Kathryn Cops stopt met ‘Dagelijkse Kost’: ‘Met dat hele “wie is Katrientje”-mysterie ben ik nooit bezig geweest’

Het was een van de grotere kleine mysteries op de Vlaamse tv: wie er achter de stem van Katrien schuilging, de vrouw die buiten beeld met Jeroen Meus praat terwijl hij kookt, met zijn domste grapjes lacht en door hem doorgaans ‘Katrientje’ wordt genoemd.

Dit interview met Kathryn Cops verscheen in 2020 in Knack Focus.

Op Facebook – Dagelijkse kost heeft een verrassend actieve onlinecommunity – was er al flink wat speculatie of het Kat Steppe dan wel Katrien Vanderlinden was, beiden ex-regisseurs van Dagelijkse kost, maar in Humo liet Katrien al snel weten dat ze, de aanvragen ten spijt, nooit in beeld zou komen.

Maar kijk, waar een Facebookoproep en een rist lezersbrieven drie jaar lang niet in slagen, vermag een nationale lockdown wel. Nu het programma grotendeels met onbemande camera’s gedraaid wordt, is haar hoofd dagelijks te zien in de iPad die boven de afwas hangt, van waaruit Katrien het programma op afstand regisseert. O

f liever: Kathryn. Want bij het gezicht hoort ook een naam: die van Kathryn Cops (43), voorheen actief bij onder meer Man bijt hond, De ideale wereld en De rechtbank. (Haar vader heeft Engelse roots, vandaar de schrijfwijze.)

Dan toch.

Kathryn Cops: Dan toch, ja. (lacht) Omdat het logisch was. Dit was nooit als een soort grote onthulling bedoeld. Het was gewoon een gevolg van de nieuwe werkomstandigheden. Sinds het land in lockdown was gegaan, voelde het raar om afleveringen uit te zenden waarin er niets aan de hand leek. Maar we wilden ook niet stoppen. Je voelde dat er vraag was van de kijkers. Heel veel mensen zijn aan het koken geslagen tijdens de lockdown. We zien dat aan de cijfers: de site wordt twee keer zoveel bezocht als normaal, Jeroens recepten voor brood worden tien keer zoveel als anders opgezocht. Mensen willen écht iets doen met al de bloem die ze ingeslagen hebben.

We wilden dus blijven draaien, maar binnen de perken van wat vandaag kan. Je mag bijvoorbeeld maar met een beperkt aantal mensen in één ruimte werken. Na wat tests kwamen we uit op een systeem van onbemande camera’s in de keuken, een heel kleine ploeg ter plaatse en ik die regisseer via Skype. De vraag was alleen waar die iPad moest staan. Het voelde raar als hij buiten beeld stond, omdat Jeroen dan tegen iemand praatte die niet in de ruimte was. Na wat zoeken en denken ben ik uiteindelijk boven de pompbak geëindigd. En dus was ik plots in beeld. Zij het dan in het klein.

‘In mijn allerlaatste aflevering wil ik misschien wel twee seconden verschijnen, verkleed als banaan of selder. Maar op meer moet je echt niet hopen’, vertelde je twee jaar geleden in een semi-anoniem interview in Humo, toen nog als Katrien.

Cops: Laat ons zeggen dat ik geen rekening had gehouden met een nationale lockdown toen ik die uitspraak deed.

Nee, eigenlijk is dat hele ‘wie is Katrientje’-mysterie iets waar ik nooit zoveel mee bezig ben geweest. Ik heb het geërfd van Len, mijn voorganger bij Dagelijkse kost. Hij is begonnen met buiten beeld tegen Jeroen te praten, wat ook tot zo’n ‘wie is Len’-campagne heeft geleid. Toen ik drie jaar geleden bij Dagelijkse kost begon, hebben we even nagedacht of we het anders zouden doen, maar Jeroen heeft graag iemand om mee te praten. We kenden elkaar ook al van vroeger, dus het voelde ook niet geforceerd. Ik heb hem dat dus maar zelf laten bepalen.

Na een tijdje begonnen mensen zich af te vragen wie ik was. Op onze Facebook-pagina werd daar duchtig over gespeculeerd. We kregen post, gericht aan ‘Jeroen & Katrien’. Maar ik heb daar zelf nooit op aangestuurd. Als hij iets vraagt, ga ik antwoorden. Als ik moet lachen, moet ik lachen. Verder probeer ik liever niet té aanwezig te zijn. Dagelijkse kost is een programma van Jeroen Meus. Niet van mij. Ik ben ook geen Aurore die de bordjes omdraait. Ik doe mijn job. Liefst zo low profile mogelijk.

