Jonathan Michiels over zijn hoofdrol in ‘Oh, Otto!’: ‘Acteren kan je zot maken’

Uw kinderen kennen Jonathan Michiels van Wtfock (Play4) en Hawa & Adam (Ketnet). In Oh, Otto! geeft hij gestalte aan het hoofdpersonage: een aaibare, ietwat naïeve gay man die nog nooit swipete op Grindr.

Wat sprak je aan in de reeks?

Jonathan Michiels: Je voelt meteen dat het een persoonlijk verhaal is. Daarnaast was het een zegen om Stijn (van Kerkhoven, nvdr.) te hebben als regisseur, die je vanaf dag één begeleidt in de zoektocht naar de drijfveren van je personage. Omdat ik zelf niet gay ben, kon hij mij ook wegwijs maken in de gay scene. Zo leerde ik, net als Otto in de reeks, dat seks via Grindr vaak erg no-nonsense is, alsof het een praktische interactie is. Het was fijn om met Otto en Stijn die arena’s te verkennen.

Er is discussie over de vraag of gay rollen door gay acteurs gespeeld moeten worden. Lag jij daarvan wakker?

Michiels: Ik heb me afgevraagd of het aan mij was om die rol te spelen, ja. Maar ik heb beslist dat ik vertrouwen heb in de keuze van Stijn. Daarnaast is het ook geen verhaal waarin een personage worstelt met zijn geaardheid. Ik vertolk geen strijd die niet de mijne is, de worstelingen van Otto gaan veel meer over zijn zoektocht naar zichzelf na een relatiebreuk. Daar kan iemand die niet gay is zich ook in herkennen.

Dit is je eerste hoofdrol voor een ‘volwassen’ publiek. Merkte je een verschil bij het spelen?

Michiels: Niet in de zin van hoe ik zelf te werk ga. Jongerenfictie werkt het beste als je die serieus neemt. Het verschil is dat de boog die het personage doormaakt, bepalender is voor het geheel. Een avontuurlijke jongerenreeks blijft tof, ook als ik een mindere dag zou hebben. Als ik Otto niet integer zou kunnen neerzetten, heeft dat meer impact. Ik kon dat de eerste draaidagen moeilijk loslaten. Ik had het geluk dat Otto zelf met een grote onzekerheid kampt. Daardoor kon ik die stress in het begin wat vertalen naar hem.

Was zo’n dragende hoofdrol iets waar je naar uitkeek? 

Michiels: Het begon inderdaad te jeuken. Tijdens mijn opleiding Drama kon ik voortdurend de meest uiteenlopende personages spelen. Toen ik afstudeerde, werd ik plots geconfronteerd met een werkveld waarin ze niet altijd naar mij op zoek zijn. Zeker in het begin had ik het moeilijk om mijn eigenwaarde niet te koppelen aan hoeveel werk ik had. Acteren kan je op dat vlak zot maken. Maar wanneer je een mooie rol krijgt, is het ook helend. Elke dag je verdiepen in de psyche van een personage dat niet op jezelf lijkt, is therapeutisch.

Wat was er zo helend aan Otto?

Michiels: Tegen het einde wordt Otto geconfronteerd met de oorzaak van zijn verkramptheid. Via de ogen van je personage krijg je de kans om ook naar jezelf te kijken. Doordat Otto zijn onzekerheden onder ogen komt, durfde ik dat ook sneller te doen met de mijne.