Streamingapps met microseries van 90 seconden veroveren ook in België hun plekje in het tv-landschap. Ze kosten 23 euro per week, teren op nonsensicale plotlijnen en tonen vaak geweld op vrouwen. Toch zijn ze een te duchten concurrent voor de klassieke streamingdiensten.
‘Als ik dit goed aanpak, dan zal mijn zoon niet enkel getraind worden door Trent, maar ook opgroeien in een wereld vol luxe.’
Donny Lewis, arbeider, vader en superfan van vijfvoudig Superbowlkampioen Trent Bradshaw staat aan het ziekenhuisbedje van Asher, Trents zoon. Jaren geleden moest Donny zijn baseballdroom begraven vanwege een slechte knie. Nu ziet hij zijn kans schoon. Hij zal Asher stelen en zijn eigen zoon Wyatt achterlaten bij Bradshaw, zodat toch íemand van zijn bloedlijn de NFL haalt. In iedere normale serie zou deze The Parent Trap-achtige plotlijn bij de haren gegrepen zijn. In The Lost Quarterback Returns, een kruising tussen een TikTokvideo en een erg slechte aflevering van Thuis, is het de normale gang van zaken. Drie afleveringen van 90 seconden heb ik bekeken. In die vijf minuten stond een gebouw in brand, werd een kind net niet verpletterd onder een stuk beton en belandde een ander kind op zijn zestiende in de gevangenis. Het is pure rommel. Toch blijf ik kijken.
The Lost Quarterback Returns is een kruising tussen een TikTokvideo en een erg slechte aflevering van Thuis.
En ik ben niet alleen. The Lost Quarterback Returns is de hitreeks waar je nog nooit van hoorde. Al 73,6 miljoen mensen keken toe hoe twee peuters van identiteit wisselen. Ter vergelijking: het tweede seizoen van Wednesday werd op één week tijd 50 miljoen keer bekeken. En het is niet eens het grootste kijkcijferkanon op het microserieplatform ReelShort. How to Tame a Silver Fox, de voorlopige nummer één, staat op 361,8 miljoen views. Found a Homeless Billionaire Husband for Christmas op 294,7 miljoen.
Die cijfers zijn geen toeval. Microseries zijn gemaakt voor het smartphonetijdperk: verticaal gefilmd, maximaal twee minuten per aflevering en heel verslavend. Als Netflix fastfood is, dan zijn microseries hapklaar snoep: ze combineren de strategieën van een soapdrama en het TikTokalgoritme tot een scrolbare reeks met sensationele plotlijnen vol vechtpartijen, affaires en rijke oudere mannen. Logica, karakterontwikkeling en diepgang zijn van secundair belang.
In Aziatische landen zijn die microseries al een hele tijd aan een opmars bezig, sinds dit jaar waaien ze ook over naar de VS en tot bij ons. Deze zomer waren vier van de tien meest gedownloade entertainmentapps in de Belgische appstores verticale-soapapps: ReelShort, NetShort, DramaWave en DramaBox. Alle vier de apps zijn eigendom van Chinese bedrijven, vaak via dochtervennootschappen in Singapore of de VS (in het geval van ReelShort). DramaBox bereikt intussen met zijn 44 miljoen maandelijkse actieve gebruikers in de VS een groter publiek dan Hulu of Paramount+. Rommel of niet: we hebben er een nieuwe entertainmentvorm bij, op maat van een generatie met een korte aandachtspanne.
Netflix is goedkoper
De microdrama’s zijn nog het best te vergelijken met de stationsroman. Denk: voorspelbare verhalen, clichématige personages en dramatische climaxen. En net als bij de stationsroman is het publiek voornamelijk vrouwelijk. Crazy Maple Studio, het moederbedrijf uit Sillicon Valley van ReelShort, geeft aan dat 70% van hun gebruikers uit vrouwen bestaat. Volgens critici is dat ook meteen de reden waarom het format zo lang als marginaal beschouwd werd: ook stationsromans werden in een hoekje geduwd net omdat vrouwen ze leuk vonden. Maar nu de apps in het eerste kwartaal van dit jaar allemaal samen 700 miljoen dollar winst boekten, kan men ze niet meer negeren.
De microdrama’s zijn het best te vergelijken met de stationsroman. Denk: voorspelbare verhalen, clichématige personages en dramatische climaxen.
Hun verdienmodel is even simpel als opzichtig. Kijkers lokken ze door afzonderlijke afleveringen op TikTok te droppen. Eenmaal op het platform kan je de eerste zevental afleveringen gratis bekijken. Daarna moet je betalen, hetzij met ‘coins’ die je verdient door reclame te kijken, hetzij met je kredietkaart. Die laatste optie is peperduur: je kijkt de microdrama’s reclamevrij en ongelimiteerd voor 22,99 euro per wéék. Dat is meer dan het dubbele van een maandabonnement op Netflix.