Je bent wel de enige die met zijn flauwe grappen kan lachen.

Cops: Dat is niet geveinsd. Ik hou écht van zijn grappen. Ook al omdat ik weet wanneer ze komen. Elke keer dat hij moet wenen als hij een ajuin snijdt, zegt hij: ‘Amai, straffe ajuin. Weet ge wie ook een straffe ajuin is, Katrien? Priester Daens.’ Élke keer. De humor zit ‘m vaak ook in de herhaling. (lacht)

Maar wat ik aan het zeggen was: daarom dus ook dat het voor mij geen halszaak is dat ik nu wel in beeld komt. Gevoels- en tv-matig werkt het beter als die iPad daar staat. Het is charmanter. Echter. Waarom zou ik dan er een punt van maken, dacht ik. Puur uit principe? Het is ook maar voor even. Mensen hebben mij nu gezien, maar zodra de iPad verdwenen is, ben ik ook weer weg. Terug naar áchter de camera.

Weinig mensen hebben het gezien, maar dit is niet je eerste keer op tv. Je was ook al te zien in Plan B, een dagelijks magazine uit de begindagen van Vier.

Cops: Héél weinig mensen hebben dat gezien. Goed programma nochtans. (Plan B werd na drie maanden en met 40.000 kijkers afgevoerd, nvdr.) Ik had een rubriek waarin ik in het buitenland ging couchsurfen. Eigenlijk was het plan dat ik de rubriek alleen maar op voorhand zou testen, maar uiteindelijk vroeg de eindredacteur me om het ook voor de camera te doen.

Stiekem ben ik al vaak op televisie geweest. Altijd in kleine dingen. Altijd anoniem. Toen ik acht was, zat ik in Boeketje Vlaanderen. Mijn stiefvader regisseerde dat en ik mocht een postkaart uit een grote pot nemen. Ik zat in één aflevering van Het geslacht De Pauw, waarin Benny me probeert te kussen en ik moet zeggen dat ik al een vriend heb. In De Parelvissers ben ik een liftster die Geert Van Rampelberg in de eerste aflevering oppikt met zijn Porsche. In De ideale wereld heb ik verschillende keren gefigureerd in sketches. Als je bij Woestijnvis werkte, belandde je al snel eens in een programma. Mensen die me vragen om met mijn gezicht voor de camera te komen: het is een rode draad in mijn leven. (lacht)

Nu, zo’n cameo doe ik met plezier, maar ik heb er nooit ambitie in gehad. Ik zou geen goede bekende mens zijn. Ik ga heel graag met ongewassen haar naar de bakker. Ik sta liever niet in de picture, maar net erbuiten.

Je vermeldde net je stiefvader, Stev Van Thielen, de reporter achter Radio Congo in Man bijt hond en Nonkel Pater. Je moeder is Ann Mulders, reporter voor onder meer Telefacts en Afrit 9. Je broer is Mik Cops, een van de oprichters van productiehuis De chinezen. Je halfbroer is Jonas Van Thielen, bekend van Ten oorlog en sinds eind vorig jaar als roetpiet. Laat ons zeggen dat je uit een tv-familie komt.

Cops: Wij kweken tv-makers, ja. (lacht) Ik heb lang getwijfeld om iets in de tv-wereld te doen. Misschien net daarom: iedereen in mijn familie deed dat al. Ik wilde het leger in of actrice worden. Uiteindelijk ben ik toch documentaire gaan studeren aan Sint-Lukas in Brussel. Ik vertelde graag verhalen. Ik schreef graag. Dus ik dacht: misschien kan ik met tv verhalen vertellen. Mijn afstudeerproject was een docu in Belfast waarin ik een jongetje in een vierde-wereldsetting volgde. Een beetje Ken Loach-achtig: sociaal, tragisch, maar ook grappig.

Na mijn studies ben ik bij Woestijnvis gaan solliciteren, waar ik als redacteur bij De laatste show, toen nog onder Mark Uytterhoeven, aan de slag ben gegaan. Vervolgens heb ik een heel parcours bij Woestijnvis doorlopen. Ik heb lang bij Man bijt hond gezeten. Gek of geniaal, de absurde knutselrubriek van Jonas Geirnaert en Jelle De Beule, heb ik bijvoorbeeld mee geregisseerd. Plan B, De ideale wereld, en dan drie seizoenen De rechtbank, tot Jeroen me is komen weghalen.

