Het klinkt misschien wat raar, maar de beste grap van het tv-seizoen zat in Boris, het programma waarin Jeroom een roadtrip door Canada maakt met de urne van zijn overleden broer. In de voorlaatste aflevering spelen Jeroom, Jonas Geirnaert en Bockie de Repper een spelletje Komkommeren. De inzet: de winnaar mag kiezen wiens stem de rest van de aflevering gedubd wordt door Margriet Hermans. Jonas Geirnaert wint. De rest is heel, heel grappig.
Was dat een spontane ingeving?
Jeroom: Niet helemaal. Bockie en Jonas wisten van niets, maar het was een ideetje waarvan ik op voorhand al wist dat ik het wilde proberen. Er is weinig voorbereid voor Boris, maar we hadden wel nagedacht over mogelijke autospelletjes. Het leek mij een interessant idee om voor een inzet te spelen die impact had op de aflevering. De verliezer moest een hele dag met een gekke hoed rondlopen, bijvoorbeeld. Of de winnaar mocht kiezen wie door Margriet Hermans gedubd werd. Maar verder was het in de geest van de rest van de reis: we zien ginder wel hoe het loopt.
Was Margriet Hermans moeilijk te overtuigen?
Jeroom: Nee. Ik had voor de reis al eens bij Margriet gepolst of ze mijn idee überhaupt zag zitten: ze was meteen mee. Maar er waren wel andere vraagtekens. Iemand dubben is niet zo simpel. Je kunt ook niet inschatten of het niet té raar gaat worden. Toen Margriet naar de audiostudio kwam, wisten we nog altijd niet of we het idee daadwerkelijk zouden gebruiken. Maar ze deed dat zo goed dat het er zo in is gegleden.
Margriet heeft veel meer tekst ingelezen dan in Boris te zien is. Mijn idee was ook dat ze de vollédige aflevering zou inspreken. Maar in de montage werd het vrij snel duidelijk dat dat zou botsen met de andere verhaallijnen. Blijkt bijvoorbeeld dat het volstrekt onmogelijk is om een oprecht emotioneel gesprek over mijn broer te hebben wanneer Bockie met de stem van Margriet Hermans praat.
Al weken bewandelen jullie de fijne lijn tussen ingetogen rouwverwerking en totale, totale onnozeliteit. Waarvoor hulde.
Jeroom: De allereerste dag al reden we in onze camper door een prachtig Canadees landschap met de urne van mijn broer op de achterbank, terwijl we, zonder dat we het wisten, liters pis en kak op de weg achterlieten. Toen besefte ik al: dit wordt een zéér speciaal programma.
Maar uiteindelijk is dat evenwicht ook de sterkte gebleken, merk ik. Mijn mailbox zit vol berichten van honderden mensen die persoonlijk geraakt zijn door de reeks. Drie volwassen mannen die pijn uit het verleden oprakelen en in een dekentje van humor en vriendschap wikkelen: voor heel veel mensen blijkt daar troost en zalving in te zitten.
Volgende week zitten jullie aan de laatste aflevering. Ik moet zeggen: het slot heeft me stil gekregen.
Jeroom: Een liefdevolle stomp in de maag, noem ik het. Mijn excuses. Je weet al zeven afleveringen hoe het gaat eindigen, dus je kunt niet zeggen dat je niet weet waar het naartoe gaat. Maar toch: ik word er zelf ook stil van.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier