Morfydd Clark blijft voor freaky rollen gebeld worden (zoals een met Sauron flirtende Galadriel)

In het tweede seizoen van The Rings of Power gaat het flink spoken in het hoofd van de piepjonge elf Galadriel. Tot grote vreugde van Morfydd Clark, die eerder al furore maakte als bezeten verpleegster in Saint Maud. ‘Ik zoek graag de extremen op.’

‘Ik moet nu het vliegtuig naar huis nemen, dacht ik. Ik kan dit niet.’

Toen Morfydd Clark vijf jaar geleden in Nieuw-Zeeland landde, had ze geen idee wat haar te wachten stond.The Rings of Power was een notoir geheimzinnige productie. Ze wist dat ze auditie had gedaan voor Lord of the Rings. Maar dat ze de rol van Galadriel had gestrikt, was gloednieuwe informatie. Clark werd als kind geïntroduceerd tot de franchise dankzij een familiebezoekje aan The Hobbit: A Musical in Londen. De daaropvolgende jaren bracht ze op haar kamer in Wales door met illustratieboeken van The Shire en de films van Peter Jackson. ‘Ik was me onbewust al vijftien jaar aan het voorbereiden was op een rol in Lord of the Rings’, vertelt ze ons via Zoom.

Maar geen enkel boek kon Clark voorbereiden op de enorme schaal die The Rings of Power zou aannemen. Dit is niet het soort franchise met milde fans die klaarstaan om eender welke koek te slikken. En vooral: de productiewaarde swingde de pan uit. Het prijskaartje van 465 miljoen dollar leverde de serie de titel van ‘duurste reeks ooit gemaakt’ op. En het was niet lang zoeken naar waar dat riante budget heengegaan was. Van het ondergrondse dwergenkoninkrijk Khazad-dûm tot de oogverblindende rijkdom van Númenor: zelfs wie de prequel nogal duf vond – de reeks was niet zonder gebreken –, moest toegeven dat de fotografie zo ongezien spectaculair was dat andere fantasyfranchises ernaast bijna amateuristisch leken.

En dan was er nog het detail dat Cate Blanchetts vertolking van Galadriel in de oorspronkelijke films zowaar cinematografisch erfgoed is geworden. ‘Het hielp dat ik Galadriel moest spelen op een heel ander moment, lang voor ze de Vrouw van Lothlórien zou worden. Ik heb me verdiept in de geschiedenis van de elven, die trouwens best wild waren. Wist je dat ze elkaar de hele tijd van gebouwen wierpen? Zij waren mijn vertrekpunt. Ik wilde dat het personage zo ver mogelijk zou staan van de elf die Galadriel uiteindelijk zou worden.’

Clarks versie van Galadriel is een piepjonge, dappere strijder en lijkt inderdaad amper op de etherische elf die Blanchett neerzette. De gevolgen van een nogal jammerlijke date-ervaring uit het eerste seizoen zullen daar nu wellicht verandering in brengen. (Spoiler: die bink met wie Galadriel een seizoen lang flirtte? Bleek Sauron te zijn. Ook elven missen al eens rode vlaggen.) ‘Ze beseft nu dat ze misschien iets slechts in zichzelf heeft. Haar gevoel van eigenwaarde ligt compleet aan diggelen. Een gevoel dat iedereen wel kent, maar niet iedereen brengt het duisterste van Midden-Aarde terug tot leven.’ Het tweede seizoen draait om de naweeën van dat inschattingsfoutje. ‘Sauron komt voortdurend bij haar spoken. Ze zit een beetje in haar eigen kleine horrorfilm.’

‘Mijn ouders vragen me waarom ik maar blijf gecast worden voor afschuwelijke rollen. Maar ik vind het fantastisch.’

Clark beschrijft dat nieuwe spookachtige hoofdstuk als ‘thuiskomen’. Voor haar carrière een vogelvlucht nam richting Midden-Aarde, was ze goed op weg om een soort Welshe Mia Goth te worden. Eerder speelde ze al in BBC-adaptaties van Dracula en His Dark Materials en in 2019 werd ze gebombardeerd tot indiedarling dankzij Saint Maud, een psychologische horrorprent van Rose Glass (die nu furore maakt met Love Lies Bleeding) waarin zij de hoofdrol speelde. ‘Mijn ouders vragen me altijd waarom ik maar blijf gecast worden voor afschuwelijke rollen. Maar ik vind het fantastisch. Ik zoek graag die extremen op. Al blijft het natuurlijk een beetje vreemd om altijd voor freaky rollen gebeld te worden. Is dat de vibe die ik heb?’

Dat freaky kantje legde haar geen windeieren. In de toekomst staat er nog een Hamlet-herwerking en een slasher op de planning, begin dit jaar stond ze naast Matt Smith in Starve Acre, een kleine Britse horrorfilm. ‘Een toevalstreffer. Matt Smith kwam net terug van de opnames van House of the Dragon en heeft me veel goede raad gegeven’, zegt Clark. Het was de eerste keer dat ze weer op een kleine set stond ‘waar de hele crew in één kamer past’. ‘Ik denk dat de set van The Rings of Power nooit normaal zal voelen.’ Want terwijl iedere reeks volop de CGI-kaart trekt, gaan zij er prat op om zo veel mogelijk sets na te bouwen. ‘Ronddwalen in zo’n magische wereld voelt nog elke dag als de loterij winnen.’

Toch is Clark eerder toevallig in het acteren gerold. Toen ze op haar zevende gediagnosticeerd werd met ADHD volgden stuurloze jaren op de schoolbanken. Op haar zestiende gaf ze er de brui aan. Volgens het Britse GQ noemden haar leraars haar ‘hollol di gwilydd’, ofwel ‘compleet schaamteloos’. Het was pas toen ze acteren ontdekte, dat ze enige rust vond. En in paranormale en magische fictie vond ze een wereld waarin ze zichzelf kon zijn. ‘Fantasieën als Lord of the Rings keren de status quo om van hoe we denken dat de wereld eruit moet zien. Ik wilde dus dat Galadriel kon ontsnappen aan de dingen die ik als jonge vrouw op aarde opgelegd kreeg. Ze maakt zich niet kleiner. Ze twijfelt niet of ze iets verkeerds heeft gezegd. Dat is misschien het meest fantastische aan de rol: Galadriel voelt helemaal geen schaamte.’