In The Regime trekt Kate Winslet alle registers open als een grimassende dictator die met labiele hand regeert. De iconische actrice mag eindelijk in een komedie spelen. ‘En het is nog eens mijn soort humor ook!’
Kate Winslet mag zich stilaan de koningin van het kleine scherm noemen. Ook al werd ze gelanceerd door romantische Hollywooddrama’s die zich bij voorkeur afspeelden in een ver verleden – titels als Titanic, Sense and Sensibility en The Reader leverden haar het koosnaampje Corset Kate op – zijn het haar HBO-rollen die het tweede deel van haar carrière domineren. Al twee keer vertolkte ze een getroebleerde en complexe alleenstaande moeder voor het televisienetwerk. Al twee keer speelde ze met vakmanschap haar collega’s van het scherm. Eerst als armoedige restaurantuitbater in het intussen twaalf jaar oude Mildred Pierce van Todd Haynes, in 2021 nog als cynische flik in het schitterende Mare of Easttown. En toch snakte ze naar iets anders: ‘Blijkbaar ziet niemand hoe geestig ik ben’, verzuchtte ze tijdens de coronacrisis.
‘Ik bleef maar denken: ik mag niet John Cleese uit Fawlty Towers zijn.’
En als Kate Winslet een zucht slaakt, dan luistert de entertainmentindustrie. The Regime wordt het derde hoofdstuk van haar HBO-parcours. En met de geopolitieke satirereeks verzekert ze zich alweer van een prestigeproject: Succession-coscenarist Will Tracy runt de show en de regie is in handen van onder meer Jessica Hobbs (The Crown) en Stephen Frears (The Queen). De reeks over een niet nader genoemde autoritaire staat in Midden-Europa ziet er bovendien uit als een baby van dat trio. De samenzweerderige politici die het regime proberen omver te werpen ademen Succession, maar de zorgvuldige, detaillistische karakterstudie van de paranoïde kanselier Elena Vernham (Kate Winslet) en haar net zo getormenteerde partner-in-crime Herbert Zubak (Matthias Schoenaerts) kan net zo goed uit een seizoen van The Crown geplukt zijn. En voor Winslet is ook een andere belangrijke voorwaarde vervuld: ‘Toen ik het script las, dacht ik: yes, het is een komedie! En nog eens mijn soort humor ook’, vertelt Winslet glunderend wanneer we haar spreken via Zoom.
De reeks heeft zogezegd niets met Poetin te maken
Haar humor is voor alle duidelijkheid niet van de dijenkletsende soort. Als de reeks doet lachen, is het uit ongemak. Een autoritaire leider die fulmineert tegen de ‘decadentie van de Verenigde Staten’ en hun ‘kapitalistische oorlog’, die warm noch koud blaast over haar houding tegenover China en luidop droomt over annexaties: dat voelt te vertrouwd aan. En al zeker als die midden in een crisis een Amerikaanse politica aan de overkant van een meterslange tafel laat plaatsnemen. Vooraleer u ‘Poetin!’ roept: Winslet beklemtoont meermaals, allicht om polemiek te vermijden, dat de serie geschreven is tegenover een ‘politieke achtergrond’, maar niet is gebaseerd op waargebeurde feiten. ‘Het gaat om een denkbeeldig universum. Kijkers zullen eruit halen wat ze willen, maar het blijft satire. Wat mij interesseerde, was de persoon achter de façade.’
‘Ik zie mezelf niet als een filmster. Ik doe gewoon mijn werk en probeer dat goed te doen.’
Een imposant barok paleis met gouden plafonds en kristallen lusters. Een piekfijn gecoiffeerde coupe. Zijden jurken met handgeborduurde details. Elena Vernham stapt inderdaad in de traditie van leiders die hun autoriteit evenzeer halen uit hun politieke daadkracht als uit hun opzichtig machtsvertoon. ‘Ze lijkt zo perfect dat het oncomfortabel wordt. Je voelt dat je haar eigenlijk niet helemaal kan vertrouwen’, vertelt Winslet. In wezen is Vernham een onvoorspelbaar figuur, dat vanuit een ijsbad een vergadering leidt over een landhervorming en vaker wakker ligt van ‘toxische schimmels in de muren’ dan van de schrijnende armoede van haar volk. En dan is er ook nog dat dagelijkse onderonsje tussen Vernham en het lijk van haar vader, dat als Sneeuwwitje ligt uitgestald in een glazen kist in de kelder. ‘Elena wordt omringd door mensen wier job het is om haar veilig te laten voelen, en toch voelt ze zich nooit veilig. Haar opvoeding door een tirannieke vader liet mentale littekens achter. Ze zoekt nog steeds goedkeuring van zijn lijk.’ Winslet gebruikte dat trauma om een figuur vorm te geven die op alle vlakken mijlenver staat van wie ze zelf is, van Vernhams bizarre accent tot de scheve mondhoek waarmee ze spreekt. ‘Ik wilde dat trauma in haar lichaam laten leven, in hoe ze beweegt en praat. Maar daarvoor moest ik dapper genoeg zijn om werkelijk alles te proberen om de rol interessant te maken en hopelijk, bovenal, grappig.’