Volgens de wandelgangen was Jeroen Meus erop gebrand dat jij Dagelijkse kost zou regisseren.

Cops: Hij heeft me alleszins wel moeten overtuigen. De eerste keer dat hij belde, was mijn antwoord nee. We hebben dan een paar keer afgesproken en goed gelachen. Het klikte. Ik ben beginnen te twijfelen en op een bepaald moment heb ik toch maar ja gezegd. Nog geen moment spijt van gehad.

Weet je wat het is? Jeroen is Jeroen. Zoals hij is op tv, zo is hij in het echt. Hij wil mensen om zich heen bij wie hij zich goed voelt. Dagelijkse kost straalt vertrouwdheid uit. Je weet veel over de soepen die zijn mama maakt en de spaghetti van zijn papa. Je weet hoe mijn weekend geweest is. Je weet wanneer hij flauwe grappen over ajuinen gaat maken. Dat is ook de kracht van het programma: het is meer dan een puur kookprogramma. Maar dat komt er niet vanzelf: dan moet je ook een set hebben waarop iedereen zich amuseert.

Wat ook meespeelt, is dat hij alle dagen op tv komt. Mensen realiseren zich dat niet, maar het beeld dat je van iemand hebt, wordt dan bepaald door de regisseur en de montage. Dan wil je mensen die je blindelings vertrouwt. Blijkbaar is dat bij mij het geval – ook al omdat we elkaar van vroeger kennen. Ik creëer een omgeving waarin hij gedijt. Hij kan dan koken, ik doe de rest en hij weet dat het oké gaat zijn.

Je was zijn buurmeisje toen hij opgroeide, vermeldde hij al een paar keer.

Cops: We waren niet echt buren, maar woonden wel dicht bij elkaar in Holsbeek. We reden elke dag samen naar de lagere school in Heverlee – onze ouders carpoolden. We hebben dus vooral heel veel samen in de auto gezeten.

Jeroen was toen Jeroentje. De jongste van drie broers. Ik was ook twee jaar ouder, wat op die leeftijd een groot verschil is. Een schattig manneke wel. Na de lagere school zijn we elkaar uit het oog verloren. Blijkbaar stond ik wel in zijn poëziealbum, heb ik pas ontdekt. Onlangs zat dat in een aflevering – die van de crèmehoorntjes, geloof ik. Hij haalde een zwart boekje boven en begon een gedicht voor te lezen dat ik blijkbaar ooit in zijn poëzie had geschreven. Ondertekend met ‘uw buurmeisje’. Een van de weinige momenten dat hij me met mijn mond vol tanden heeft doen staan. Ik was echt ontroerd.

Nu, ik denk dat dat ook een van redenen is waarom hij mij er graag bij wilde. Jeroen is heel nostalgisch. En ik weet precies over welke nostalgie hij het heeft. Ik ken de wereld waarin hij is opgegroeid.

Hij noemt je meestal Katrientje. Nooit aan gestoord?

Cops:Dat is precies Marlèneke van Samson, hè. Ik weet het niet, maar ik denk het niet. Het is misschien een beetje raar omdat ik niet bepaald een klein ben. Maar bij hem mag het. Niemand anders noemt me ook zo.

Als ik me goed heb laten informeren, verzorg jij ook de muziek van Dagelijkse kost?

Cops: Klopt. Bij de vorige regisseurs leverde Frank Vander linden, die ook de intromuziek verzorgt, lijsten met nummers waar de monteurs uit konden kiezen, maar ik wilde het te graag zelf doen. Bij De rechtbank zocht ik ook altijd de muziek waarop ik monteerde.

Ik denk dat ik muziek kiezen het leukste vind aan mijn job. Het is ook waar ik het meeste trots uit haal, merk ik. Begin 2018 heb ik Billie Eilish gedraaid in Dagelijkse kost, een dik jaar voor de hype losbarstte. Op dat soort dingen ben ik dus echt trots. (lacht)

Je hebt al Kacey Musgraves, Koffee, King Princess en Yumi Zouma gebruikt in Dagelijkse kost. Dat is een behoorlijk vooruitstrevende namenlijst voor een Eén-publiek.