En dan is er nog het productiebudget, dat zowat hetzelfde moet zijn als dat van een kortfilm van een eerstejaarsstudent aan het Ritcs. Open wonden lijken aangebracht met rode lippenstift, de kostuums komen vermoedelijk uit de carnavalswinkel en sommige titels klinken wel erg AI-gegenereerd (I Found a Homeless Billionaire Husband for Christmas klinkt als het resultaat van een nogal luie ChatGPT-prompt). De budgetten van de reeksen zouden variëren tussen 100.000 en 250.000 dollar. Om te kaderen: één aflevering van Severance kostte Apple 20 miljoen dollar. Omgerekend kan je daar meer dan honderd keer The Lost Quarterback Returns mee maken.
Geweld op vrouwen
De microreeksen zijn, behalve goedkoop, ook extreem verslavend. Dat ligt niet alleen aan ons brein dat geconditioneerd is om dopaminekicks op te zoeken. Bofan Zhang, de executive producer verantwoordelijk voor de content van ReelShort, sprak in The Washington Post van ‘algoritmische, op formules gebaseerde’ scenario’s. Vrij vertaald: ze maken enkel verhalen waarvan de kijkcijfers bewijzen dat ze werken.
Voor ReelShort resulteert dat in een catalogus die bulkt van de soft-erotiek. Eén typische titel is Two Alphas Are in Love with Me, een soort van weerwolvenporno. De reeks draait rond Lyra, die ontsnapt uit de kwaadaardige Wolfsbane-roedel. Al in de eerste aflevering belandt ze in de armen van concurrent Alpha Alfred, een halfnaakte weerwolf die midden in het bos een bad neemt. ‘Fuck, ik voel me zo aangetrokken tot haar’, denkt Alfred. Waarop de twee hevig beginnen te kussen.
Veel stomender dan dat wordt het niet, maar seks wordt wel voortdurend gesuggereerd. Alpha Alfred trekt een mouwtje naar beneden. Een man kreunt aan zijn bureau, terwijl een vrouw, buiten beeld, op de grond zit. Alleen: wanneer Alpha Roland, de gemene weerwolf, opnieuw in the picture komt, neemt de reeks een ongemakkelijke wending. Plots wordt Lyra gewaterboard, geslagen, opgesloten en bedreigd met seksueel geweld. Dat is geen erotiek. Dat is vrouwenhaat.
En het is geen uitzondering. Hoe meer je scrolt, hoe moeilijker het wordt om een reeks te vinden zonder geweld tegen vrouwen. In Saved by the Sexy Cowboy brandmerkt de Sexy Cowboy een vrouw met een hete staaf. In Song of My Mothers’ Tears slaat een vader zijn vrouw in elkaar met een koevoet terwijl hij dreigt de organen van zijn dochter te verkopen. Als de vrouwen niet door mannen geslagen worden, dan zijn het de vrouwen zelf die elkaar gruwelijk pesten. Chrissie De Guzman, een short-formregisseur, liet in een interview optekenen dat een productiebedrijf haar opdroeg om in elke reeks minstens één klap te schrijven vóór de tiende aflevering.
Hoe meer je scrolt, hoe moeilijker het wordt om een reeks te vinden zonder geweld tegen vrouwen.
Dat is misschien het meest cynische aan het patroon: het is niet zozeer een ideologische keuze, maar een strategische. Gevraagd naar het excessieve geweld, reageerde Zhang dat ze ‘alleen maar content maken die de markt wil consumeren. Als het niet populair is, en mensen er niet voor willen betalen, dan stoppen we ermee.’
De microreeksen zijn overigens niet enkel reactionair op het vlak van vrouwenrechten. Je vindt gemakkelijker vampieren dan mensen van kleur. De zoekterm ‘queer’ levert dan weer niets op, met uitzondering van het interactieve gay zwembaddrama Pool Boy, waarin je 70 coins moet betalen om een man sensueel te laten knabbelen op een boterhammetje.
De vraag is of het microdrama zich zal blijven richten op de romance. ReelShort bracht recent zijn eerste realityshow uit en maakte een documentaire over Luigi Mangione. Nu de traditionele streamingdiensten de hete adem van de microseries in de nek voelen, zullen ook zij allicht experimenteren met meer kwalitatieve verticale reeksen. Op eigen bodem had je al Red Flag op VRT Max, een microdrama over digitale privacy met Ayana Doucouré (Knokke Off). Twee jaar geleden plaatste Paramount Pictures Mean Girls integraal op TikTok, in 23 korte verticale stukjes.
Als nonsensicale weerwolvenerotiek al miljoenen views haalt, bedenk dan eens hoeveel publiek een degelijke blockbuster op smartphoneformaat kan bereiken. Het is niet uitgesloten dat verticaal kijken de norm wordt. De vraag of we daar klaar voor zijn, is eigenlijk al achterhaald.
ReelShort, NetShort, DramaWave en DramaBox
Te vinden via de App Store (Apple) en Google Play.