In Roman Polanski’s Carnage en de ultieme kerstromcom The Holiday nam Winslet al eerder komische rollen op, maar nog nooit kroop ze in de huid van zo’n over-the-top, bijna clownesk personage dat voortdurend op een slap koord danst tussen tragisch en komisch. ‘Je kunt niet de hele tijd de humoristische kaart trekken’, zegt ze. ‘Ik bleef maar denken: ik mag niet John Cleese uit Fawlty Towers zijn. Hoewel hij briljant is, is hij ook overweldigend. Je hebt constant het gevoel dat er iets zal misgaan, waardoor het bijna angstaanjagend wordt om naar te kijken. Ik wist dat ik het publiek naar dat punt moest brengen met Elena, maar niet vanaf aflevering één. Anders wordt ze te vermoeiend om naar te kijken.’
En is verrassend herkenbaar
Regisseur Stephen Frears wist naar eigen zeggen dat het zou goedkomen zodra Winslet met haar specifieke dictatorstemmetje op de proppen kwam. In de perstekst beschrijft hij haar kunde als iets dat eigen is aan een ‘ouderwetse filmster’. ‘Hij gebruikt die woorden allicht bij gebrek aan beter’, zegt Winslet. ‘Passender was geweest: zenuwachtig, diep onzeker, gekweld, experimenteel… Want dat is hoe we ons allemaal voelden tijdens de table read. Ook Matthias had zo veel schrik dat hij muisstil sprak. Ik zie mezelf niet als een filmster. Ik doe gewoon mijn werk en probeer dat goed te doen en bovenal te onthouden dat het een goede zaak is dat je een vrouw bent en ouder wordt, geen slechte.’
‘Ook Matthias Schoenaerts had tijdens de table read zo veel schrik dat hij muisstil sprak.’
Winslet, intussen 48 jaar oud, is tevreden dat ‘we stilaan verhalen over vrouwen kunnen vertellen zonder er labels als “baanbrekend” of ”feministisch” op te plakken’. ‘Want daar word ik pas echt moe van. Dat doen we toch ook niet bij mannen? Films met vrouwen in worden nog zo vaak gezien als “voor een bepaalde doelgroep”. Zouden we dat zeggen over Top Gun? Ik denk het niet. Vrouwen staan klaar om andere verhalen te vertellen. Al jaren. Alleen moet de maatschappij ons nog inhalen.’
Er lijkt schot in de zaak te komen: Elena Vernham is een van de weinige fictieve personages op tv die openlijk door de menopauze gaat. ‘Die plotlijn was een aangename verrassing. Hoe onbegrijpelijk Elena ook is, plotseling wordt ze herkenbaar voor zo veel vrouwen. Het was voor mij heel belangrijk dat haar ervaring geloofwaardig neergezet werd. Ik heb bijvoorbeeld geijverd voor de ijszakken op haar lichaam en die ventilator die ze eindeloos in haar handen heeft’, vertelt Winslet. ‘Ook dat ijsbad was mijn idee. Nooit gedacht dat de productie daarin zou meegaan, maar ik ben zelf ook uit totale wanhoop in een bad vol ijs gestapt, dus ik wéét dat dat gebeurt.’
The Regime
Vanaf 04.03 op Streamz.
Kate Winslet
Geboren in 1975 in Reading, Verenigd Koninkrijk.
Staat als vijfjarige voor het eerst op het podium als Maria in het schooltoneel.
Breekt door met haar rol in Peter Jacksons Heavenly Creatures (1994).
Bereikt vervolgens wereldfaam met Titanic (1997), Sense and Sensibility (1995) en Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004).
Rijgt zeven Oscarnominaties binnen, verzilvert er één voor haar rol in The Reader (2008).
Maakt vandaag vooral furore met tv-reeksen als Mildred Pierce (2011), Mare of Easttown (2021) en The Regime (2024).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