Cops: Lou Berghmans, een van de bekendste cameramannen van het land en voormalig manager van The Scabs, heeft eens een mail gestuurd: ‘Van alle programma’s op Eén is de muziek het best in Dagelijkse kost. ‘ Daar was ik héél blij mee. Ik steek heel, heel veel tijd in die soundtracks. Vroeger checkte ik vaak de platenrecensies van The Guardian om nieuwe muziek te ontdekken. Vandaag zit ik vooral op het internet. Tiny Desk Concerts zijn een grote inspiratie, mocht je die kennen. New Music Friday, een afspeellijst van Spotify met nieuwe muziek, doorploeter ik wekelijks helemaal. Ik heb ook altijd iets klaarliggen in de auto voor als ik iets op de radio hoor dat ik niet ken. Maar de meeste muziek leer ik kennen door eindeloos door te klikken op Spotify. Streaming is echt een zegen voor mensen zoals ik, mensen met een eclectische muzieksmaak.

De grote uitdaging voor mij is om de minder evidente nummers toch in de uitzending te krijgen. Neem nu die Koffee, een heel jonge Jamaicaanse reggaezangeres en rapper: ik had haar ontdekt via een Tiny Desk Concert en ik zat al weken te proberen om haar erin te krijgen. De energie en sfeer van een aflevering moet passen bij de muziek. Uiteindelijk had ik een aflevering gevonden waar het klopte. Ik heb lang getwijfeld of dat eigenlijk wel kon, iets als Koffee op Eén, maar uiteindelijk dacht ik: foert, ik doe het gewoon. Als er dan iemand op Facebook vraagt welk liedje hij net gehoord heeft, is mijn dag goed.

Jij was het dus ook die Hung Up on You van Fountains of Wayne in Dagelijkse kost heeft gesmokkeld?

Cops: Ja. Adam Schlesinger, de zanger, was de dag van de opnames overleden aan de gevolgen van corona. Ik vond het dus wel passen als eerbetoon. Af en toe steek ik zo’n liedjes erin. In de laatste Sinterklaasuitzending had ik bijvoorbeeld het wondermooie Et si tu n’existais pas van Joe Dassin gemonteerd. Dat vond ik zelf grappig. (lacht) En nu, tijdens de lockdown, draaien we alleen Belgische muziek, wat ook een mooie uitdaging is voor mij.

Nu ik toch iemand van Dagelijkse kost aan de lijn heb: wat was dat daar in Oostenrijk eigenlijk met Dagelijkse winterkost?

Cops: Heb je dat gezien? (lacht) Mja, dat was achteraf bekeken niet ons beste plan. Een Belg met een hotel ginder had ons uitgenodigd om op een berg te komen draaien. Leuk, dachten wij, dan krijgen de mensen thuis ook nog eens wat sneeuw te zien. Alleen bleek ter plaatse dat het daar ’s nachts min twintig was, overdag min tien en dat er de hele tijd hevige sneeuwbuien waren – en wij draaiden buiten. Gevolg: in geen tijd was de warmwaterkraan dichtgevroren, plakten de borden aan elkaar, bevroor de verse spinazie en waren de gerechten ondergesneeuwd voor Jeroen ze kon afwerken. Bij min tien blijkt het ook onmogelijk om met je blote handen een mes of een klopper vast te houden. Jeroen heeft het geprobeerd met handschoenen, maar ook dat ging niet. Uiteindelijk hebben we de oven aangezet zodat hij zijn vingers af en toe kon ontdooien. Een heel bizarre ervaring. Ik weet nog dat Jeroen op een bepaald moment opkeek, midden in zo’n sneeuwbui, en vroeg: ‘Zijn wij eigenlijk nog aan het draaien?’ Waarop ik verkleumd wakker schoot en ‘Huh?’ zei. Ik was helemaal in een sneeuwman veranderd.

Het was overleven, die opnames. Maar wel: héél goed geamuseerd. Toen de afleveringen uitgezonden werden, belde mijn broer Mik om te zeggen dat hij al de hele week aan het kijken was omdat het zo’n absurde kooktelevisie was. Blijkbaar is de sfeer van de set ook bij de kijker overgekomen. (lacht)

Slotvraag: heb je na drie jaar Dagelijkse kost ook een lievelingsrecept?

Cops: Mosselkroketten.

Mosselkroketten?

Cops: Mosselkroketten. Dat zijn kroketten met mosseltjes in.

Ik snap het concept. Ik had het gewoon niet verwacht.

Cops: Jeroen weet dat dat mijn lievelingsgerecht is. Hij heeft dat eens gemaakt voor een kerstmenu. Een soort garnaalkroket, maar dan met mosseltjes, ter grootte van een bitterbal. Geloof me: keilekker.