa of naamceremonie draait zelden rond de rituelen, maar dienen voornamelijk om Joannes atheïsme te accentueren.

Een kritische geest zou dus vraag­tekens kunnen zetten bij die oppervlakkige benadering van het jodendom en de stereotiepe portrettering van Joodse vrouwen – met name de Joodse schoonmoeder. Foster counterde die kritiek door te benadrukken dat ‘granola-­hippies als ouders’ ook niet bepaald geloofwaardig zijn. In The Hollywood Reporter ­herhaalde ze recent dat ze vooral ‘positieve Joodse verhalen’ wil vertellen, zeker nu. ‘Dit is geen serie die het conflict in Israël en Palestina moet behandelen. De manier waarop ik mijn boodschap het best kan overbrengen is door een positief licht te werpen op Joodse personages  en Joodse tradities’.

Gezonde liefde

Verwacht ook geen grote religieuze statements in het tweede seizoen. Wel zijn er enkele nieuwigheden: Alex Karpovsky (misantroop Ray uit Girls) speelt rabbijn ‘big Noah’, Leighton Meester (Gossip Girl én Adam Brody’s echtgenote) duikt op als Joannes high school-rivale, en Adrian Moayed (Succession) heeft een geinige rol waar we om spoilerredenen weinig over kwijt kunnen. De nagelnieuwe showrunners, Jenni Konner en Bruce Eric Kaplan, hebben nog meegeschreven aan Girls.

Het tweede seizoen begint een tweetal weken nadat Noah en Joanne beslisten om hun relatie een kans te geven, zelfs als Noah daarmee zijn job van hoofdrabbijn in het gedrang brengt. De focus verschuift van will-they-won’t-they naar de vraag hoe ze een relatie kunnen uitbouwen. Het centrale conflict is niet langer enkel de vraag of Joanne bereid is om zich te bekeren, maar gaat er ook over of ze elkaars vrienden wel leuk vinden, of een double date gepast is met valentijn, en of Joanne mag praten over Noahs glazen waterkaraffen op haar podcast. ‘Mensen verlangen naar gezonde liefde’, vertelde Foster, die nog steeds nauw betrokken is, aan Deadline. ‘Dat is het thema waar we het meeste energie in staken.’

Nobody Wants This wil een warm, romantisch, geestig, lief en oncontroversieel universum scheppen, eentje waarin Noahs aaibaarheid het altijd haalt van Joannes cynisme en waarin openlijk praten over gevoelens even routineus is als de vaat doen.

Wanneer de beste fictiereeksen van het jaar draaien rond fascisme (Andor), toxische mannelijkheid (Adolescence) en toxische werkplekken (Severance), hebben we kennelijk nood aan het comfort van een stabiele relatie. En eentje waarin de ene partner de rommel van de andere opkuist met een nieuw nachtkastje.