Mark Duplass kijkt terug op zijn geflipte motelreeks: ‘Vandaag zou ik “Room 104” nooit meer verkocht krijgen’

Na vier seizoenen sluit Room 104 de deuren. Daarmee komt een einde aan misschien wel de mafste HBO-serie die momenteel te zien is.

Room 104 gaat op slot. Voor deze cultserie van HBO liet bedenker-regisseur Mark Duplass vier seizoenen lang zijn gedachten de vrije loop in een doodgewone motelkamer, om zo een brede waaier aan wilde verhalen te verzamelen over de gasten die er passeren. De enige regel die Duplass zichzelf voor deze anthologiereeks stelde was: don’t leave the room. Gelukkig schuilt er voor de Amerikaan, die eerder indiefilms als Cyrus (2010) en -series als Togetherness (2015) maakte, in één motelkamer genoeg stof voor ontelbare verhalen. Alleen al in het vierde en laatste seizoen – nu via Play te bekijken – passeert er in kamer 104 een man die vastzit in een sitcom uit de jaren 1990, een worstelaar die met poppen speelt, een beffende teddybeer én een dronken singer-songwriter die een privéconcert speelt voor enkele fans.

‘We gedragen ons allemaal een tikkeltje anders wanneer we in een hotel logeren’, verklaart Duplass zijn fetisj voor hotelkamers. ‘Je treedt er bijna onbewust uit je comfortzone. Je eet anders, je plundert al eens de minibar en je laat je vuile was en afval rondslingeren. In hotels komt de donkere, losgeslagen kant van jezelf gewoon gemakkelijker aan de oppervlakte. Voor mij is Room 104 dan ook een hyperbolische manier om die verborgen dionysische en machiavelliaanse kantjes naar boven te lokken.’

In dit seizoen verschijn je voor het eerst zelf op het scherm, als een verloren gewaande singer-songwriter met een verleden. Wat leert dat over jouw donkere kant?

Mark Duplass: Ik ben verzot op muzikanten die een plaat maken en daarna plots verdwijnen. Een beetje zoals in de docu Searching for Sugar Man (2012). Net omdat zulke artiesten ongrijpbaar zijn, raken velen erdoor geobsedeerd. Dat fenomeen toont ook mooi hoe vampierachtig fanboys kunnen zijn. Ze beweren dat ze van een artiest houden en ze menen de pijn die zij bezingen te doorgronden, maar het enige wat zij willen is die artiesten gebruiken voor hun eigen egoïstische doeleinden. Om die ongezonde obsessie aan te kaarten, wilde ik een eigenzinnige aflevering maken waarin ik als een vergeten rockster opduik met kaki shorts, een golfshirt en een vreselijke haarsnit.

Normaal zou Sun Kil Moon-frontman Mark Kozelek die rol vertolken. Waarom bedankte hij?

Duplass: De rol kwam te dicht bij hemzelf, zei hij. Ik had een aflevering voor hem geschreven omdat hij de afgelopen jaren een goede vriend is geworden en al eerder acteerde in Almost Famous (2000) en in de Paolo Sorrentino-film Youth (2015). Maar omdat hij niet wilde, kon ik mijn rol als pinch hitter eindelijk opnemen. Het laatste seizoen bleek het ideale moment om zelf in te vallen. Ik wilde er alles uithalen wat er nog in zat.

Waren er zo nog zaken die je graag in Room 104 had willen uitproberen voor de deur op slot ging?

Duplass: Honderden dingen! Die houd ik voorlopig nog achter de hand, want diep vanbinnen denk ik nog altijd dat er een vijfde en zesde seizoen komt. Ik weet niet of dat op HBO zal zijn en of het een hoorspel of een theaterperformance wordt, maar ik vermoed dat Room 104 niet helemaal gesloten is.

Heb je van sommige episodes spijt dat je ze niet tot film of serie hebt uitgewerkt? Veel van de afleveringen, die vaak als kortfilms voelen, smaken naar meer.

Duplass: Zeker en vast! Nadat we de eerste aflevering van het tweede seizoen terugzagen, dachten we: shit, dat personage (gespeeld door Jennifer Lafleur, nvdr.) moet een eigen serie krijgen. En ook dit seizoen was ik enorm onder de indruk van Dave Bautista’s vertolking van de getraumatiseerde, met poppen spelende worstelaar. Maar om eerlijk te antwoorden: Room 104 was toch vooral goed om mislukte filmplannen van mijn broer Jay en mij te hergebruiken. Meestal bleken onze ideeën toch niet sterk genoeg voor een film van anderhalf uur. (lacht)

Het bewijs dat streaming en toenemende concurrentie extra kansen geeft aan maffe shows zoals die van jullie?

Duplass: Het korte antwoord is: ja. Er zijn meer spelers waardoor meer filmmakers de kans krijgen om verhalen te vertellen. Maar het is een wereld die constant in beweging is. Toen we vier jaar geleden met deze reeks begonnen, zat de timing perfect. We waren goedkoop, kregen goede recensies en HBO voelde zich schuldig omdat ze mijn serie Togetherness na twee seizoenen afgevoerd hadden. (lacht) Vandaag zou ik zo’n van de pot gerukte serie als Room 104 nooit meer verkocht krijgen. Iedereen zoekt naar blockbustershows die abonnees aantrekken.

Room 104 trekt misschien geen abonnees aan, maar wel talent. Met deze reeks gaf je veel jonge makers de kans om ervaring op te doen. Waar moeten zij nu naartoe?

Duplass: Hopelijk blijven ze bij ons! Aanvankelijk was deze reeks bedoeld als speeltuin voor Jay en mij, maar toen realiseerden we ons dat het veel leuker is om met andere filmmakers en andere acteurs samen te werken. Op die manier houd je niet alleen de serie fris, maar blaas je ook zuurstof in een ecosysteem. Ook al zijn we niet het grootste bedrijf in de branche, door telkens nieuwe mensen de kans te geven om hun verhaal te vertellen, kunnen we met onze beperkte macht toch bijdragen aan een diverser televisie- en filmaanbod.