‘Neon’, de nieuwe reeks waarmee u reggaetondanspasjes in Miami kan placeren

Bent u aan reggaeton verslingerd sinds Despacito en hebt u uw humor graag licht en simpático? Dan is de nieuwe Neflix-serie Neon iets voor u.

Dave volgt de door zijn kruis geobsedeerde joodse rapper Lil Dicky, in Rap Sh!t probeert een vrouwelijk rapduo kunst en commerce in evenwicht te houden en in het Poolse Infamy dromen Roma-tienermeiden ervan om hiphopartiest te worden. Aan tv-series die zich in het hiphopmilieu afspelen is geen gebrek, en met Neon voegt Netflix een nieuwe reeks aan dat rijtje toe. Uit de boxen schalt dit keer reggaeton. Sinds die Zuid-Amerikaanse hiphopstijl twintig jaar geleden vanuit Puerto Rico op westerse radars verscheen, ging de populariteit van het genre alleen maar omhoog.

Daddy Yankee – wiens nummer Gasolina onlangs tot Amerikaans cultureel erfgoed werd uitgeroepen – waakt als uitvoerend producent over de geloofwaardigheid van Neon.

In de achtdelige komische serie verkast de jonge aspirant-reggaetonero Santi (Tyler Dean Flores) samen met zijn twee besties – manager Ness (Emma Ferreira) en creative director Felix (Jordan Mendoza) – naar Miami om door te breken. Dat mag niet van een leien dakje lopen, anders was er geen kijkjolijt aan. De drie wonen aanvankelijk in hun auto, herhalen hun strategie in de toiletten van een tankstation en zien hun naïeve plan de campagne tijdens hun allereerste meeting met A&R-vertegenwoordigster Mia (Courtney Taylor) genadeloos doorprikt. ‘De muziekindustrie is zwaar’, krijgen ze te verstaan. ‘Nieuwe artiesten weten niet eens hoeveel ze niet weten.’

Zo’n bergopwaartse strijd om artistieke bijval is uiteraard een platgetrappeld narratief. En wie Rap Sh!t al heeft gezien, wordt in Neon dus alweer meegetroond naar Florida’s Magic City. We hekelen maar even door. De tegenvallend trage verovering van de wereld stelt de jeugdvriendschap van Santi, Ness en Felix snel op de proef. Dat is een enkele keer lollig (‘You’re like my fucking sister, bro!’) maar levert veelal het soort klefheid op dat Neon soms naar een tienerserie laat overhellen, ideaal om op woensdagnamiddag een halfuurtje mee te ontspannen tussen het vieruurtje en de hockeytraining.

Maker Shea Serrano (auteur van The Rap Year Book) en showrunner Max Searle (ook al betrokken bij Dave) kiezen voor een verhaal luchtig als slagroom en een beeldvoering die het hoge kleurdoosgehalte van Miami dankbaar aanvaardt. Geen brede maatschappelijke kijk zoals in Atlanta, geen familiedrama zoals Infamy. Wel het wendingetje dat Santi’s ouders zo weinig op hebben met het ‘muziekgedoe’ van hun zoon dat ze een succesvolle neef – een advocaat rijk geworden met rechtszaken rond mislukte kontcorrecties – smeken hem een baantje te geven.

Onze held heeft met zijn song Exagerao dan wel een internethitje beet, veel deuren opent dat vooralsnog niet. Zelfs het aanbod om een reggaeton-remix te maken van een reclametune voor een supermarkt omarmt hij daarom als een grote kans. Neon steunt voor een groot deel op situatiehumor en dat pakt vaak goed uit. Bijvoorbeeld wanneer Santi en co. tussen de fijne vleeswaren links en keukenrollen rechts een clip opnemen, waarin de overijverige kleindochter van de franchisebaas op suggestieve wijze in een halve sinaasappel knijpt. ‘Voel het vuur, voel de passie!’

Maar hoe zit het met de muziek? Als uitvoerend producent waakt ‘koning van de reggaeton’ Daddy Yankee – wiens nummer Gasolina (2004) onlangs tot Amerikaans cultureel erfgoed werd uitgeroepen – over de geloofwaardigheid. Exagerao komt dan weer uit de koker van hitproducers Tainy, Lex Borrero en Ivan Rodriguez. Zo’n overtuigende klapper schrijven voor een fictieve artiest is al vaker gedaan. Denk maar aan That Thing You Do, de verslavende deun waarmee in de gelijknamige film van Tom Hanks uit 1996 het sixties-garagegroepje The Wonders furore maakt. Tussen haakjes: meer ‘haast beter dan echt’-parodieën (Daisy Jones & the Six! The Archies! Spinal Tap!) vindt u in The 50 Best Tunes by Made-Up Musicians, een Spotify-lijst van Rolling Stone. Voorlopig nog geen spoor van Exagerao daarin. Toch is co-schrijver Ivan Rodriguez niet alleen om technische redenen blij met zijn song. ‘We kunnen het wel over de klanken of de drums hebben, maar in feite is reggaeton een Zuid-Amerikaanse uiting van vrijheid en jezelf zijn.’

Voor de kenners: Daddy Yankee krijgt in Neon een cameo, en ook niet-fictieve artiesten zoals Jowell, Jon Z, Brray en Lyanno mogen aan persoonlijke product placement komen doen. Jhayco speelt dan weer concurrent Javier Luna, voor wie Santi zijn misprijzen niet onder stoelen of banken steekt: ‘Hij is de Machine Gun Kelly van de reggaeton!’

Nog een beetje geknies tot slot. De plotontwikkeling van Neon moet het in hoge mate hebben van het idee dat alles in het muziekwezen op geritsel berust. Platenfirmalui, journalisten, managers: allemaal blazen ze hun belang op om dingen gedaan te krijgen. Hoe verscheurend het wel niet is om die façade op te houden, moet blijken uit wat meelijwekkende scènes: stille tranen in het wc-hokje, een openhartige bekentenis tussen de ingeblikte perziken links en het koffiepoeder rechts. Onrecht waaraan u alvast níét hoeft te denken, de volgende keer dat u een winkelkarretje voortduwt.