Een opmerkelijk personage in het tweede (en uitstekende) seizoen van F*** You Very, Very Much: De Pop, een personificatie van Ans borstkanker in de vorm van een Cookie Monster op crack. Voor wie het zich, net als ons, afvroeg: de hand in de vreemdste pop uit de Vlaamse tv-geschiedenis is die van poppenspeler Jakob Verstichel.
De Pop deed me denken aan Ketnets Olly Wannabe, maar dan in een verknipte volwassenenversie. Was dat de intentie?
Jakob Verstichel: Dat was niet de bedoeling, maar het is ook niet helemáál toeval: ik ben namelijk ook de poppenspeler van Olly Wannabe. Ik bedien de pop tijdens de opnames en spreek een voorlopige stem in – de definitieve stem van Olly wordt later ingesproken door Geeraard Van de Walle, de bedenker. Maar doordat ik zo vaak Geeraards stem nadoe en Geeraard zo vaak naar mijn stem moet luisteren, is er een soort kruisbestuiving ontstaan. Het kan dus wel dat De Pop een beetje als Olly klinkt.
Heb jij de pop ook gemaakt?
Verstichel: Nee, dat waren de mensen van Theater FroeFroe, Vlaanderens poppenexperts. Je merkt dat het een hele goede pop is. En niet alleen langs buiten. Toen ik mijn hand er voor de eerste keer in stak, voelde ik meteen: dit is goed gemaakt. Ik verzeker je: dat is niet altijd zo.
Hoe zagen de opnames er voor jou uit?
Verstichel: Liggend op de grond of verstopt achter een zetel, doorgaans. (lacht) In Amerika worden de decors opgehoogd, zodat de poppenspelers kunnen rechtstaan en vrij kunnen bewegen. In ons land is het helaas vooral een kwestie van zo laag mogelijk te blijven. Bij buitenopnames wordt dat al snel complex: ik herinner me één scène waarin Frances Lefebure door de straten van Antwerpen loopt. Naast haar: De Pop. Daarachter: ik, met mijn hand in de pop, voortgetrokken op een kar. Een bijzonder zicht voor de voorbijgangers, vermoed ik.
Is het ook niet raar voor de andere acteurs om samen met een pop te spelen?
Verstichel: Verrassend genoeg niet. Je hebt namelijk een vreemd fenomeen in de poppenwereld: eens een pop beweegt en spreekt, zien mensen de poppenspeler simpelweg niet meer. Het is alsof de pop leeft. Acteurs merken niet op dat er iemand onder ligt. Ik doe ook mijn best om dat zo te houden: tussen de scènes door blijf ik in mijn personage en reageer ik met de poppenstem. Kwestie van de illusie niet te doorbreken voor de andere acteurs.
Is dat een grap?
Verstichel: Nee. (lacht)
Je doet aan method acting?
Verstichel: Een soort method acting, ja. En dat helpt. Soms zelfs te goed. Het gebeurt vaak dat ik te horen krijg ‘dat de pop meer in die of deze richting zou moeten kijken’. Waarna ik moet opmerken dat de pop geen ogen heeft, niets kan zien, ik achter de zetel lig en dus geen flauw idee heb wat ‘die of deze richting is’. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
