Na de eenzaamheid van de priemgetallen belicht Paolo Giordano nu ook die van generatie Z

Bestsellerauteur Paolo Giordano sloeg de handen in elkaar met Call Me by Your Name-regisseur Luca Guadagnino voor een miniserie over hoe moeilijk het is om te ontdekken dat We Are Who We Are.

Wat doe je wanneer je als veertienjarige wijsneus vanuit New York in een Amerikaanse legerbasis in het noorden van Italië belandt? Hoe maak je vrienden in die vreemde nieuwe omgeving? Hoe beleef je er de eerste verliefdheid? En hoe ga je er om met het feit dat je moeder lesbisch en in dienst van Uncle Sam is? Het zijn geen simpele vragen die de nukkige Fraser (Xavier Dolan-lookalike Jack Dylan Grazer) te verwerken krijgt in het broeierige We Are Who We Are, maar de weg richting volwassenheid is per definitie hobbelig. Ook voor wie geen army brat is.

De achtdelige, door Rai en HBO geproduceerde reeks is geregisseerd door Italiaans stilist Luca Guadagnino, die zich in Call Me By Your Name ook al thuis toonde in het gezelschap van hormonaal ontluikende tieners en hitsig melodrama afwisselt met poëtische intermezzo’s. Maar het idee en het scenario komen van Paolo Giordano, de Italiaanse romancier – én doctor in de deeltjesfysica – die in 2008 met zijn debuut De eenzaamheid van de priemgetallen een wereldwijde bestseller scoorde.

‘Het idee van de militaire basis komt van Luca’, geeft Giordano toe, die niet alleen met Guadagnino maar ook met scenariste Francesca Manieri samenwerkte. ‘Mijn tweede roman Het menselijk lichaam (2012) speelde zich ook af op een legerbasis, dus ik was vertrouwd met die omgeving. Ik hou van zulke microkosmossen. Ze laten je toe je personages van dichtbij te observeren, in plaatsen die nauw afgebakend zijn.’ Voor een bildungsroman in beeld en geluid was het dan ook een dankbaar decor, aldus Giordano, die ‘geeneens weet of ik ooit wel een verhaal zal kunnen vertellen dat niet over opgroeien en volwassen worden gaat’.

In We Are Who We Are richt hij zijn blik op tieners van generatie Z, die losser omgaan met hun seksuele, multiculturele en familiale identiteit, topics die prominent aan bod komen. ‘Je mist altijd essentiële dingen als je een generatie tracht te definiëren,’ weet Giordano, ‘dus tracht ik dat niet te doen. Dat is het hele punt van We Are Who We Are. We willen een generatie portretteren, niet vanuit vooroordelen, zoals vaak gebeurt, maar vanuit de strikte observatie van hun gedrag, woorden, angsten, verlangens, muziek et cetera.’ Tieners observeren doet hij naar eigen zeggen daarom de klok rond. ‘Alleen zij hebben de sleutels tot het heden in handen. Ik tracht die sleutels te stelen.’

Toen hij in 2008 vanuit het niets – hij vertoefde destijds in een Turijns universiteitslab – een literaire sensatie werd, was Giordano amper 26. Het succes van De eenzaamheid van de priemgetallen, in 2010 verfilmd door Saverio Costanzo, was zo overdonderend dat hij daarna met writer’s block en depressie worstelde, een periode waar hij vandaag liever niet meer aan herinnerd wordt. ‘Eerlijk: het voelt allemaal zo ver weg. Ik denk er nauwelijks nog aan.’

Met Het menselijk lichaam en De hemel verslinden (2018) pende hij sindsdien nog twee succesromans, terwijl hij zich vorig jaar als natuurkundige en volbloed humanist over de coronacrisis en de gevolgen ervan boog. Hij schreef er het essay In tijden van besmetting over, waarin hij waarschuwt voor totalitarisme en – net als in We Are Who We Are – toont hoe mensen in deze geglobaliseerde wereld sociaal, economisch en politiek meer dan ooit verstrengeld zijn.

‘Mijn wetenschappelijke achtergrond heeft me gered het voorbije jaar’, aldus Giordano. ‘Het zorgde ervoor dat ik niet overweldigd werd door angst en een actieve rol kon vinden in deze crisis. Anders zou ik me verloren hebben gevoeld. Ik ben artikels blijven schrijven sinds de publicatie van In tijden van besmetting. Die worden nu verzameld. Toen ik ze recent achter elkaar las, voelde dat erg vreemd aan, alsof ik niet alleen dag per dag iets over de pandemie ontdekte, maar ook over mezelf.’ De grote les die we met z’n allen uit de crisis moeten trekken? ‘Het zou al volstaan als we ons de complexiteit herinneren waarin we een jaar lang hebben vastgezeten. Hopelijk beseffen we dat we zaken vanuit verschillende perspectieven moeten bekijken, uiteenlopende kennis moeten integreren en meer naar elkaar moeten luisteren.’

De opnames van We Are Who We Are dateren van voor corona toesloeg, en maar goed ook want veel fictie heeft Giordano sindsdien niet geschreven of gelezen. ‘Ik kon enkel nog essays lezen, alsof ik de realiteit geen seconde meer kon wegleggen’, bekent hij. ‘Maar ik hou van fictie. Het is voor mij altijd een even werkelijke wereld geweest. Ik heb uiteindelijk vooral gezocht naar auteurs die de realiteit konden ontstijgen met hun visies: Don DeLillo, Juan Rulfo en natuurlijk Franz Kafka. Ze brachten me opnieuw in contact met verbeelding, los van de huidige crisis.’